Lieve Jolanda, ik ken je al via LE, en nu zag ik dat Chantal hier ook staat. Ik heb wat kaarsjes voor haar aangestoken. Er staan hier zoveel jonge mensen, al dat verdriet, al die vragen, waarom gaat de ene zo vroeg en worden anderen 100? Waarom mijn kind? Wat heb ik misdaan dat ik zo'n straf verdien? Hoe moet het nou verder zonder hen? Hoe moeten we dit verdriet dragen? Het zou niet mogen dat ouders hun kind moeten afstaan...Kinderen horen volwassen te worden en zelf kinderen te krijgen, dat is de kringloop van het leven, niet dat ze zo jong moeten sterven toch? Zeker weten doe ik het niet, maar ik wil er absoluut in geloven dat dit aardse leven niet het einde is, maar dat ze nu ergens zijn waar het goed is en waar alleen liefde is, en dat wij ze ooit terug zien. Dat moet ik geloven, anders is het voor mij niet draaglijk...Lieve Jolanda, ik denk dat Chantal over jou waakt, en over haar broertjes, en over de nieuwe baby die op komst is, en ik denk dat zij heel graag wil dat jij verder gaat en straks gaat genieten van dat nieuwe wezentje die in jou groeit, hoe moeilijk dat nu ook lijkt, hoe tegenstrijdig dit gevoelsmatig ook is...Ik wens jou heel veel sterkte toe, een warme knuffel en heel veel liefs.
