Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ik hoor nog jouw heldere en luide stem, waarmee je ons begroette in de koffieruimte of waarmee je jouw commentaar gaf met meestal een positieve inhoud en een kwinkslag.
Je was een fijne en hartelijke collega!
Jan Dekker.

Lieve Jenny, Eveline en Alissa,

Wij kennen elkaar natuurlijk al heel lang. Vanaf dat ik besta hadden jullie al een hele hechte vriendschap met mijn ouders. Een bijzonder verhaal dat ik mij nog herinner (maar wat mij vooral ook is verteld is door mijn ouders moet ik eerlijk zeggen) is dat ik, toen ik klein was (een jaar of 3, 4) me heel erg vertrouwd voelde bij Bertus. Ik was behoorlijk eenkennig in die tijd, en van veel mensen moest ik niets hebben. Jullie pasten wel eens op mij en ik werd dan helemaal relaxt en vrolijk als Bertus in de buurt was. Hij wist me op mijn gemak te stellen. Terwijl ik later hoorde dat, vanwege het donkere uiterlijk van Bertus en zijn gedecideerde, soms strenge stem, kinderen soms een beetje bang van hem konden zijn. Blijkbaar voelde ik aan dat Bertus, ondanks een heel krachtig en zelfverzekerd voorkomen, van binnen een lieve, warme man was (en ook een hele gevoelige en wellicht onzekere man - denk ik nu).
Later heb ik Bertus vooral leren kennen als een uitgesproken man met een grote belangstelling voor allerlei uiteenlopende onderwerpen en een goed gevoel voor humor. Heel leuk vond ik zijn verhalen over zijn paard Anouk (ben zelf ook dol op paarden) :-)

Lieve Jenny, Eveline en Alissa, ik wil jullie heel veel sterkte en kracht toewensen met dit grote verlies.

Liefs Harriet

Ik zal het nooit vergeten
te weten wat het is.
De traagheid van gemis,
het niets meer kunnen geven.

Aan je bed gezeten deed het me pijn
je zo te zien.
Je hoofd op het kussen, je lichaam op het bed.
Jouw berusting tegenover mijn verzet.

Het is moeilijk terug te halen hoe je was
toen ik als kind het onsterflijke in je ogen las.
Doodgaan was niet iets om bij stil te staan.
Pas als volwassene kreeg de dood een naam, jouw naam.

Bij jouw sterven sterft het kind in mij.
Je bent er niet maar je gaat me niet voorbij.
Je bent er meer dan ooit tevoren.
Door de dood heen gaat een mens toch niet verloren.

In wie ik ben daar is een stuk van jou.
Dag pa, een woord van afscheid en van rouw.
Maar ook een groet want ik herken jouw zijn in mij.
En dat gaat niet, toch nooit voorbij

Lieve Jenny, Eveline en Familie,
Een woord van troost aan jullie bij het overlijden van Bertus. Ik kreeg het bericht via een oud collega. Eveline, wij kennen elkaar al vanaf de middelbare schooltijd en toen ik op de CAH kwam werken werd ik de collega van jouw vader en later ook van Jenny. Ik was zijn ' onderbuur'. Regelmatig aten we een kroketje uit de mensa samen met Henk Eijsenga en Wim Pakkert. Ik bewaar mooie herinneringen aan hem, vooral zijn vastberaden stem en dito uitspraken zal ik niet snel vergeten. Fijne collega, oprecht, prettig in de omgang. Wat zullen jullie hem gaan missen, maar hij zit in jullie hart en houd de herinneringen levend door over hem te blijven praten. Veel sterkte de komende tijd, veel liefde samen om het verdriet te kunnen dragen.
Liefs Kirsten Slot-Lim

Lieve Jenny en Kinderen,
Op de CAH hadden wij samen heel weinig met elkaar te maken. Enkele keren in de mediatheek. De indrukwekkenste ontmoeting was op het Lab van de VU in Amsterdam waar Bertus en mijn Co voor onderzoek naar toe moesten. Wat zal dit betekenen voor ons. Het gevolg was dat we meer met elkaar te maken kregen, vooral met Jenny op de Probus II middagen. Helaas werd de gezondheid van Bertus slechter. Dat heeft nu een eind gekregen. Wij hopen dat ons gebed jullie mag helpen dit verdriet met elkaar te dragen. De hartelijke groet van Co en Piet de Vries