Hoi lieve zwager van me.
Het moet allemaal nog bezinken, een plaatsje krijgen noemen ze dat. Maar ik mis je nu al. Onze gesprekjes over Mam. Vaak kwam je even binnerennen on even iets te regelen, de shampoo was op, of de beurs was leeg. En wie ging naar de kerstviering..of de Sinterklaas. We kwamen er samen wel uit, ook als Harm en Henny moesten werken.
Ook kwam je trouw bericht geven als je weer in het ziekenhuis was geweest, voor onderzoeken en uitslagen. Nooit liet je je uit het veld slaan, het zou immers allemaal wel goed komen.
Na de nieuwjaar, de laatste drie chemo's ging het steeds slechter..maar jij bleef positief, al kon je het niet meer opbrengen om langs te komen of zelfs maar even naar je moeder te gaan. Hoe pijn moet dat jou gedaan hebben.
En toen kwam zo'n vijf weken geleden de harde klap...je zou niet meer beter worden. Je hoopte de bruiloft van mijn meisje nog te kunnen halen....maar zelfs dat was je niet gegunt.
Wij moeten gewoon doorgaan zei je, de bruiloft vieren alsof je er gewoon bij bent. Ben voor mij zul je er zeker zijn, in gedachten en in mijn hart...
En ik beloof je ..ik drink er nog eentje , speciaal voor jou
Lieve zwager, ik zal je nooit vergeten.
Een kus en een knuffel van je schoonzusje Sophie
