Lieve familie en vrienden,
Gisteren hoorde ik dat professor Rijken niet meer met ons is. Zijn ondeugende ogen, sterke verhalen, opgewektheid en zijn aanmoedigingen bij de roeitrainingen (er moet meer pijn geleden worden - er moet meer pijn geleden worden - er moet meer pijn geleden worden!) zijn onvergetelijk. Dat geldt ook voor zijn toch wat sinistere silhouet als hij op de fiets roeiwedstrijden volgde (lange waxcoat en slappe hoed). Vele roeiers hadden het vermoeden dat hij van een geheime dienst was en roeiers kwam rekruteren. Een imago dat hij naar de buitenwereld in stand hield - om daar vervolgens schaterlachend over te vertellen naar de incrowd. Hij wist een feest van het leven te maken.
Zoals alle mensen had toch ook onze Lex (zoals ik hem later mocht noemen) een schaduwzijde. Bij een Head of the River Amstel, lang geleden, kon ik hem eerlijk gezegd wel schoppen toen hij doorfietste om niets van de race van een Dudokacht te missen, terwijl zijn vrouw hard met de fiets was gevallen. Dat geneest wel weer, snauwde hij, toen hij hierop werd aangesproken. Pas veel later begon ik te vermoeden dat hij onderscheid maakte tussen leed dat kan herstellen en leed dat onherstelbaar is. En waar dit vandaan kwam. Dat verklaarde meteen de zweem van pijn die ik bij hem dacht te bemerken, diep verborgen achter zijn stralende, opgewekte, energieke verschijning.
Lex had de gave om mensen aan het lachen te krijgen - en daarna, zonder ook maar iets te zeggen, tot nadenken te brengen. Een geleerde man met een liefde voor niet-alledaagse oplossingen. De laatste keer dat ik Lex sprak was op een zomerse dag in de buurt van het Museon. Hij kwam stralend terug van zijn werk op een technische school. Het wederzien was hartelijk, zeker ook toen ik deelde dat ik docent zijn het mooiste vak van de wereld vind – het bouwt aan de ontwikkeling van de toekomst. Studenten, zei Lex, studenten moet je inspireren of chanteren! We hebben er hard om gelachen – dat zei hij als technisch adviseur van de Cadetten Roei- en Zeilvereniging Dudok van Heel ook altijd over roeiers. Ik heb altijd alleen het inspireren waargenomen. Ik vermoed dat hij wilde meegeven dat niets gaat boven intrinsieke motivatie - iets wat ik volledig met hem eens ben.
Ik heb Lex als roeier, roeicoach, collega en oud-collega mogen meemaken. In gedachten hoor ik zijn stem, zie ik zijn silhouet langs roeiwateren gaan en schiet ik in de lach om zijn opmerkingen. Een onvergetelijk man.
Alle goeds gewenst,
Hartelijke groet,
Frans Nederhof