Als wij aan Dirk denken, denken we aan een fijne buurman in het Manegelaantje.
Speciale herinnering gaat uit naar het feit dat hij in 2010 aanbood om Rector Magnificus te zijn bij mijn promotie. Dit maakte die speciale gelegenheid nog mooier.
Onze condoleance gaat naar alle naasten van Dirk.
Emile Boel en Renate Swarte

Geachte kinderen van Dirk Bootsma,
Van Jan Hoeijmakers kreeg ik het bericht dat jullie vader is overleden. Ik wil jullie graag van harte condoleren met dit grote verlies. Ik wist dat het hem al een tijd niet goed ging en dat hij niet meer in staat was om naar de KNAW vergaderingen te komen, waar ik hem placht te zien. Toch komt dan het einde nog als een schok.
Ik heb Dick, zoals wij hem altijd noemden, al vroeg in ons beider carrière ontmoet. We waren beiden geïnteresseerd in DNA, ondernemend en we stonden beiden bekend als kritisch. Zo werden we maatjes en kwamen we vaak samen in het geweer tegen zwak onderzoek of slap onderzoeksbeleid.
Dick deed baanbrekend onderzoek aan het mechanisme van de DNA reparatie, maar dat was aanvankelijk sterk celbiologisch gericht. Hij zag echter scherp de mogelijkheden die moleculair-biologisch onderzoek bood om het hele DNA reparatie proces in detail op te lossen. Ik herinner mij nog goed hoe hij mij belde of ik niet een competente moleculair bioloog voor hem wist om hem bij dit onderzoek bij te staan. Die had ik. Mijn promovendus Jan Hoeijmakers was na zijn promotie in een ongelukkige baan terecht gekomen en was op zoek naar iets anders. Hij leek me de perfecte kandidaat, heel competent, en ook inschikkelijk als zuiderling. Dat leek mij belangrijk want Dick was een krachtige baas en al te eigenwijze medewerkers zouden niet bij hem geaard hebben.
De combinatie Bootsma-Hoeijmakers bleek een gouden koppel. Zij vulden elkaar ook perfect aan: Dick had de kennis van de cel biologie en van de ziekten die door stoornissen in de DNA reparatie ontstaan; Jan was thuis in alle knepen van het DNA vak. Zo produceerden zij samen een stroom van belangrijke ontdekkingen, die het B-H duo beroemd maakte in het vakgebied. Het onderzoek was aanvankelijk gericht op aangeboren stoornissen in de DNA reparatie, maar al spoedig bleek dat de processen die Dick en Jan hebben ontdekt ook een centrale rol spelen in het ontstaan van kanker. Recent ontwikkelde chemotherapie bij kanker maakt van die inzichten gebruik.
Het wetenschappelijke werk van Dick heeft ruimschoots internationale waardering gekregen. Zo ontvingen Dick en Jan de Jeantet prijs, de grootste en meest prestigieuze Europese onderzoeks prijs. Ik herinner me de feestelijke uitreiking nog goed, want ik was in die tijd voorzitter van de jury. Dick was zeer verguld met deze erkenning van het belang van zijn werk.
Toen een paar jaar geleden de Nobelprijs voor ander onderzoek aan DNA reparatie werd uitgereikt, liet 1 van de prijswinnaars, een oude kennis van mij, me weten dat hij vond dat Dick en Jan eigenlijk hadden moeten delen in die prijs. Dat lijkt me een schitterend bewijs voor het grote belang dat door collega’s aan Dick’s onderzoek werd gehecht.
Na zijn emeritaat heeft Dick zich op het beeldhouwen gestort. Hij kon daar meeslepend over vertellen en hij had ook altijd foto’s bij zich om de resultaten van zijn werk te laten zien. Hij was daar best trots op en ik waardeer het zeer dat jullie bij de rouwkaart ook resultaten van zijn inspanningen laten zien.
Ik wens jullie sterkte bij het dragen van dit verlies. Wij zullen Dick missen.
Met vriendelijke groet,
Piet Borst
Prof. Dr. P.Borst
(p.borst@nki.nl)

Beste Familie Bootsma,
ik heb plots het droevige bericht ontvangen van het overlijden van Dirk Bootsma.

Allereerste wil ik U allen condoleren met het overlijden van Dirk.
Een verdrietig bericht ook voor mij , omdat ik het voorrecht had een lange periode samen te werken met een aimabele man, een bevlogen wetenschapper en getalenteerde leider, vriendelijk en trots, hartelijk in onze omgang, met grote belangstelling voor kunst en het zelf maken van kunst.
In mijn langdurige samenwerking met Dirk en zijn medewerkers was hij een grote steun voor mijn eigen onderzoek en de afdeling Toxicogenetica van het LUMC in Leiden, waaraan ik leiding gaf. De samenwerking met Dirk en zijn team was zeer succesvol, gebaseerd op wederzijds vertrouwen, complementaire expertise en doelstellingen en een open sfeer voor wetenschappelijke discussies en overleg.
Ik betreur het dat ik de laatste jaren helaas minder gelegenheid heb gehad om Dirk te ontmoeten.
ik wens alle familieleden heel veel sterkte toe bij het verwerken van dit grote verlies,

Leon Mullenders
Professor emeritus, LUMC, Leiden

Familie Bootsma en Ellen,
Middels deze weg willen wij, Rien en Leni Bek, overburen van het Manegelaantje een ieder heel veel sterkte
wensen met dit grote verlies. We gaan Dick missen in het Manegelaantje.

Beste familie Bootsma,

Ik heb Dirk leren kennen toen ik, begin jaren '90 mijn eerste stappen zette in het groene veld van het DNA herstel. Hoewel hij al de status had van wetenschappelijk icoon en ik enorm tegen hem opzag bleek Dirk een heel wijze, lieve en toegankelijke man. Hij gaf me het gevoel op de juiste wetenschappelijke plek beland te zijn. Ook na zijn pensionering kwam ik hem af en toe tegen. Hij bleek me niet vergeten te zijn en elke keer kwam hij naar me toe voor een goed gesprek, meestal over zijn tweede carriere als beeldhouwer. Ik heb zijn wijsheid en nederigheid altijd geweldig gevonden en denk dan ook met warme gevoelens aan Dirk terug. Ik wens jullie veel sterkte in deze tijd en, vooral, mooie herinneringen.

Niels de Wind

Lieve familie Bootsma,
Gecondoleerd met het overlijden van uw vader.
Wij herinneren hem als een groot leermeester in de genetica tijdens onze opleiding aan de Medische Faculteit in Rotterdam.
Later kwamen we hem tegen als patient in onze huisartsenpraktijk in Kralingen, evenals uw moeder.
We hebben veel moeilijke tijden met hen gedeeld,
maar ook mooie momenten met Dirk in onze tuin, goede gesprekken en bezoekjes aan zijn beeldenatelier.

Veel sterkte,
Carla en Kees Jansen

Veel contact hadden Dirk en ik niet. We waren verbonden aan verschillende faculteiten, hij als hoogleraar Genetica, ik als hoogleraar Wiskunde. Maar de contacten die we hadden waren vriendschappelijk en goed.
Een bijzondere herinnering bewaar ik aan zijn afscheidsrede van 4 oktober 2002. Niet alleen vanwege de prachtige titel: Een Herfstwandeling over de Laan van Nooitgedacht – mede verwijzend naar de onuitputtelijke gelaagdheid van de in de wetenschap onderzochte werkelijkheid. Ook van de opzet en inhoud van het college was ik zeer onder de indruk. Verschillende keren heb ik er naar verwezen in voordrachten die ik gaf in het kader van het Rotterdamse Hoger Onderwijs Voor Ouderen (HOVO).
Het heengaan van deze toegankelijke en begaafde collega vervult mij met melancholie: tempus edax rerum / de tijd verslindt alles (Ovidius).

Harm Bart


Harm heeft hierboven reeds de collegiale contacten genoemd. Graag benadruk ik nog de speciale band met Dirk vanwege mijn vriendschap met Hannie. Deze ontstond via onze samenwerking in het bestuur van de EUR-dameskring. Tijdens Hannie’s ziekbed ben ik regelmatig bij haar geweest. Na haar overlijden bleef de jaarlijkse uitwisseling van Kerstkaarten een vast gegeven. Kaarten die ons en beeld gaven van de hobby waar Dirk in zijn emeritaat tijd voor vond.
Wij missen in Dirk en Hannie twee mensen die in vriendelijke aandacht voor de medemens in het leven stonden.
Wij condoleren de familie met het verlies.

Greetje Bart-Doef