Eigenlijk heb ik, één van zijn drie zussen, ik heet Jet, Dirk pas laat in ons beider leven een beetje leren kennen. Daar zijn een paar redenen voor. Ik ben een aantal jaren jonger dan Dirk, en dat telt als je klein bent.
En later was ik de enige van ons gezin die niet in Leiden ging studeren , maar in Amsterdam.
Ik zei dat ik hem pas laat leerde kennen, maar één trekje van hem sprong er al vroeg uit: zijn soms mateloze gulheid. Dirk was iemand die, als hij iets had gekocht wat hij mooi vond, een geluidsinstallatie of zo, graag diezelfde geluidsinstallatie cadeau wilde geven aan wie er maar in zijn buurt kwam.
En toen onze zoon in 1973 1 jaar oud werd, kwam Dirk niet met 1, maar met 10 lp's met sprookjes aan. Ik kom hier zo nog op terug met een laatste voorbeeld.
Tussen 2006 en 2011 ongeveer schreef ik een boek over onze familiegeschiedenis. Het hart van het boek wordt gevormd door de brieven van mijn ouders vanuit voormalig Nederlands-Indië. Tijdens het schrijven begon ik te begrijpen waarom Dirk was die hij was, met al zijn eigenaardigheden. Het drong scherp tot mij door dat er voor Dirk gedurende de eerste tien jaar van zijn leven geen sprake was geweest van een, wat we noemen, gewoon gezinsleven. Zoiets tekent iemand voor de rest van zijn leven.
In 2012 kwam mijn boek, ‘ Lieve allemaal’, uit. Dirk was er blij mee.
Maar belangrijker was dat Marijke, de zus die in leeftijd en geschiedenis het dichtste bij hem stond, ernstig ziek werd in 2010. Daar had Dirk verdriet van en hij vond het verschrikkelijk dat hij niets voor haar kon doen. Mijn zus Else heeft drie jaar lang het leed en de narigheid van Marijke zo goed mogelijk geprobeerd te verzachten.
Gedurende de laatste maanden van haar ziekbed, toen ze te zwak was om zelf een boek vast te kunnen houden, ben ik een boek gaan voorlezen. Het was een boek met brieven van Willem Nijholt aan Hella Haasse. In dat boek schreef Nijholt over de periode dat hij met zijn broer en hun moeder in een Jappenkamp had gezeten. Marijke en Dirk hadden ook met hun moeder in een Jappenkamp gezeten. De af en toe hilarische verhalen over die tijd spraken dus nogal aan.
Zoals ik uit Hillegom kwam, zo kwam Dirk uit Delft naar Amsterdam, naar Marijke. Ik las voor en zij luisterden. Van die kleine uurtjes genoot hij zeer, het waren kostbare momenten.
Na het overlijden van Marijke, begin februari 2013, hebben mijn man en ik het contact met Dirk voortgezet, zelfs geïntensiveerd. We namen hem mee uit eten of nodigden hem bij ons thuis uit. Gedrieën bezochten we concerten en de voorstellingen van Diederik van Vleuten. Dirk genoot er van en hij was een gezellige prater als hij bij ons was. Nu en dan vond hij het moeilijk om op tijd te komen, maar uiteindelijk kwamen we nergens te laat.
Inmiddels ging zijn gezondheid erg achteruit en eind november vorig jaar kwam hij in De Vermeer te wonen, hier in Amsterdam. We bezochten hem wekelijks, namen hem mee uit lunchen bij Bodega Keyzer, bij het Concertgebouw, of aten een ijsje op het Museumplein. Hij vond het allemaal even fijn.
Op zeker moment was zijn oude tv kapot. Annelies, zijn bovenbuurvrouw uit Delft, die veel voor Dirk gedaan heeft, zorgde voor een nieuwe tv. En, o wonder der techniek, daar zat een YouTube-knop op. Dat betekende dat Dirk eindelijk weer, na driekwart jaar getob met een radio met slechte geluidskwaliteit, kon luisteren naar alle muziek die hij zo mooi vond. Die tv was een zegen voor hem. 'Balsem voor de ziel' noemde hij muziek. Mijn indruk is dat hij de laatste paar maanden van zijn leven echt iets gelukkiger was dan daarvoor, iets meer in harmonie met zichzelf.
1 november jl werd hij 80 jaar. Dat hebben we op zijn verzoek gevierd met een lunch bij Keyzer. We hebben er allemaal van genoten, maar ik denk hij nog het meest.
Afgelopen zondag vierden wij mijn verjaardag op zijn kamer met appeltaart bij de koffie.
Die avond belde hij op om te zeggen dat hij het zo gezellig had gevonden en dat hij voor mij, ooit, ook zo'n tv zou kopen. "Gewoon voor de leuk", zei hij er bij.
Het zal er niet meer van komen. Maar één ding is duidelijk: Dirk was een gul en vrijgevig man. Hij heeft voor veel mensen veel betekend en is niet onopgemerkt gebleven.
Wij zullen hem missen.
