Graag deel ik wat herinneringen met jullie aan André.

We hebben elkaar lang geleden leren kennen.
Je ging vaak na je werk een biertje drinken in café de Vooghel waar iedereen jou natuurlijk kende want waar je maar kwam..... daar kwam wel even een persoonlijkheid binnen!
Zo heb ik je daar ook leren kennen en er was meteen een klik. Je zat altijd vol verhalen waar ik graag naar mocht luisteren en je kon speechen als de beste. Ik ken je als een lieve, warme, gulle persoonlijkheid, enthousiast en met veel humor, een scherp oog, soms uitdagend, ondeugend en heel soms ook als een brompot.
Samen met Theo de Boer ofwel Boer Theo was het helemaal lachen geblazen, kom jongens laten we nog even een wijntje gaan doen bij Frouk! Succes gegarandeerd.
Na je infarct had je veel moeite met je beperkingen en je vertelde me hoe goed het je deed om te oefenen met Tjitske. Je vond het aanvankelijk maar niets dat ik je opzocht in het ziekenhuis en De Hoogstraat want ik mocht niet zien dat je ziek was maar je zat niet bij de pakken neer en zo kwam je weer naar de Reigerstraat waar je gelukkig zelfstandig kon blijven wonen. (Zuster Euthanasia moest nog maar even wachten wat mij betrof)
Je vond dat je je bedrijf niet meer zoals vanouds kon voortzetten, nam een besluit en doekte zonder pardon je "handel in oud papier" op zoals je dat zei. Dat moet je aan het hart gegaan zijn maar je liet het niet merken, diep respect André, zoals jij dat gedaan hebt!
Het was erg belangrijk voor jou om zelfstandig te kunnen wonen, heel begrijpelijk natuurlijk. Je had echt moeite met het feit dat je soms wat hulp nodig had en vond in Jelmer een fijne behulpzame huisgenoot en vriend.
Je vertelde me ook altijd over je vakanties met Anna, Eline en de kinderen
Iedere zomer ging je naar Frankrijk, je favoriete land bij uitstek! Je reed aanvankelijk in 1 ruk het hele stuk in je eentje en bij aankomst zat bovenbuur Jaap al met een wijntje klaar!
Eerst zat je dan in het huis van je vriend Bervoets waar je ook altijd wat klusjes in huis deed. Je ging er regelmatig in het dorp wat eten met je bovenbuur bij "la petite Miepe"! Ohlalaaa!
Daarna ging je kamperen met Anna in een piepklein tentje (hetgeen mijn verstand nog steeds te boven gaat :-)
Daar zag je dan ook Eline die met haar gezin in de buurt zat.
Je vertelde me altijd dat je vanaf een stoeltje zó voorover je tent in dook en dat jullie 's-avonds voor het eten aanschoven bij de eigenaresse van de camping die voor een klein gezelschap een plat du jour maakte.
Als je terugkwam uit Frankrijk moest ik dan ook de salade vóóraf serveren! Op z'n Frans!
Zoals je vaak bij Joke ging eten zo kwam je ook regelmatig bij mij eten en stond dan steevast met een lekker flesje Franse wijn voor de deur.
Eenmaal binnen zei je dan .... zal ik 'm ff voorproeven? en je liet het je goed smaken allemaal, dol op 'n stukje rundvlees en dol op zelfgemaakte stoofpeertjes, een echte levensgenieter.
Na het eten liep ik vaak met je mee naar je huis, dat was natuurlijk niet nodig volgens jou maar je gaf me toch maar een arm. De laatste keer redde je dat niet, toen heeft Gabs je met de auto naar huis gebracht, je ging toch wel wat achteruit. Als tegenprestatie nam jij me regelmatig mee uit eten wat ook altijd heel gezellig was, je vond het maar niks dat dat wegens Corona niet kon en kwam mopperend wéér bij me eten.
Op oudjaarsavond dacht ik nog aan je omdat we voorheen altijd veel lol hadden met het jaarlijkse oliebollenfestijn.
In dat piepkleine keukentje boven, met het raam open stonden jij en je maatje Wim steevast in een dikke vette walm een enorme hoeveelheid oliebollen te bakken. Jur was er ook vaak bij en je vertelde me dat jullie het beslag met een boormachine in een emmer maakten?! De selectie van de krenten en het snijden van de appeltjes werd door Anna gedaan, het kwam allemaal heel nauw en je moest ruim van tevoren je bestelling doorgeven voor de lekkerste bollen van de stad! Bij het ophalen van de bollen altijd even een drankje met de mannen en natuurlijk veel geouwehoer over wie de beste techniek met de ijsschep had bij het bollen bakken in dat piepkleine keukentje, iedere voorbijganger moest het ontgelden, het was een mooi gedoe met die bollen. Jij en Wim waren echt gewaagd aan elkaar.
Zelf ben ik bekend geworden bij jou en je familie als die vriendin van de gevulde eieren die ik steevast voor je meebracht op je verjaardag, daar was je dol op.
Wat zal ik je missen André, dank voor je vriendschap, ik heb je in mijn hart gesloten en zal nog vaak met veel met plezier aan je denken.

Que dieu vous garde,
Frouk

In 2003 kocht ik, student Nederlands, mijn eerste boek bij antiquariaat André Swertz. Dat was de eerste van vele mooie aanwinsten, waarvan er sommige nog steeds een ereplaats in mijn boekenkast hebben.
Toen ik, zestien jaar na die eerste aankoop, mijn eigen antiquariaat begon, leek André mijn onzekerheid in het begin feilloos aan te voelen. Hij stuurde me, ook het afgelopen jaar nog, af en toe een bemoedigend mailtje, belde me op met een goede tip (‘Voor dat boek moet je die-en-die even hebben. Heb je z’n nummer?’).
De actiefoto is genomen na afloop van het beursdiner in 2013, op een met antiquaren volgepakte rondvaartboot op het IJ. Niet iedereen had een winstgevende beursdag achter de rug. André schudde bij het dessert een fantastische, oppeppende toespraak uit zijn mouw, vol toespelingen op die situatie (‘Is het Nederlandse antiquariaat een zinkend schip?’), om aan het slot een decoratieve reddingsboei van de wand te trekken en om te hangen. Zo had hij in ieder geval de avond gered.
Ik neem afscheid van een behulpzame, uiterst aimabele collega. Ik wens zijn naasten veel sterkte met dit verlies.