Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Dick en sneeuw waren onlosmakelijk verbonden. Al vroeg maakte hij kennis met de wintersport en was direct verkocht. Hij kreeg het niet zelden voor elkaar iedere winter meerdere malen richting Oostenrijk te gaan, hij vond altijd wel ergens een vrije plek in een auto, vaak bij collega conrectoren van zijn vader.



Toen wij als vrienden rond de 20 waren, reisden we met een pendelbus naar Italië. Dick en Rik konden al skiën, voor mij was het de eerste keer. Dick wist me echter op dag 1 al te overtuigen dat het geen enkel probleem was om meteen al helemaal naar boven te gaan. Ik had nog geen enkele les gehad maar ik hoefde alleen maar achter hem aan te skiën, geen probleem volgens hem. En het moet gezegd, hij wist mij heelhuids naar beneden te loodsen en mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme boost. Nog diezelfde week werd ik de snelste van de skiklas met als bijnaam “Der Super-Super-Super-schnelle Harry”. De vonk was overgesprongen, we hebben samen nog vele jaren fijne tochten geskied in Oostenrijk, Frankrijk en Tsjechië. Voor Bas was de vakantie in Tsjechië overigens minder fortuinlijk, na een kwartier skiën brak hij al zijn been waarna Dick hem op zijn rug skiënd naar beneden gebracht heeft; ik zie hem nog balanceren op één been met die toch wel wat zware last op zijn rug, maar Dick bleef wel overeind!



En altijd was daar die rivaliteit tussen ons, het moest altijd mooier (nog meer parallel) en sneller. Toen we met mijn werkgever de kans kregen vier dagen te skiën in Niederau was daar ook de ultieme test, een afdaling met een trajectmeting. Meerdere keren vlogen we als ware kamikazepiloten de helling af en bereikten snelheden van rond de 100 km per uur. Maar ik moet toegeven, Dick was me net even te snel af, het zal vast aan de wax hebben gelegen.



Iedere skidag was het ‘s middags een race tegen de klok om nog net de laatste lift weer naar boven te halen. En daar waren we goed in, met hoge snelheid schoten we een minuut voor sluiten de slurf van de stoeltjeslift nogmaals in. En mocht het een keer net mislukken dan praatte en lachte Dick zich alsnog wel weer omhoog, de lift bleef dan gewoon voor ons nog even iets langer draaien.



10 jaar geleden stond de wereld in 1 klap stil, dat éne telefoontje van Gradeke ’s avonds om 11 uur, Margreet lag al op bed, wat een verschrikkelijk bericht! 3 dagen nadat hij bij ons 25-jarig huwelijksfeest nog gesproken had, iets wat Gradeke en Dick helaas zelf niet meer werd gegund.

De wereld is veranderd sindsdien, het is niet meer hetzelfde, Dick wordt gemist! Maar we zijn nog altijd vrienden en als het nodig is zijn we er voor Gradeke en elkaar. Kijk je naar hun kinderen dan zie je Dick, dat is mooi om te zien, hij blijft in ons en bij ons. En nog altijd hoor je Dick zeggen: Laterrr! Dick laat je niet los, nooit!

Het is al weer 10 jaar geleden, dat Dick plots uit het leven werd gerukt.

Het voelt kort, want de emoties van toen zijn nog aanwezig. Het lijkt lang, als ik zie hoe volwassen Bas, Martine en Max inmiddels zijn.

We denken aan je, hebben het over je.

Het gemis blijft, zeker voor Gradeke en de kinderen.



Sterkte voor iedereen die Dick mist.



Renske

In onze eetkamer hangt deze foto uit 2010. Van ons als drie broertjes, op de Loosdrechtse Plassen in mijn bootje, op weg naar een eilandje waar we na een kampvuurtje overnachtten in een tentje. Het was de afsluiting van het befaamde Lincoln weekendje, waarin we met twee van Roel’s Lincolns over de Amsterdamse Wallen reden. Een prachtige herinnering.

Elke ochtend grijnst Dick mij tegemoet. En mijn dag begint dan goed. Maar ik mis hem ook, elke dag. Hoewel we elkaar maar een paar keer per jaar zagen, miste ik hem vroeger nooit. Maf is dat. Iemand is er niet meer, en dan mis je hem elke dag, terwijl je hem vroeger maar weinig zag. Blijkbaar werkt dat zo. Ik mis hem als ik aan het einde van mijn werkdag naar huis rijd, en ik even iets wilde vertellen. Of gewoon zomaar. Dick had zelf altijd wel een aantal verhaaltjes te vertellen. Meestal grappig, of iets waar je blij van werd. Ik mis bij familie ontmoetingen. Die zijn echt anders nu. Ik mis hem als ik een nieuwe auto heb gekocht en ik normaal gesproken Dick daarin liet proefrijden. Daarin zocht hij altijd de limieten van de auto op, waarbij je dan met samengeknepen billen erop vertrouwde dat als de politie je zou aanhouden, hij zich er wel onderuit zou praten. Ik realiseer me dat iedereen hem mist, vooral Gradeke en de kinderen. En vooral nu na 10 jaar.

Maar voor mij geldt en ik hoop dat dat ook voor anderen zo is: het is geweldig om Dick in mijn leven gehad te hebben. Zijn kracht en passie inspireren mij om het goede uit het leven te halen.



Frank Haveman