Cootje’s levenslustige ogen straalden altijd dwars door die malle dikke brillenglazen heen: ze kon daardoor onverwachts grappig zijn, maar ze kon je ook oprecht direct aankijken, zonder met haar ogen te knipperen en je een heel directe vraag stellen.
Ik merk bij deze regel al, dat het moeilijk is om in de verledentijd te schrijven…
Ik leerde haar kennen toen ik ongeveer 14 jaar was, toen ik verkering kreeg met Bas. Eigenlijk hebben Bass en ik nog steeds een soort van verkering en is Coot altijd mijn meest favoriete schoonmoeder gebleven.
Haar gevoel voor humor en relativeren was ongekend.
Ik weet nog, toen ik pril en fris van een vakantie met mijn gezin uit Frankrijk terugkwam en op de bank bij Coot neerplofte, ik zei : Je suis zo fatique…
Dat werd een “running joke”: Coot heeft me met regelmaat “geplaagd” of ik weer “fatique”was.
Dus voeg ik daarom een Frans nummer toe: niet om de tekst, maar om de melodie die me herinnert aan dat prachtige mooie Cootje
Jemig lieverds: wat heb ik een onwaarschijnlijke hoeveelheid herinneringen aan Coot!
Gelukkig, want zo blijft ze in al onze harten voortleven.
Ik geef mijn liefde voor Coot door aan jullie
Heel, heel veel sterkte deze en komende tijd…
Reuze knuf,
Hanneke
