Lieve Bianca. Ik heb je leren kennen via Esther en Simon. Ik moest altijd lachen om je droge humor en je Haagse accentje. Je had een enorme voorliefde voor mooie spulletjes en je ging ook regelmatig samen met Esther op zoek naar onder andere Riviera Maison accessoires. Ik kwam je dan wel eens tegen hier op het parkeerterrein met een tas vol net gekochte accessoires. Je zei dan ‘Bart gaat dit vast niet leuk vinden maar moet je kijken, dit kon ik toch niet laten staan?’.
Toen Evy geboren werd kwam je hier regelmatig over de vloer om haar haren te knippen. Je was de enige die dat zonder krijsend kind voor elkaar kreeg. Na het knippen bleef je vaak nog even hangen. We hadden het dan onder andere over je eigen wens om kindjes te krijgen. En wat was je blij toen je eenmaal zelf in verwachting was. We zagen het al helemaal voor ons: de kindjes in de speeltuin en wij met de andere moeders op het bankje met een lekker hapje en drankje.
Helaas was je tijdens je zwangerschap veel ziek maar wat keek je uit naar de geboorte van jullie wondertje. Dat het een wonder was daar was jij je van bewust en daar sprake we samen ook regelmatig over. Dat was typisch jij, erg geïnteresseerd in anderen en altijd bereidt om te luisteren.
Toen Stan eenmaal geboren was, was je zo trots als een pauw. Helaas bleef je pijn houden en je ziek voelen, dat was een flinke tegenvaller. Maar ook toen bleef je positief, met rust en fysiotherapie zou het vast beter gaan. En als je een goede dag had dan genoot je daar extra van. Lekker wandelen met Stan, shoppen voor Stan want hij moest wel mooie kleren aan en je vaste klantjes knippen.
En toen kreeg ik dat berichtje: ben je aan het werk? Ik ben namelijk in jouw ziekenhuis opgenomen. Dat is nu iets meer dan een jaar geleden. Ik heb geprobeerd om je ziekenhuisopnames en de behandelingen bij ons op de afdeling iets makkelijker voor je te maken. In die tijd hebben we veel met elkaar gesproken, over de achtbaan waar je in beland was maar ook over de dingen die je nog wilde gaan doen.
Lieve Bianca, ik heb zoveel bewondering voor hoe jij dit gevecht bent aangegaan. Gedreven door wilskracht, voor Bart en Stan, je grote liefdes. En nu heb je eindelijk rust en geen pijn meer maar wat ga je gemist worden.
Bedankt voor alle mooie gesprekken die we gevoerd hebben, ik ga daar nog vaak aan terug denken. Je bent een kanjer en dat gaan we Stan later ook vertellen. Rust nu maar lekker uit, je hebt er hard voor gestreden. En kriebel maar vaak aan Bart z’n neus, dan weten we dat je in de buurt bent.
Bart, Stan en verdere familie heel veel sterkte. In gedachten zijn we bij jullie.
