Dromen

Een open vlakte
Gedachten schieten blank
op wat nooit meer terugkomt

Wat verloor in ‘n miniem moment van onoplettendheid
werden nachtpaarden

Zorgen werd gemis
kaalslag ontstond
en in ‘t donker is geen troost

want het besef
is in de ochtend
telkens weer ‘n mokerslag

Aardbeving

wat heb ik plotseling
uit het donker zien ontstaan
wanneer flitst het besef van hoe dan

De aarde bewoog, maar
waarom volgde de klap
pas jaren later
in een miniem verschil van
nooit meer

30 jaar later werd jij geboren

wat hebben wij gemeen

de aarde schudde toen
over de grens
daar 👉
en jaren later nam het jou mee

waarom bleef het niet
aan gene zijde….

Soms
huilt
meteen
Een druppel om wat was
Wat ooit had kunnen zijn
Wat nooit ontlook
dat geeft de meeste pijn

Soms
lijkt
zinloos
Het zout ook en de aarde
Wat nooit geworden werd
De belofte uitgeschakeld
dan graaft het grote niets zich vrij

Het zwart verliest zich
In het donker
nog donkerder dan niets

En waar blijft het berusten

Wie brengt je
terug bij mij…

1990
Was een mooi jaar
We wisten nog van niks
Van wat er komen ging
Geen idee

Hoewel er al 2 trauma’s
Aan de strijkstok hingen
Maar angst was nog maar ‘n wee
Zat in ‘n hoekje weggestopt
Wilde soms krabben
Maar we deden nog niet mee

10 jaar later grauwde het
Opnieuw en sloeg z’n klauwen
Diep in ons neer
Maar we herkenden het nog steeds niet
Dachten dit overleven we wel weer

Nog n’s 10 jaar: n kleine hik
Toen kwam het besef langzaam,
het duurt niet opnieuw 10 jaar….

We zijn je kwijt
Kon ik maar ….