Pijn creëerde een wens tot rust,
Die je nergens leek te krijgen,
Je voelde je voor ieder teveel,
Terwijl je wanhoop maar bleef stijgen,
Ondanks dat je er alles aan deed,
Om al die lasten te verdragen,
Maar als niemand een handje geeft,
Hoe kon je dan nog hulp vragen,
Je vangnet leek verdwenen,
En het leven deed al zoveel pijn,
En zo kwam er een extra reden,
De gedachte nooit meer teveel te zijn,
Je blik stond op oneindig lijden,
Je droomde van rust in je hoofd,
Maar wat je ook probeerde en deed,
Je pijn kon niet langer worden gedoofd,
Egoïstische gedachten dringen zich op,
Het was nog niet jouw tijd om te gaan,
Een wens die je soms niet eens wilde,
Maar toch in vervulling is gegaan,
Het was jouw droomvlucht naar boven,
Je vleugels om te vliegen waren daar,
Terwijl de hemel haar deuren opende,
Was je voor mij op aarde nog niet klaar,
Misschien ben je gegaan met de gedachte,
Dat je zo gewoon weer was vergeten,
Maar je zit heel diep in ons hart,
En ik ben te laat om het te laten weten,
Iedereen hoopt dat je nu rust hebt,
Dat is de enige manier om ermee te leven,
Uit je lijden van alles eindelijk verlost,
Slapend op een wolk te zweven,
Een slaak van rust in je hoofd voor altijd,
Omdat liefde soms ook gewoon loslaten is,
Maar in mijn hart blijf je voort bestaan,
Omdat ik je zo verschrikkelijk veel mis.

S.V.