[Uit mijn herinneringsboek voor Dick's famillie]
Het huis met de oranje lamp.
“Het huis met de oranje lamp” daar moest ik heen. Naar Dick. Ik was 4. En toch weet ik het alsof het gisteren gebeurt is.
Ik, kleuter Pim, moest naar dat huis, met dat kenmerk, omdat ik nog geen letters of cijfers kon onderscheiden, als ik Dick wilde ontmoeten. Nu, in het licht van zijn rode/oranje haarkleur vormt die oranje lamp een extra dimensie maar in die tijd speelde het geen enkele rol. Eigenlijk heeft het nooit een rol gespeeld in al die tijd. Ik kan mij niet herinneren dat hij ermee gepest is. 1 maal wel. Maar wij waren voorbereid. In tijd, enkele jaren later, speelde het volgende schoolplein-tafereeltje zich af: Een jongetje uit de 2e klas lagere school (Anne de Vries) riep naar Dick “vuurtoren, vuurtoren!”. Het jongetje begreep niet dat wij, vanuit klas 4 of 5 dit niet zouden accepteren. Dit was onze kans om ons toneelstukje uit te voeren.
Ik ging achter het ventje aan, greep hem en voerde hem naar Dick toe. We dwongen hem nogmaals te roepen: “ vuurtoren, vuurtoren”! Hierop kreeg Dick starende ogen en begon om zijn as te draaien daarbij uitroepend “ik ben de vuurtoren, ik ben de vuurtoren”. Ik speelde daarbij een bootje dat de weg kwijt was op zee. Ik piepte: “help, help, vuurtoren waar moet ik heen? ”Dick zei met quasi lage kinderstem “kom maar hierheen bootje, hier is het veilig”, ondertussen blijvend ronddraaiend met die starende ogen. Het jongetje uit klas 2 was dusdanig onder de indruk van dit surrealistisch tafereeltje dat hij begon te huilen. Wij zeiden “begrijp je nu hoe belangrijk de vuurtoren is?” Het jongetje antwoordde niet maar droop snikkend af. Tja het was hard.
Wij wilden helemaal dat jongetje tot snikken te brengen, we waren zelf jongetjes. We wilden alleen maar ons plannetje, onze practical joke, uitvoeren. Dat was de essentie. Eigenlijk hoopten we vurig dat iemand “Vuurtoren”ging roepen op het schoolplein. Dan hadden we eindelijk de kans dit toneelstukje uit te voeren.
Terug naar het huis met de oranje lamp.
De lamp hing in voorkamer. Hij was langwerpig en taps, echt jaren ‘60 design. Ik vond het huis en belde aan. Mevrouw Haveman deed open. Dat was de laatste keer dat ik bij de familie Haveman door de voordeur ben gegaan.
Dag hoor, Pim
