Lieve Cynthia,
Weet je dat ik vaak nog aan je denk? Vanochtend nog. Vroeger als klein meisje logeerde ik vaak bij Cécile en soms mochten we op jouw kamer komen. Maar alleen als je erbij was :-) En als grote zus die alles wist, leerde jij ons hoe je de rode en blauwe randjes van witte sportsokken zó kon wegwerken, dat je ze niet meer zag. Het was dan net alsof we lage, witte sokjes in onze gympen hadden. Absoluut van groot belang op die leeftijd. Ik draag natuurlijk geen witte sportsokken meer, maar vaak als ik het randje van mijn sokken naar beneden vouw en weer een stukje terug omhoogvouw, dan denk ik aan jou. Aan die lieve grote zus van mijn beste vriendinnetje op de basisschool. Die ons dat soort dingen leerde. Die ons haar invlocht, of juist een hoge paardenstaart maakte, zoals Madonna had.
Later, een jaar vóór jouw overlijden denk ik, zag ik in de buurt van mijn werk een lange blonde vrouw met een blauwe trenchcoat, met witte randjes. Ik herkende je meteen. Je stralende lach en vriendelijke gezicht was niets veranderd. Ik dacht dat je met een groepje collega’s stond, dus ik wilde je niet storen en ik ben doorgelopen. Ik hoopte je later nog eens te treffen. Maar helaas lieve Cynthia. Wat een schok was het te horen dat jij was overleden. Zo jong. Zo’n stralende vrouw, dat kan ik tot op de dag van vandaag moeilijk rijmen. Ik ben zelf ook moeder, dochter, zus en vrouw van, en ik kan me het verdriet niet indenken dat jij zult hebben gehad, toen je wist dat je zou overlijden. Ook daar denk ik vaak aan.
Ik wens jouw zoon, je man, jouw lieve zusje en alle andere familie veel sterkte. Het is bijna een jaar geleden dat je overleed. Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Maar als ik al zo vaak aan jou denk, hoe is dat dan wel niet voor hen? Dag Cynthia, je was een schat. Liefs, Eveline
