Lieve kleine Anoeska,

Papa zal altijd van je blijven houden en dat geldt ook voor Angelo, je broer.

Zoals je weet is papa voor jou nog steeds erg hard aan het strijden, aangaande de waarheid van jouw afgrijselijke dood en ook vanwege het feit dat de politie te Rotterdam jouw papa nooit heeft verteld dat ze jou gingen opgraven in het park bij de Euromast en dat ik pas later via het NOS journaal erachter kwam en zag dat ze jou hadden opgegraven in dat park.

Jaren later in 2004 (papa wil een monumentje plaatsen) heeft de politie te Rotterdam ook weer papa op een verkeerd spoor gezet, aangaande de enige en juiste vindplaats van jou in dat Euromastpark.

Papa is nu al een tijdje bezig om te achterhalen wie bij de politie daarvoor verantwoordelijk is en de waarheid zal papa vinden, dat beloof ik jou lieve schat.

Wat er ook zal gebeuren, er komt een monumentje voor jou in het park bij de Euromast.

Kusjes van papa en Angelo

Chiel hou vol en strijd verder tegen dit soort overheden die doen maar wat ze willen en de een dekt de ander .

Anoeska meisje rust zacht en uit dit verhaal kun je zie dat je papa voor je vecht.

Chiel, wat ontzettend dapper van je dat je doorzet en nog steeds voor jouw Anoeska opkomt! Bewonderingswaardig. Maar lieve beste Chiel, vergeet niet jezelf ook rust te gunnen! Je kleine meid mocht, net als mijn kleine meid, niet verder leven. Maar jij en ik mogen dat wel! Of eigenlijk moet ik zeggen \"moeten\" doorleven! En onze meisjes zouden zeker gewild hebben dat we dat ook doen. Vergeten zullen we ze nooit dat is een ding dat zeker is. Ik hoop voor jou dat je iemand naast je hebt die je steunt en naast je staat in je strijd om voor jouw Anoeska datgene voor elkaar te krijgen wat jij, als haar papa, zo graag wilt. Die mensen die \"fout\" zijn geweest, laat ze zitten. Anoeska weet wat je voor haar over hebt, toen en nu, maar je veranderd er niets meer door. Probeer haar dat plekje te geven wat ze verdiend, zonder steeds die haat naar andere toe te moeten voelen.
Hou van je meisje zoals ze was en zoals ze nu geweest zou zijn, laat dat niet verminken door nare gedachten en gevecht. Dat is mijn gevoel en raad naar jou toe beste Chiel. God Bless You.

Heel veel sterkte bij deze jarenlange kruistocht. Hopelijk kan u het snel een plekje geven en rust vinden in uw leven.

Erg triest
En ja waar zijn de hulpverleners als ze o zo nodig zijn
Wij branden een kaarsje voor u kleine engel
En hopen dat haar broertje het ook allemaal maar aan kan
We wensen u alle liefde en sterkte met uw strijd die terecht is
Vriendelijke groeten

Anoeska, het Meisje van de Euromast



(reportage uit Panorama 38, september 2006)

Zijn kruistocht begon door het nieuws over ?het meisje van Nulde?, Rowena Rikkers. Doodgemaakt door de nieuwe vriend van moeder, weggegooid als oud vuil. Was zijn kleine Anoeska vijftien jaar eerder niet hetzelfde overkomen? Vader Chiel Grishaver (45) vroeg het politiedossier op en werd boos. Héél boos. Op de politie en op kinderartsen. Zij hadden zijn dochtertje moeten beschermen. Zijn strijd om de schuldigen aan de kaak te stellen wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen. De Rotterdamse politie wees hem zelfs een verkeerde plek aan toen hij had gevraagd waar Anoeska was gedumpt: hij wil daar een monumentje oprichten. Vorige week kwam er eindelijk een excuusbrief.


\"U had het op 2 juli 2004 bij het rechte eind toen u stelde dat u de verkeerde plaats werd aangewezen. Het spijt me zeer dat het zo gelopen is en dat u pas in tweede instantie, adequaat bent geholpen. Hoewel er allerlei (toevallige) omstandigheden voor zijn aan te voeren, had dit zo niet mogen gebeuren. De politie is in eerste instantie te oppervlakkig te werk gegaan. Ik bied u daarvoor ook mijn verontschuldigingen aan.\"

Excuus

Schrijft de plaatsvervangend korpschef van de politie Rotterdam-Rijnmond in een brief van 24 augustus 2006. Chiel Grishaver is blij dat hij voor het eerst in al die jaren een excuus hoort, maar ze zijn nog niet van hem af. Het feit dat een onverschillige rechercheur hem eerst een verkeerde plek aanwees ( \"Daar bij dat struikie\") heeft hem niet alleen veel hoofdbrekens bezorgd, maar ook geld gekost. Hij moest zelfs een advocaat inschakelen om politie en justitie ervan te overtuigen dat ze verkeerd zaten.

Strafblad

De ellende begon in 1986. Chiel Grishaver leefde toen al enige tijd gescheiden van Monica, de moeder van hun twee kinderen Angelo(4) en Anoeska (3). Eerst was er een goede bezoekregeling, maar er kwam een nieuwe vriend in Monica?s leven, de agressieve Fred P., een man met een strafblad vol geweld. Hij wil niet dat Chiel de kinderen nog ziet. Chiel maakt zich ernstig zorgen, vermoedt dat de kinderen worden mishandeld, maar zijn noodkreten bij politie en justitie vinden geen gehoor. Op maandagavond 27 oktober 1986 hoort hij op het journaal ineens de naam van Anoeska.

Filmpje

Grishaver: \"Er was een filmpje van het park bij de Euromast. Je zag een begrafenisauto en agenten die met een brancard de bosjes inliepen. Even later lag mijn dochtertje onder een laken. Ik wist helemaal niet wat er aan de hand was, niemand had mij iets verteld, ik wist ook niet dat ze haar gingen opgraven.\"

Vijf dagen eerder had Fred P. Anoeska zo hard geslagen, geschopt, gebeten en tegen de muur gegooid dat ze overleed. De reden was \'dat ze haar boterhammetje niet wou opeten\'. Monica was erbij, maar ze deed niets: ze was bang. Diezelfde avond was ze wel samen met Fred naar het park bij de Euromast gegaan om een gat te graven. Ze reden terug naar huis, trokken Anoeska kleren aan, stopten haar in een doos en dumpten het in het gat. De volgende morgen deden ze aangifte van vermissing.

Vrijgelaten

Toen het lijkje was gevonden, werden ze uiteraard aangehouden, maar Monica werd vrijwel meteen weer vrijgelaten omdat volgens de rechter-commissaris haar aandeel in de moord te verwaarlozen was. Monica wordt uiteindelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf van twee jaar, Fred P. tot negen jaar, maar de manier waarop het allemaal is verlopen, laat Grishaver niet los. Als hij in 2001 het dossier in handen krijgt, ziet hij pas goed hoe het gegaan is. Angelo is op 5 oktober naar het ziekenhuis gebracht omdat hij mishandeld was: hij had in zijn broek geplast en was door Fred in elkaar geslagen. In het rapport van de orthopedist staat dat ?de nieuwe vriend van moeder? beide kinderen regelmatig mishandelt en dat er een vertrouwensarts moet worden ingeschakeld, maar door laksheid blijft het rapport liggen: de vertrouwensarts wordt pas ingeschakeld als Anoeska al dood is.

Mishandeld

Ook de politie grijpt niet in. Een dag nadat Angelo in het ziekenhuis is gekomen, belt Monica met de politie: ze kan haar huis niet in en haar dochtertje is alleen bij haar nieuwe vriend. Ze wil bij hem weg: de kinderen ze zijzelf worden door mishandeld. De politie gaat samen met Monica naar binnen. Fred P. verklaart dat hij inderdaad wel eens hardhandig optreedt ?en dat mevrouw Le P. het nu alleen maar erger heeft gemaakt door de politie in te schakelen.? Een agent constateert dat de rug van Anoeska onder de blauwe plekken zit. Ze zetten Monica en Anoeska af bij een Blijf-van-mijn-lijf-huis.

Grishaver: \"Verder hebben ze helemaal niets gedaan. Ik vind dat ze daarmee ernstig tekortgeschoten zijn. De politie is er om weerloze kinderen te beschermen, je kunt toch niet volstaan met ze te dumpen bij een opvanghuis? Ze hadden in elk geval mij als biologische vader op de hoogte moeten stellen, dan had ik samen met de instanties maatregelen kunnen nemen om de kinderen te beschermen.\" Monica loopt na één dag al weg uit het opvanghuis en gaat terug naar Fred, met het fatale gevolg.

Blaauw

Grishaver deed aangifte tegen twee inmiddels ex-politiemensen en hun toenmalige baas hoofdcommissaris J.A. Blaauw en tegen twee orthopedisten. Hij wilde dat ze alsnog werden vervolgd omdat ze \"de feitelijke dader bewust, opzettelijk hebben aangezet en de gelegenheid hebben gegeven om mijn dochtertje Anoeska te vermoorden.\" Officieel krijgt hij nul op het rekst, omdat de zaken zijn verjaard, maar advocaat-generaal mr. M. van Capelle van het Haagse parket schrijft wél: \"Het is dan ook niet uit te leggen dat artsen en (oud-)politieambtenaren -onder wie de zich als gerenommeerd deskundige en strafrechtelijk ethisch geweten van de Nederlandse politie presenterende oud-hoofdcommissaris Blaauw- niet ingrijpen. Dat terwijl zij wetenschap hebben van voortdurende ernstige mishandelingen van een onschuldig, weerloos kind. Een moreel verwijt dat deze beklaagden -zo ik het zie- volkomen terecht te maken valt. \"

Moreel

Grishaver: \"Strafrechtelijk is er niets meer aan te doen, maar het morele verwijt blijft overeind, de heren zijn echt nog niet met mij klaar. Ik ga door tot de onderste steen boven is. Civielrechtelijk zijn er nog wel mogelijkheden, ik heb zowel de politie als het kinderziekenhuis aangeschreven met betrekking tot stuiting der verjaring. Ze zijn nu in elk geval verplicht de dossiers nog vijf jaar te bewaren.



\"DAAR BIJ DAT STRUIKIE\"

Op 4 mei 2004 heeft Chiel Grishaver een gesprek met de Rotterdamse hoofdofficier mr. H.A. van Brummen. Grishaver verzoekt hem mee te werken aan het zoeken naar de plek waar bijna achttien jaar eerder zijn dochtertje Anoeska is ?begraven?. Destijds, kort na de moord, was Grishaver wel ter plekke geweest, dus hij wist wel ongeveer waar hij moest zijn, maar niet exact. Omdat hij graag een gedenkteken wil oprichten voor zijn dochtertje, vindt hij het belangrijk dat op de juiste plek te doen. De hoofdofficier kan dat billijken en zegt toe dat hij daar aan zal meewerken: hij zal het precies laten uitzoeken, de technische recherche zal een onderzoek instellen.

?Struikie?

In juli 2004 krijgt Grishaver inderdaad een telefoontje van een medewerker van de Rotterdamse politie die hem vraagt naar het Euromastpark te komen, dan zal hij daar wel even de exacte dumpplaats aanwijzen. Op de afgesproken tijd verschijnt er inderdaad een rechercheur in burger, die Grishaver naar de plek zal leiden. Grishaver loopt achter hem aan, \"maar ik zag meteen al dat er geen meter van klopte, hij liep veel te ver door. Met een wat vaag handgebaar maakte hij een zwaaiende beweging en zei: \"Daar, bij dat struikie.\" Nu was Grishaver destijds, bijna achttien jaar geleden, uiteraard ook in de buurt geweest en hij weet heel zeker dat het niet klopt, het komt ook helemaal niet overeen met de foto?s en de andere gegevens uit het dossier. Hij vraagt de rechercheur of ze niet precies het spoor kunnen volgen zoals dat in het proces-verbaal beschreven staat, maar daar heeft de politieman geen trek in. \"Ik heb mijn nette pak aan, ik ga niet door die bosjes heen,\" zegt hij.

Onmenselijk

Grishaver heeft stukken meegenomen, maar daar wil de rechercheur helemaal niet naar kijken. Zelf heeft hij niks bij zich: hij zegt dat hij zich goed heeft voorbereid. Grishaver zegt dat hij dit niet accepteert, dat hij het een onheuse en onmenselijke handelwijze vindt, het aanwijzen van een onjuiste plaats delict, en dat hij justitie hierover gaat inlichten. \"Hij zei dat ik dat dan maar moest doen en hij liep gewoon weg, hij liet mij als nabestaande en slachtoffer gewoon in het park staan.\"

Op 1 september 2004 schrijft Grishaver een brief aan hoofdofficier Van Brummen om zich te beklagen over de gang van zaken en verzoekt hem nogmaals mee te werken, om de juiste plek te laten aanwijzen. Van Brummen reageert gepikeerd. Hij schrijft dat hij zich totaal niet herkent in de opmerkingen van Grishaver. \"Ik betreur het dat u op een dergelijke wijze op de inspanningen van mij, mijn medewerker en de politie Rotterdam-Rijnmond reageert. Temeer omdat ik u meermalen over de ernstige zaak van uw dochtertje heb gesproken en de gemaakte afspraken met u ben nagekomen.\"

Fouten

De hoofdofficier gaat ervan uit dat de politieman de exacte plek aangewezen heeft gekregen door een lid van de technische recherche. Een nieuwe afspraak is dan ook overbodig: dat zal er slechts toe leiden dat dezelfde plek nog een keer wordt aangewezen. Zo gemakkelijk laat Grishaver zich niet afschepen. Hij schakelt een advocaat in, die de hoofdofficier verzoekt mee te werken aan het vinden van de juiste locatie. Dit keer wordt het verzoek doorgezonden naar het politiekorps, dat er kennelijk aanleiding in ziet een nieuw onderzoeksteam te formeren, dat tot de conclusie komt dat er inderdaad fouten zijn gemaakt. Op 11 oktober 2005 is er een nieuwe plaatsbepaling in het Euromastpark, in het bijzijn van Grishaver, diens advocaat en twee politiemensen van het nieuwe team.

Gegriefd

Dit keer is er inderdaad zorgvuldig gekeken, maar Grishaver voelt zich ernstig gegriefd door de hele gang van zaken. Hij besluit bij het college van procureurs-generaal een klacht in te dienen over de rol van hoofdofficier Van Brummen. Grishaver: \"Ik ging ervan uit dat de verantwoordelijk bij hem lag: ik had mijn diverse verzoeken bij hem neergelegd.\" De reactie op het indienen van de klacht is opmerkelijk: het college laat weten dat de hoofdofficier helemaal niet verantwoordelijk is voor het incident, maar de politie Rotterdam-Rijnmond. Grishaver: \"Uit een telefoongesprek met iemand van het college is mij duidelijk geworden dat de Hoofdofficier mijn verzoeken helemaal niet zelf had moeten behandelen, hij heeft helemaal geen verstand van het bepalen van de juiste vindplaats. Hij had mijn verzoek moeten doorspelen aan de politie. Hij is buiten zijn boekje gegaan en heeft mij op het verkeerde been gezet. En de politie heeft de hoofdofficier op het verkeerde been gezet, daar zijn grote fouten gemaakt. Het College was trouwens ook van mening dat een excuusbrief van de zijde van het Rotterdamse politiekorps niet had misstaan.\"

Vasthoudend

Op 30 mei 2006 dient Grishaver zijn klacht in. \"Ik vind de hele gang van zaken zó minderwaardig en mensonwaardig. Ik begrijp het niet. Er zijn grote fouten gemaakt, maar ik heb nooit enig excuus gehad. De politieagent die er bij die laatste plaatsbepaling bij was, zei: ?Als we ?t nu aanwijzen, is het over en uit.? Maar zo gemakkelijk komen ze er niet vanaf, wat dat betreft ben ik zeer vasthoudend.\"

Nadat Grishaver het ziekenhuis had aangeschreven, kwam dit ineens op de proppen met een bedrag van 250 euro netto, voor het op te richten monumentje. \"Er stond bij dat ik het als een symbolisch bedrag moest zien. Dus niet, zoals ze eerder duidelijk schreven, dat ze zich verantwoordelijk zouden voelen voor de dood van mijn dochtertje. Ik heb er nog niet op gereageerd, maar ik kan natuurlijk nooit op zo?n achterlijk voorstel ingaan.\"