Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Bob,
We hoorden via een huiseigenaar op Sefapane dat je bent overleden. Dat was best schokkend voor ons. We wisten dat je ziek was maar na ons laatste emailcontact op 1 maart 2019 dachten we dat het redelijk stabiel was.
Als we aan jou denken Bob, dan denken we aan een warm mens vol belangstelling voor wat er speelde in ons leven. Zelfs in die email van 1 maart waarin je vertelde dat er iemand naar Tambotie kwam kijken, zei je dat we ook ons huis moesten aanbieden want je wist maar nooit. Ook wist je nog dat we een Educational Fund voor de tuinlui hadden en wilde je nog doneren.......je dacht eerder aan anderen dan aan jezelf.
Helaas hebben we geen foto's van ons samen met jou en Ina hier op Sefapane. Op de koffie in Tambotie of ergens uit eten, het was altijd heel gezellig.
Maar je vriendelijke gezicht zit in onze gedachten Bob.

Rust zacht en laatste lieve groetjes van John & Ingrid uit Phalaborwa

Bob zijn inzet voor de (toeristische) ontwikkeling van Texel is van grote betekenis geweest voor ons eiland. Dat begon bij de J.O., de Jonge Ondernemers eind jaren 60. We wilden als jongeren het heft in eigen handen nemen en besloten om zo veel mogelijk bestuurlijke posities van de Texelse samenleving in te nemen. We organiseerden daartoe collectief een winter lang een intensieve training spreken in het openbaar en vergader- en communicatietechniek. Voor diverse jonge ondernemers was deze training die met militaire discipline werd verzorgd door marine officier Dankers, een ware beproeving. Tot in lengte van jaren was echter het positieve effect merkbaar. Bij het eindexamen kreeg Bob de hoogste cijfers en in zijn lange bestuurlijke loopbaan heeft hij daar veel en herkenbaar profijt van gehad. In diezelfde tijd ontwikkelde Bob, Harry Wuis en ik een visie op de toeristische toekomst van Texel. Een rapportage die decennia lang leidraad werd voor de toeristische ontwikkeling . Belangrijke pijler was de uitwerking van de concentratiegedachte die zelfs nu nog opvallend actueel is. Toen Bob eenmaal commissaris en later president commissaris werd bij de Teso, is zijn invloed en visie doorslaggevend geweest voor de veerverbinding met dubbeldeksboten. Dat heb ik als wethouder in die roerige jaren 70, persoonlijk ervaren.
Hoewel we als winkeliers in de Weverstraat wel met elkaar te maken hadden, leerden Bob en ik elkaar pas beter kennen bij de Jonge Ondernemers. Wat visie en principes betreft zaten Bob en ik opvallend veel op één lijn met gezamenlijke idealen. Bij de veerverbinding was dit tot het laatste moment spannend maar gelukkig kwam het toch goed.
Naast al die wat zware kost zijn er massa’s herinneringen die aanmerkelijk luchtiger zijn. Zomers relaxen op het strand en op onze (vis)boot. Dan de maandelijkse bijeenkomsten van de Jonge Ondernemers die gevolgd werden door gezamenlijk kroegbezoek en jolige avonturen. Bob was daarbij vaak een gangmaker waarbij originaliteit en humor tot grote hoogte stegen. Grappen en grollen waren hem niet vreemd. De jaarlijkse excursies van de Jonge Ondernemers waren niet alleen leerzaam en inspirerend maar ook wel heel gezellig en ontspannend. Dat gold ook voor de busreis in 1977 naar de dubbeldeks ververbindingen in Zeeland waar belangrijke praktijk informatie werd opgedaan.
Serieuze zaken werden nog al eens gecombineerd met heel veel plezier. Zoals de keren dat Bob en ik als Sinterklaas en Zwarte Piet de J.O. onveilig maakten. Daarna werd de waardigheid van de Sint wel eens erg veel geweld aangedaan. Er zijn nog talrijke verhalen over nachtelijke escapades en vriendelijke baldadigheden die de nagedachtenis aan Bob een bijzondere dimensie geven. Op de jubileumbijeenkomsten van de J.O. werden en worden deze herinneringen nog steeds opgehaald.
De wilde jaren gingen voorbij en de jonge ondernemers van weleer werden wijzer, ouder en rustiger. Om elkaar toch regelmatig te blijven ontmoeten is eind jaren 90 met een gezelschap van zo’n 12 ondernemers de SOT, de Senior Ondernemers Texel, opgericht. Vooral om in een gezellige sfeer van gedachten te wisselen, herinneringen te delen en gezamenlijk van lekker eten en drinken te genieten. Natuurlijk was Bob van de partij. We bezochten alle andere Waddeneilanden maar verder kwamen we niet. Het zijn mooie jaren geweest.
Van de vele dierbare herinneringen aan Bob is dit slechts een selectie. Ik hoop dat hiermee de nagedachtenis aan Bob nog weer verder wordt verdiept. Ina en de kinderen mogen heel erg trots zijn op hun man en vader die voor ons eiland en voor velen om hem heen zoveel heeft betekend.
Jook Nauta

Beste familie Bakker,
Van de vele mooie herinneringen die wij hebben aan Bob en natuurlijk Ina is dit wel de fijnste.
Toen mijn vader op vrijdag 7 maart 1986 's middags overleed zaten wij, mijn moeder en ik, midden in Amsterdam op één hoog achter. Wij wilden terug Texel, maar hadden op dat moment geen auto en gezellig met de trein leek ook geen optie. Op advies van mijn moeder belde ik Bob en legde de situatie uit. "Ik kom eraan" sprak hij beslist. En zo geschiedde. Eerder dan verwacht stond hij voor de deur en nam ons mee terug. Thuis bracht hij ons voor de deur. Daar stond een pannetje soep - van Ina.
Sterkte,
Kees Jaap Harting - Hanneke Roeper

Lieve Ina en kinderen,

Namens de Stichting Erchan - vernoemd naar Erchan Kalaidjan en haar familie - willen we graag een paar dierbare herinneringen aan Bob en ook aan Ina met jullie delen.

Vlak voor Kerst 1998 keerde de familie Kalaidjan terug op Texel. Het AZC in De Koog had hen, voor zover dat mogelijk is in zo'n situatie, een plek van geborgenheid gegeven en waar vriendschappen met Tesselaars waren ontstaan. Maar opnieuw, zoals dat helaas vaak gaat, moesten ze verkassen naar een andere, ook weer tijdelijke, opvang. Toen uiteindelijk Ter Apel in beeld kwam, werd besloten niet te wachten op het bericht van uitzetting en verliet de familie ons land.
Met vier kinderen, waarvan de jongste nog een baby, volgde een zwerftocht door de landen van West-Europa. Ze leefden als gezin het intrieste leven van een groep daklozen. Toen de winter inviel, besloten ze ten einde raad terug te keren naar Nederland, naar Texel.
Het waren Méri en Fridtjof Blanken, vrienden uit de tijd in De Koog, die zich over hen ontfermden. Na tijden van ontberingen was Tjakkerstraat 35 een veilig nest. Later kwamen aanbiedingen van bekenden die een aantal weken met vakantie gingen en hun huis beschikbaar stelden. Lief, maar het waren allemaal noodoplossingen.
Natuurlijk moest er een echte oplossing gevonden worden, een gezin van zes personen heeft een eigen plek nodig. Regels van het Dublin Akkoord speelden een belangrijke rol en maakten het er niet makkelijker op. Dat hield in dat geen hulp meer was te verwachten van de Nederlandse overheid. Geen recht op werk, school, gezondheidszorg, huisvesting.
Een opgave die voor een kleine, niet deskundige groep mensen moeilijk te doen was. Er werd besloten een stichting in het leven te roepen en mensen te zoeken die ons daarbij konden helpen. Die stichting kwam vrij snel tot stand en toen kwamen we er achter dat ook een commissie van aanbeveling niet mocht ontbreken. Opgelucht en blij waren we toen Bob Bakker zich bereid verklaarde die taak op zich te nemen. Zijn hulp en aandacht, samen met die van Ina, was groot. Of het om verjaardagen bij de familie Kalaidjan ging of om rechtzaken, ze waren er. Stil, zonder op te willen vallen, maar intens betrokken.
Veel zal er in het huis in de Weverstraat door Youri zijn geklust. Youri was van oorsprong architect, had de bouw van ziekenhuizen en gevangenissen op zijn naam staan. De kans dat hij geestelijk zou doordraaien wanneer hij nutteloos thuis zou zitten was groot. Ondragelijk was het voor hem afhankelijk te zijn van giften. Youri vond in Bob een soort grote vriend en voelde zich begrepen.
14 juli 2005 kwam eindelijk het verlossende bericht: ze mochten blijven! Groots werd het gevierd in het huis van de familie aan de Thijsselaan met de mensen van de stichting, onze advocaat en zijn vrouw en natuurlijk Bob en Ina.
Youri en zoon Tigran regelden het voorbereidende mannenwerk. Jerchan en haar dochters Gajana en Karina hadden dagen in de keuken gestaan om het lekkerste Armeense eten klaar te maken. Er werd gedronken, er waren toespraken en elke toespraak werd bezegeld met een glas wodka. Kleine Suzanna zat met een stralend hoofdje achter de piano en herhaalde met grote regelmaat haar eerste ingestudeerde lesjes.
Het feest ging helemaal los toen er Armeense muziek werd opgezet en er gedanst moest worden. Ineens zaten we daar als een stel suffe Hollanders. Wat een kracht, wat een temperament. We meenden eerst nog rustig vanuit onze stoelen te mogen toekijken, maar daar was geen sprake van: meedoen!
Ik (Nel) had het genoegen in de reidans tussen Bob en Youri in te staan. Youri, die weer toekomst had en een kracht uitstraalde die ook fysiek voelbaar was in de manier waarop ik meegesleept werd in de dans. En aan mijn andere zijde Bob, een groter contrast was op dat moment niet denkbaar. Maar wat maakte het uit, we straalden allemaal. We hadden het gered, hoe uitzichtloos en moeilijk het vaak ook was geweest. Ze mochten blijven!
In onze herinnering zal Bob niet als de president-commissaris van TESO voortleven of als Bakker iezer, ooit eigenaar van de mooiste winkels in Den Burg. Bescheiden, niet te veel willen opvallen, maar met een inzet die heel groot was. Zo zullen wij ons Bob blijven herinneren.

Veel sterkte bij het grote missen en we hopen dat veel lieve, blije en mooie herinneringen jullie sterk maken.

Fridtjof en Méri Blanken
Herman en Vera Wellens
Bouke Wichers
Menno Stam
Rob en Marja van Oortmerssen
Joop en Nel Rommets

Beste familie Bakker,
Altijd als ik Bob zag, dacht ik aan mijn vader (Kees Groen). Dat was mijn link naar Bob uit mijn kindertijd. Mijn zoon heeft een paar jaar geleden nog met Bob gesproken, omdat hij zo graag meer over mijn vader (zijn opa) wilde weten. Die lieve Bob kwam bij ons thuis en had een leuk gesprek met mijn zoon. Dat is Bob, groots in de grote en kleine dingen. Hij heeft veel voor Texel gedaan. Een man met visie. Zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen, vrienden en verdere familie zullen hem missen. Texel heeft een zeer mooi mens verloren.
Lieve groet, Christine Groen

Mijn eerste herinnering aan Bob is dat hij leider was van jeugdvoetbalkamp. We gingen voor voetbalkamp naar Zeist en Hoek van Holland. Bob noemde mij altijd Pele, omdat ik 1X in mijn leven een mooi doelpunt heb gemaakt. Toen ik kastelijn werd in Cafe de Karseboom kwam Bob met zijn gezin en vrienden regelmatig langs om gezellig iets te drinken. Zo maakte ik kennis met de kinderen van Bob en Ina. De schoonzoon Arthur leerden we als student op Texel later ook goed kennen. Hij paste weleens op onze kinderen. Later werden onze kinderen op hun beurt weer de vaste oppas van de kleinkinderen van Bob en Ina. Nu heb ik een kleindochter van een aantal weken. Ties heeft al aangeboden om op haar te passen. We vonden het een geweldige eer om op de 80 jarige verjaardag van Bob uitgenodigd te worden om op te treden. Daar werd duidelijk wat een intens warme familieband de familie Bakker met elkaar heeft. De komende tijd zal erg moeilijk worden. We willen de familie condoleren en heel veel sterkte wensen.