Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Allereerst mijn condoleances aan Filip, Marek en Sebastian, geliefden en vrienden van Carel.
Samen gewerkt bij het CST, op de 3de verdieping Technische Natuurkunde en ook bij de groep van Pieter Kruit, Deeltjes Optica, 1ste verdieping.
Ook samen in de auto, de ene week Carel de andere week onder getekende, toen we in Rotterdam-Vreewijk woonden.
Een heel verlies groot verlies voor zijn kinderen, geliefden en vrienden,
Heel veel sterkte toegewenst voor nu maar ook in de toekomst.
Wilma en Jan de Looff,
Barendrecht.

Careltje, zoals we hem noemden om hem niet met zijn vader te verwarren, is mijn neef. we zagen elkaar niet veel, maar wanneer dat gebeurde was er altijd een warm contact. Carel was altijd oprecht belangstellend naar jou en naar de dingen waar je meetbezig was.
Hij wordt gemist.

Ik ben geschrokken van het bericht afgelopen maand, dat Carel op fietsvakantie in Cambodja, vlak voor Kerst, is overleden.
Carel en ik kennen elkaar van 't Geregt, de vereniging van bosbeheerders in Tilburg. Hij zat in het bestuur. Dit jaar bestaat de vereniging 50 jaar en komt er een jubileumboek uit. Daarin komen o.a. 'n twintigtal interviews met leden. Carel is daar één van.
Na de laatste ALV maakten we een afspraak voor zo'n interview. In eerste instantie liet hij doorschemeren: “ik heb feitelijk niet zoveel bijzonders te vertellen” waarmee hij voorzichtig probeerde hieronder uit te komen.
Echter, tijdens ons gesprek op zijn bosperceel aan het Vonderpad, ontpopt Carel zich al snel als boven gemiddeld avontuurlijk, noemt hij zichzelf eigenwijs, vindt ie het nog steeds 'n uitdaging iets nieuws uit te zoeken, of iets wat heel complex is, uit te vogelen.
Ik bedoel: hoeveel mensen ken jij in je omgeving die in hun eentje op een 'motorfietsje' naar en door de Sahara toeren? Ik sinds die zondag in 't bos zegge en schrijve ééntje … Carel, wel heel bijzonder.
Zelf vertelde hij daar dit over: “Ik heb lange reizen gemaakt met bromfietsjes en motorfietsen. Vanuit hier ben ik weleens naar de Sahara op en neer gereden, in m'n eentje. Ik was begin twintig en de drukte om mij heen zat. Toen heb ik een maand of drie vrij genomen van studie, m'n brommertje gepakt, tentje achterop en naar het zuiden gegaan.
Grappig, voor ons is dat dan heel raar, maar ik kwam op het verste punt, in de Westelijke Sahara een vent tegen op een brommertje, uit Mali. Ik heb het toen niet opgezocht, maar volgens mij ook een rot eind weg. En die vond dat heel gewoon, deed dat wel vaker”.
Waarom de Sahara, en bijvoorbeeld niet Zuid Spanje of Portugal? Vroeg ik Carel.
“Daar ben ik ook doorheen gereden, maar toen had ik nog geen zin om terug te gaan. Dus heb ik de boot genomen naar Noord Afrika”.
In mijn ogen was Carel, een vriendelijke, rustige, aardige man van weinig woorden. Maar, als je met hem in gesprek ging, bijvoorbeeld over zijn 3 zonen en zijn verre, avontuurlijke reizen, rolde het ene leuke of spannende verhaal na het andere over tafel. Ik hing aan zijn lippen.
Een van zijn wijze lessen die hij van het leven geleerd had: “Ik probeer al heel lang niet alles onder controle te hebben ...“
Dat is ook de titel van het artikel geworden, gelukkig met zijn toestemming.
Nog vaak zal ik aan Carel terugdenken.

Ik wens Filip, Marek en Sebastian heel veel sterkte. Koester de mooie momenten met hem als blijvende, waardevolle herinneringen.

Koen van Dooren

Kort na het afronden van mijn studie natuurkunde ging ik in 1990 bij TNO werken, in een vleugel van het TU-Delft natuurkunde gebouw. Kort daarna begon ik een cursus paragliding, waar ik al snel Carel tegenkwam. We lierden toen nog met een zgn. velglier; een opgekrikte en stevig verankerde auto met voorwielaandrijving en koppelomvormer (automatische versnelling) met een dunne staalkabel op de velg. Door voorzichtig gas geven en wat heen en weer sturen, werd de kabel op de velg gewikkeld, en zo een piloot de lucht ingetrokken. Na enige tijd nodige Carel mij uit om bij hem thuis te komen kijken. Hij woonde toen in Rotterdam in een groot oud pand met op de begane grond een grote garage, ingericht als werkplaats. Daar had hij een aanhangertje in elkaar gelast met daarop de motor en automatische versnellingsbak van een auto. In plaats van een wielvelg was er een nette trommel waar een lichtgewicht maar sterke dyneema kabel op gewikkeld werd. Zo konden we beter en veiliger piloten de lucht in trekken. Niet veel later maakte Carel een tweede lier zodat we meer piloten per dag konden bedienen. Ik heb honderden uren op die lieren doorgebracht, piloten blij makend met mooie vluchten. Die lieren doen het nog steeds, alhoewel het onderhoud langzamerhand lastig werd doordat bepaalde onderdelen niet meer goed te krijgen zijn. Dus nu is er net als bij auto's, overgestapt op een volledig elektrische lier met een generator ernaast. Carel had ongetwijfeld de motorlieren aan de praat kunnen houden. Hij kon van een hoop schroot en wat bouten en moeren, een functioneel apparaat maken. Carel wist blijkbaar ook hoe hij de computer van sommige auto's kon aanpassen zodat de motor meer vermogen leverde bij een lager verbruik (en minder uitstoot) het tegengestelde van een sjoemeldiesel dus.
Verder deed Carel van alles en nog wat om aan de kost te komen, zoals pizza courier. Naar verluid vond hij dat een van de leukste baantjes wat hij ooit had.
Carel ging in 1995 natuurkunde studeren en kwam daarna terecht bij Mapper, opgericht door een prof van de TUD die een met ASML concurrerende machine wilde bouwen, wel wat hoogwaardiger technologie dan een paraglider lier. Mapper werd niet snel een succes en is overgenomen door ASML. Carel ging bij de TUD werken aan een ander hot item; quantum computers, de TUD is op dat gebied een voorloper in de wereld. Ongetwijfeld heeft hij daar veel kunnen bijdragen met zijn gedegen kennis, praktische vaardigheden.en no-nonsense aanpak. Af en toe kwam ik hem tegen, op weg naar de cleanroom. Want de apparatuur waarmee hij werkte was zo gevoelig, dat het alleen in een ultra schone ruimte gebruikt en gemaakt kon worden. Van grof laswerk tot de kleinste nano apparaten, Carel kon het allemaal. Ik zal Carel niet snel vergeten. Dat gun ik Carel ook niet, je bent pas echt dood, als iedereen je is vergeten. Veel sterkte aan de naasten van Carel, voor hen is het ingrijpender dan voor mij.

Onze ontmoetingen waren altijd ongepland, als we toevallig tegelijkertijd op onze stukjes bos waren waar we even voor de wereld schuilden. We deelden onze observaties, bespiegelingen, en prijsden ons gelukkig met de rijkdom die we hadden. Carel vertelde de laatste keer nog over zijn nieuwe avontuur in Duitsland. Het klonk mooi.
Soms is het leven korter dan we gehoopt hadden, maar als je vanuit je hart leeft is het waarschijnlijk toch genoeg. Zover ik Carel ken denk ik dat hij dat zeker heeft gedaan.

I will miss randomly seeing you in the corridors of the office where you always smiled at me. Always. You made a warm eye contact and you gave me a big smile. I wish I got the chance to know you better but I will always remember you and how you made me feel.