Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Samen groeiden we op in de sobere 50-er jaren met een stel liefhebbende ouders. Na de strijd om de oorlog te overleven, werd alles gelukkig beter. Je voetbalde op straat, we speelden diefie met verlos, haalde met Luilak warme kadetjes bij de bakker,.gingen met pappa op de motor naar Zandvoort en Bosplan, speelden in de gemeenschappelijke tuin in de Solebaystraat. Toen we noodgedwongen in die veel te kleine woning in noord terecht kwamen, ging je zonder te klagen op de vliering slapen. Als je ouder wordt, groei je natuurlijk uit elkaar; jij ging naar de HBS, later naar de Universiteit. Maar, het kontakt is altijd gebleven.We waren blij dat je met Supinun drie prachtige zoons kreeg, drie lieve schoondochters en de vijf kleinkinderen. We zullen je missen, je verhalen,je moppen, je gemopper over de huizenprijzen. Vaarwel, Willy en Andre

Mijn ome Dries , waar ik heel veel herinneringen aan heb... als kind kwam ik bij jou in Scherpenzeel, gezellig met de familie bij elkaar. Toen ik tiener was kwam ik met mijn vriendin op tienertoer , ome Dries reed met ons in de topolino rond, Tante Supinun bakte spek voor op brood. Het was een feestje. Vele mooie herinneringen, en de laatste jaren werd je zieker, maar de keren dat ik je sprak was het altijd gezellig en vol met verhalen, wel vaker dezelfde verhalen maar ach. Lieve Supinun, jongens, schoondochters, kleinkinderen. Veel sterkte . Dikke knuffels Iris

Gecondoleerd en veel sterkte met dit verlies aan de familie en nabestaanden van de familie Speek.
Andries, Meneer Speek, bedankt voor uw momenten aan de bar bij "Bij Tim en Dees". De plek waar u altijd even een biertje kwam halen bij mij en dan een mooi verhaaltje vertelde als u klaar was met schaken. U had altijd wel iets moois om te vertellen. Bedankt voor uw verhaaltjes. Ik heb u niet lang mogen kennen, maar u heeft wel een indruk achtergelaten.
Sterkte aan alle nabestaanden.

Lieve opa,

Ik hoop dat je het leuk hebt gehad in je leven. Ik kan, nu je overleden bent naar je kijken in de hemel, omdat jij een sterretje bent. Ik hoop dat je veel lekkere ijsjes in je leven gegeten hebt. Ik vind het niet fijn dat je er niet meer bent, maar je hebt geen pijn meer. Ik wens je veel liefde.

Van Benjamin.

In 2010 zag ik mij, door omstandigheden, helaas genoodzaakt mijn lidmaatschap van de schaakclub SV Almere op te zeggen. Ik was nog niet heel lang lid. Een jaar of twee naar ik meen. Maar het was lang genoeg om Andries te leren kennen. Een keer of drie, vier mocht ik het tegen hem opnemen. Maar ik heb het geen enkele keer van hem kunnen winnen. Één keertje, bijna. Maar Andries was te ervaren, en ikzelf nog niet technisch genoeg. Ook liep ik teveel in de rondte tijdens de partijen. Volgens Andries was het beter om aan je bord te blijven zitten. We hebben vaak met elkaar gesproken. Zowel na afloop van de partij aan het bord, en in de bar tijdens een drankje. Ik hoop nog steeds een keer terug te keren op de club, en eerlijk gezegd hoopte ik dat jij er dan ook nog zou zijn. Maar helaas. Andries; ik hoop dat je in het hiernamaals ook een partijtje kunt schaken. Want dat deed je maar wat graag.

Ik wens de nabestaanden veel sterkte

Edwin

Altijd weer schokkend en verdrietig als een vertrouwd iemand plots uit het leven verdwijnt. Al zijn naasten van harte gecondoleerd!
Kende Andries al sinds de negentiger jaren van de schaakclub: veel ontmoetingen, op het schaakbord en in de conversatie (waarbij met name Andries aan het woord was). Je bouwt een band op zonder dat het privé wordt. Altijd als onze blikken elkaar kruisten zocht Andries mij op en knoopte een gesprekje aan. Veelal over de dingen die hem dierbaar waren. Pilotenzonen en werkervaringen met name.
In het begin was Andries mij schaaktechnisch vaak te machtig. Nadien verdween dat overwicht allengs. En nog niet zo heel lang geleden verdween hij helemaal. Tijdelijk zo bleek. Iets van twee jaar geleden vroeg bij de ingang van Annapark zijn (!?) vrouw mij of hier de schaakclub was. Bleek dat Andries weer wilde aansluiten, nu gereden met chauffeuse. Hij was er sindsdien weer vrijwel altijd. Tot nu dus: de laatste etappe is gefinisht ...
Andries, ga je goed daarboven!

Rob van de Kamp

Ik heb Andries rond 1990 leren kennen toen hij naar Almere verhuisde en lid werd van de schaakclub.
Hij bleek een hele goede. De interne competitie was ingedeeld in 3 periodes waarna een nacompetitie volgde met de 3 periodewinnaars en de beste tweede. Andries won in zijn eerste seizoen alle 3 de periodes en mocht zich toen zonder nacompetitie kampioen noemen.
Daar was hij wel blij mee. We speelden destijds in Echnaton en vanwege het EK of WK voetbal was er een groot scherm in de hal. Eigenlijk voor de conciërges met bardienst, maar ook voor de schakers. Tijdens een spannend moment wierp de kersverse kampioen zich voor het scherm uit pure vreugde over deze mijlpaal. Dat werd niet door iedereen gewaardeerd.

In 2011 zag ik Andries voor het eerst buiten de schaakclub en wel op Trinitas, toen mijn jongste dochter en Andries' jongste zoon hun diploma kregen. Omdat Andries een stukje ouder was dan ik, had ik hem niet meteen verwacht.
Een paar jaar later kreeg mijn dochter Lisanne een oud-klasgenoot als vriend. "Michael's vader is iets ouder", zei mijn vrouw. "Hij heet toch niet Speek?", vroeg ik. Dat bleek wel het geval.

Zo ontmoette ik Andries op een andere manier. Hij had een oude Simca ("Société Industrielle de Mécanique et de Carrosserie Automobile" zo leerde ik).
De auto had een ingenieus weggewerkte reserveband, die met een soort hefboom naar buiten gedraaid kon worden en - nog steeds aan de hefboom - op de grond kon worden geplaatst. Andries ging af en toe naar de old-timer-dag op de Esplanade en dan vertelde hij dat dit extra wiel was gemaakt om de dames te helpen met achteruit inparkeren.

Lieve Speeken en schoondochters, nogmaals gecondoleerd.
Al mijn verhalen over Andries kenden jullie al, maar ik moest het toch nog een keertje kwijt. Ik ga niet eindeloos herhalen; dat was voorbehouden aan Andries,

Liefs
Niels Blomberg

Lieve allemaal,
Gecondoleerd met het overlijden van echtgenoot, (schoon)vader en knuffelopa.
Hij was kwetsbaar en ineens is hij er niet meer, wat een gemis voor jullie.
Het plekje op de bank is nu ineens erg leeg.
Ik herinner mij vooral zijn glimlach, zijn sterke verhalen over Amsterdam, zijn grote passie de oude auto's, zijn liefde voor jullie, zijn grote blijdschap met de kleinkinderen en natuurlijk de goudgele rakker.
Hij leeft voort in jullie hart en herinneringen, veel sterkte.

Liefs Henriette van Aken