Beste familie en vrienden van Alle Dijkstra
Gecondoleerd met het overlijden van Alle.
In de jaren 1993 - 1995 waren we collega's bij Victron in Groningen en dat was een geweldige tijd zeker door hoe we als collega' s met elkaar omgingen, en Alle was een van de verbinders met een groot gevoel voor humor.
Groeten Eddy Allefs

Ik wil bij deze jullie heel veel sterkte toewensen bij het verlies van Alle.
Roy de Graaf - oud medewerker IMV GE.

In 1983 / 1984 hadden we tijdens een verjaardag van iemand ( na veel biertjes ) bedacht dat wij maar een bandje moesten oprichten, want we waren suffe lui vonden we. Met een bandje spelen ( zo noemden wij dat )in een kunstmesthal? Wie doet dat? Ja, Alle (sax) met Gatse (gitaar ), Klaas B. ( gitaar ),Dick ( drums ), Klaas.S. ( bas ) en Wieger v.d.B. (zang )
Na één keer oefenen in de hal waren alle metalen onderdelen van de instrumenten en apparatuur al groen uitgeslagen.
Het bandje, A hole in One trad voor het eerst op in de kantine van de ateletiekclub waar Alle lid van was. We hadden wel vier nummers. Psycho Killer was favoriet.
Bij een van onze nummers had Wieger een act waarbij hij zich ging uitkleden. Tot zijn onderbroek. Die deed hij ook uit maar er zat nog één onder, daarna nog drie keer....
Alle speelde sax maar heeft toen ook nog gitaarkoffers en voor mij een basbox gemaakt, en wel puntgaaf! Voor zich zelf heeft hij ook nog een elektrische gitaar gemaakt, weer vakwerk.
Ook van volleybal zijn er een aantal gebeurtenissen zoals het spelen van wedstrijden met Heren Vier, het laatste team. Dat werd door andere teams Heren Bier genoemd.
Erg leuk waren de klaverjasavonden van Dio. Groot feest, vond Alle ook.
Alle hielp ons ook met het maken van kerstkaarten. Samenvoegen van foto's , tekst erop , klaar. Nee, dit moest tot in de puntjes. We zaten dan boven waar Alle zijn computers had staan met fotoshop- programma's. Ik vond het na een uur wel goed genoeg maar Alle zei: Als je iets doet moet je het goed doen, en ging nog een half uur door!
Dit zijn zo maar wat herinneringen aan Alle!

We hebben wat afgefietst in Victron tijden met Alle als 'motor' van onze fietsclub.
Anita Terpstra, Jeroen Oosterhuis, Jos de Vries, Remco Veeneman ( doorschijnende broek ) Ina van der Wal, Karin Gooyert, Eddy Allefs en wat andere deelnemers. Route uitstippelen in Groningen, Drente of Friesland, eerst op een adres van een van de deelnemers eten en dan fietsen, elke woensdag bij geschikt weer. Een paar weekenden wat langere tochten, rondje Harlingen, Noorderrondrit, rondje drentse heide. Bij elk plaatsnaambordje dat opdoemde sprint tussen Alle en Albert. Alle de man voor de korte sprintjes, Albert de man voor de langere.
Deze herinnering blijft en ik beleef hier nog steeds veel plezier van.

Met Jeanette en Sander kwamen ze zo'n 20 jaar geleden in Het Want te wonen op nr. 99, 6 deuren van ons af. Wat later werd Ellen daar geboren. Het kontakt was, zoals meestal op een dergelijke afstand, vrij oppervlakkig. Je groet elkaar en that’s it.
Totdat we elkaar in oktober 2007 voor de deur troffen en Alle opmerkte "Zeg Roel, ben jij soms ziek?" Ik antwoordde "Hoezo? Zie ik er zo uit?" "Nou ja, ik vernam, dat je prostaatkanker hebt, ik heb het namelijk ook". Dat was het begin van een nauw kontakt, want we zaten in t zelfde schuitje. We gingen in dezelfde periode elke werkdag trouw naar t UMCG, om onder in de bunker 39x bestraald te worden. Troffen elkaar daar nooit, omdat de behandeltijdstippen steeds varieerden. Ik kreeg wat boekjes van Alle te leen, waarin een bekende uroloog/schrijver, die zelf getroffen was door prostaatkanker daarover zijn bevindingen beschreef. Met wat medicijnen en een hormonenkuur er achteraan vonden we beiden, dat we er toch heel goed waren afgekomen. Goed, we werden periodiek onder controle gehouden en zo hernam het gewone leven zijn loop. Maar spraken elkaar veel vaker. Alle had z’n atletiek en fietste veel, liep de 4 mijl een aantal keren, net als ik.
De 4mijl4you werd omstreeks 2012 toegevoegd op de avond vóor de echte 4 mijl en Alle deed vanaf t begin mee met z’n hoogbejaarde moeder in de rolstoel. Ik las daarover in de Gezinsbode een redactioneel stukje met foto. ik dacht: hé, dat is Alle en nam meteen kontakt op met hem. Ik liep intussen achter m’n rollator vanwege een vervelende kwaal aan de zenuwen onder m’n voeten, dus dat kwam mooi uit. Een paar week later liepen we samen, Alle nam me met rollator en al mee. Bij z’n moeder hadden we eerst ‘n hele happening met de familie. Moeder zat al klaar, indien nodig ingepakt met kruiken en versierd met knipperlampjes op kleding en rolstoel. Toen moeder was overleden, bleef Alle gewoon meedoen, wat erg gezellig was. Jeanette bracht ons dan naar de startplaats en trof ons weer na de finish. Heel fijn. Met ‘n voldaan gevoel met de bus weer naar huis.
We kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer, even een bakkie koffie doen. Ook wel eens in het Dok. Oefenen deden we vaak in ‘t Kardinge- natuurgebied. Onderweg beide nooit om ‘n praatje verlegen. Altijd wat te vertellen over school, werk, familie, sportverleden enz. Best gezellig. Alle was goed op de hoogte van foefjes met computers en mobieltjes. Ik heb tijdens die oefensessies heel was bijgeleerd.
Ca. 3 jaar geleden vertelde hij me onder n kop koffie: "vlgs mij sta jij er beter voor dan ik". Er was iets niet in orde in z’n lijf bleek na een controle bij de oncoloog. Binnen een jaar begon de ellende pas goed. Er waren diverse uitzaaiingen geconstateerd. Hij had plannen om met foto's van nu en vroeger iets te doen in ‘n album, begreep ik. Hem kennende is dat vast gelukt. Alle kreeg haast met allerlei klusjes die hij af wilde maken. Aan wilskracht ontbrak het hem niet. Net in die periode stonden badkamer en wc op de kop. Er was een bouwvakker ingehuurd, maar eenvoudiger dingen deed Alle zelf. Daarna kwam er een fraai houten terras, samen met Jeanettes hulp. Het resultaat mag er zijn!
Verder hebben ze er samen nog uitgesleept wat er in zat. Met de kinderen naar IJsland, met een vriend van vroeger naar Zwitserland, naar de Waddeneilanden voor 10 dagen of ‘n lang weekend en nog meer. Dikke maand geleden voor de laatste keer en wel voor ‘n week naar Schiermonnikoog.
Na de laatste bestraling appte Alle dat ie bezig was om bij te komen van de napijn. Daarop heb ik nog geantwoord en nog 2 appjes verstuurd. Wel geopend maar geen reactie, wat mij zeer verontrustte. Totdat ik woensdag de advertentie las van z’n zusters. Het was gebeurd, een fijn mens is heengegaan. Alle, dank je voor onze mooie vriendschap en voor hetgeen we samen mochten ondernemen gedurende de laatste 13 jaar, het had nog veel langer moeten duren!
Je enorme wilskracht heeft veel indruk gemaakt op iedereen. Roel

Mijn herinneringen aan Alle beginnen in 1974 op het moment dat ik ging studeren in Groningen. Een klein tipje van de sluier van enkele dierbare momenten uit een wonderschone reis langs een duurzame vriendschap met Alle van bijna 7x7 jaar.
Ik ontmoette Alle bij atletiekvereniging GVAV Rapiditas. Het klikte meteen tussen ons. Alle studeerde Sociale Geografie in Groningen. Een jaar later ging ik dat ook studeren. Ik noemde Alle “Ol Man”, hij noemde mij altijd “Zeun”. We zijn allebei afgestudeerd als drs in de Sociale Geografie en hebben beide er nooit iets in gedaan. Alle bouwde op een bepaald moment stellingen voor tentoonstellingen en ik werkte in de zorg. Als we elkaar ontmoetten riep een van ons steevast iets van: “Dit is een duidelijk artefactioneel morfologisch patroon van handelingsverbanden” Waarop de ander dan antwoordde: “Hoekveld”. Meer geografie hebben we beide niet toegepast in ons werkzame leven.
We waren allebei bezeten van taal. Hij was bijzonder bedreven in het bedenken van woordgrappen (soms best wel cynisch) en… het schrijven van Olleke Bolleke’s, een versvorm met zeer speciale regels. We hebben dat regelmatig samen gedaan. Het lijkt simpel om ze te vervaardigen, maar niets is minder waar. Ik mag wel zeggen dat de Ollekes van Alle soms zelfs het niveau ontstijgen van die van drs P, de grootste Olleke Bollekes vervaardiger aller tijden. We deelden onze passie voor drs.P.
Dit Olleke van Alle is onvergetelijk:

Giro d ‘Italia!
Wielrenner Zoetemelk
Kwam na een bergetap
Uitgekakt aan
Omdat men op de
Ravitailleringsplaats
Slaolie in zijn
Bidon had gedaan.

Binnen een paar weken dat ik in Groningen was stond ik met Alle en Jur op de planken als Trieau Elastique. Jur was dokter in opleiding en hem kende ik al samen met Pieter Vos van wedstrijden op Papendal. Met z’n drieën begeleid door nog wat anderen, zoals Gerard “Ayala” Benes en later Frank Greeven en natuurlijk Jan Dekker als technicus in Radio Moord en Brand, vormden we Trieau Elastique. Ik hield van Alles fijnzinnige en scherpe teksten, die van Jur waren iets minder fijnzinnig maar juist lekker ruig en grof. Een gouden combinatie. Ik was denk ik beter in uitvoeren dan in schrijven.

Bij GVAV-Rapiditas viel ik met mijn neus in de boter. Jaap Smit was 12 en een half jaar trainer en dat vierden we met de voorstelling “Dit is uw leven”. Alle was Jaap Smit en ik ging door voor een omgebouwde Loes Haasdijk. Bijna niemand kende mij toen nog en in de pauze vroeg iemand mij nog of ik een echte vrouw was. Alle was in vol ornaat in het starterstenue van Jaap, op slinkse wijze verkregen via Marjan van lier. Saillant detail: het podium was in het clubgebouw van Nurmi, de eerste keer dat de muur geslecht werd tussen GVAV en later Argo’77, jaren voordat Groningen Atletiek ontstond. Tijdens de voorstelling weet ik nog dat de diepvrieskip die op het podium werd gegooid bleef hangen in het geknoopte net boven het podium. Alle had nadat hij een startschot loste de kip moeten vangen en volgens het script dienen te zeggen: “Hee kijk nou eens: daar komt ijskoud een kip uit de lucht vallen”. Door dit voorval is dit nu een onsterfelijke grap.
Zo lang ik hem kende was Alle aan het fotograferen. Door hem ben ik inmiddels ook in staat boven het kiekjesniveau uit te stijgen. Ik heb ook in stille bewondering staan kijken in zijn doka op het Billitonplein als de prachtigste plaatjes uit de ontwikkelaarsbak tevoorschijn werden getoverd. Zijn diverse hardloopseries uit de jaren ’70 van de vorige eeuw zijn onovertroffen en zijn super 8 filmpjes zaten al briljant in elkaar. Alleen al met de aftiteling van het filmpje dat werd gebruikt bij het optreden van Trieau Elastique in de Noordster in Dwingeloo was Alle beeldje voor beeldje uren achtereen bezig. Hij vond het prachtig om de S-jes van wasserij Bleekscheet eindeloos in het rond te zien draaien, en kon daar zichtbaar van genieten.
De foto’s van het trainingsweekend op Texel in de jaren 70 van de vorige eeuw zijn een bijzonder aandenken aan een bijzondere week op dat eiland. We hadden een mannen- en een vrouwenhuisje en toen we weer naar huis zouden bleek bij inspectie dat het vrouwenhuisje nog steeds een ongelofelijke puinbak was. Met z’n allen hebben we dat toen opgeruimd, en er is nog een prachtige fotografische herinnering dat alle meubels buiten staan. Wat mij betreft het meest bijzondere trainingskamp ooit, van de ongeveer 100 die ik heb meegemaakt in mijn leven.
Wat velen wellicht niet weten is dat Alle Dijkstra als allereerste fotofinishtechniek toepaste in Nederland. Dat was nog ver voor de familie Boersbroek zich daar mee ging bemoeien. Bij het NK Atletiek in 1978 in Groningen werd dit voor het eerst toegepast, maar er ging van alles mis. Er waren nog veel kinderziekten, waardoor niet alles correct geregistreerd kon worden. Gelukkig hadden we de gewone juryleden als back-up. Toch vermeldenswaard dat Alle hier voorloper in was.
Elk jaar kijken we nu verlangend uit naar de nieuwjaarskaart van Alle en Jeannette om t