Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ha die Bas,
Bas en ik hebben elkaar leren kennen in boekwinkel Het Nieuwe Boekhuis in Leiden. Bas was mijn eerste boekencollega. Zal ongeveer 1978 zijn geweest dat wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Bas en ik moesten aan elkaar wennen. Bas vond mij stiekem maar een beetje een boer en ik keek net zo stiekem tegen hem op. Totdat Bas door kreeg dat ik minstens zo veel las als hij en daar ook een mening over ontwikkelde. Al snel kwamen we bij elkaar over de vloer. Bas woonde samen met Bart Straatemeier waarmee ik vervolgens ook bevriend raakte. Samen zijn we vele keren op stap geweest. 's avonds uit naar Leiden of Den Haag (hoe fouter de kroeg hoe beter: " wil je naar de plee? Je zeikt maar in je broek") en bij terugkeer bleef ik dan bij Bart en Bas slapen op een matrasje in hun kamer en suite. Ik weet nog een keer dat we half vijf in de ochtend thuis kwamen ( de buren spraken er daarna schande van) en gingen slapen , om een kwartier later gewekt te worden door een fucking haan. We zijn er uit gegaan om die haan te zoeken en als we hem gevonden hadden hadden we hem vast gekeeld, maar hij hield zich stil. Tijdje later kwam ik ook in hetzelfde huis wonen en brachten we heel veel tijd samen door. Veel ouwehoren, naar de kroeg, of tot diep in de nacht (om geld natuurlijk) pokeren. Bas humor, scherpte en of hij geld van je kon lenen:-). Heel veel jaren later, we hebben altijd sporadisch contact gehouden, begon de vaart er weer in te komen. Er was gedoe en als jurist kun je daarmee helpen. Opeens waren de rollen een beetje omgedraaid en deed Bas een beroep op mij. Ik kan mij zelf nu wel voor mijn kop slaan dat ik al te intensief contact een beetje af hield. Drufk, druk, druk en zo.
Ik vond het afscheid van Bas indrukwekkend, mooie woorden, mooie muziek, precies naar de smaak van Bas denk ik. Grappig dat de rondom tien uitzending over de vaste boekenprijs nog even werd gememoreerd (ik was daar bij betrokken) dat gaf even een lijjntje Bas. Bas is er niet meer en daarom wens ik zijn vrouw (dat was je eigenlijk al als ik Bas moest geloven) en zijn twee zonen (dat waren jullie allebei als ik Bas moest geloven) enorm veel sterkte bij dit verlies. Nu heb je er vast niets aan, maar ooit kun je je gelukkig prijzen dat je Bas hebt leren kennen. Zoals Bas was er geen een. En Bas, voor mij heb je een stukje van ons vroeger met je mee genomen.
Hans Bousie

dag Barbara, we hebben jou en Bas slecht enkele malen ontmoet.
Het waren gezellige ontmoetingen, warm en betrokken.
Ontzettend verdrietig dat jullie samenzijn zo plots is geeindigd.
We wensen je veel sterkte, laat de aandacht van je buren over je heen komen en warm je er aan.
Kees van Wijk (vader Akko) en Mirjam

Lieve familie en vrienden van Bas,
Dank voor het indrukwekkend afscheid van Bas, vanmiddag in De Goudfazant. Ik ben erg onder de indruk en geroerd.

Heel veel sterkte de komende 80 jaar met het verlies van Bas.

Maarten van Asbeck

Beste Bas,
Ik ken je van jaren terug.
Samen speelden we in AIM.
Jij was een mateloze drummer.
Maar je maakte wel een ritme.

Na jaren, in nachtelijk Amsterdam,troffen wij elkaar.
Vertrouwd en mateloos enthousiast.
Je liet me een stukje van je leven zien.
En weg was je weer.

In de krant dook je weer op.
Als schrijver van artikelen.
Dan dacht ik er weer aan.
Hoe we muziek en droge grappen maakten.

Nu stond je naam weer in de krant.
Op de verkeerde pagina.
Ik ben bedroefd.
Maar ook benieuwd.

Welkome vriend in mijn gedachten.
Hoe duik jij daar steeds weer op?


René

Bas was met zijn boek De tafel van Spruit een van de eersten die mensen in onze steden aandacht heeft gegeven. Ik heb hem niet veel ontmoet maar de contacten zijn me wel bijgebleven. Bas legde contact zoals weinigen dat kunnen. Aandacht voor de ander, dicht bij de werkelijkheid en zo vastgelegd dat je er niet omheen kon. Hij heeft de mensen die daar echt op hadden een stem en een podium gegeven. Ik wens zijn gezin veel kracht de komende tijd.

Lieve Barbara,
Jij kwam bij ons voetballen met al je enthousiasme en Italiaanse swung. Belangrijker nog dan het spel op het veld was het dat het gezellig was en dat er behalve gewonnen (of verloren) ook gelachen,gegeten en gedronken werd. Ook nu je (hopelijk maar voor even) niet kunt voetballen ben je bij ons betrokken en hoor je er bij. Jouw voetbalhart, jouw vrolijke fanatisme, jouw lach, en niet in de minste plaats jouw hapjes :) maken je voor altijd een van ons, de 35+ vrouwen van AFC IJburg.
En bij Barbara hoorde Bas. Omdat hij ons aanmoedigde en bardiensten draaide. Met zijn pet op, sjaaltje om, stil maar toch zeker zeer aanwezig.
De eerste keer dat ik hem ontmoette zal ik zeker niet vergeten! Jij kon niet komen, was ziek. Dat kon via de app, de mail of een van onze andere legendarische groepscontacten gedeeld. Maar nee: Bas was de persoonlijke boodschapper. Daar kwam hij aangewandeld, op tijd voor de training. Hij vertelde ons dat jij niet zou komen trainen. Daarna snapten wij niet waarom hij bleef staan. Verwachtte hij na zijn mededeling nog iets, wilde hij iets vragen? Totdat het duidelijk werd dat hij gewoon een stuk van de training bleef kijken. Ik denk omdat hij dat leuk vond al zei hij dat er niet bij. Hoefde ook niet. Het was zo leuk eigenlijk!
Lieve Bar. Via jou hoorde Bas ook bij ons. Dus ook wij zullen hem missen. Meer nog leven we mee met jou en kun je rekenen op zo'n 20 vrouwen die er voor je willen zijn als jij dat nodig hebt.
Alle liefs en kracht, X Marjan.