Toen we in 1997 bezig waren met de oprichting en inrichting van de dienst Infrastructuur, Verkeer en Vervoer, was daar op het stadhuis ineens een nieuwe directie ROIB, met een nieuwe directeur Edo Arnoldussen.
Wat een boeiende en bijzondere tijd was dat toen en wat een drive en passie legde Edo aan de dag, om zo'n ingewikkelde reorganisatie snel tot een goed einde te brengen. Als geen ander wist hij te manoeuvreren tussen stadhuis, politiek en de betrokken diensten. Ik kreeg al snel grote bewondering en sympathie voor hem. Ik kan me nog herinneren dat er voor het eerst geëxperimenteerd werd met een nieuwe manier van communicatie, namelijk e-mailen. Dat ging in het begin helemaal niet goed. De diensten werkten met Wordperfect en het stadhuis met Word. We konden elkaars documenten helemaal niet lezen! Edo bracht alle betrokken collega's van het stadhuis en de diensten bij elkaar in een commissiezaal. Zijn leesbril ging op en af, en hij zei; "Ik heb er helemaal geen verstand van, maar het moet toch mogelijk zijn om hierover afspraken te maken. Jullie mogen niet weg voor dat je dat hebt gedaan!"

Later in 2005 kwam ik als adjunct-directeur Financiën bij hem in het directieteam van het OGA. We deelden hetzelfde secretariaat en dezelfde directiesecretaris en hadden tussen alle formele besprekingen door veel contact. Er waren forse problemen met de financiële verantwoording van het OGA en de jaarrekening. De inhoud was voor Edo altijd leidend en hij heeft echt hele mooie dingen gedaan voor de stad, maar de boekhouding klopte niet altijd helemaal. Toen de financiën rechtgetrokken moesten worden, heeft hij geen moment geaarzeld en zijn volle verantwoordelijkheid genomen om alles weer op orde te krijgen. Dat was moeilijk en ik heb hem ook daarom erg bewonderd.

Rust zacht Edo en heel veel sterkte Jeanine en Jonne.

Vol ongeloof zag ik zaterdag het overlijdensbericht. In 2003 kwam ik voor het stadsdeel Oost/Watergraafsmeer te werken en Edo was van de eerste collega’s die ik samen met Ellen Nieuwenboer trof. Het voelde als een warm welkom en Edo maakte er echt tijd voor. Altijd respectvol naar zijn omgeving waarbij hij vooral de positieve kanten van iedereen benadrukte . En hij was buitengewoon aardig. Nooit te stellend, maar vooral onderzoekend en nieuwsgierig.

Het is erg treurig dat het Edo en Jeanine niet gegeven is langer samen te kunnen genieten van de tijd na het werkzame leven.

Ik zal je niet vergeten.

Peter Mol

Als ik denk aan Edo, denk ik toch vooral aan de vakanties in Fargette. Tussen het skiën en het fietsen door, werden Jonne en ik vaker aan het werk gezet door Edo dan ik vanuit huis gewent was. Er leek altijd wat te doen. Sommige klusjes spraken nou niet echt tot de verbeelding van een jonge puber, zoals een put uit scheppen, onkruid wieden of hout verplaatsen. Maar, er waren ook tochten diep de bossen in om Edo's kennis van paddenstoelen en in het bijzonder cantharellen te etaleren, en missies om een klassieke gele postauto volledig vol te laden met blokken hout en dan door de bossen zittend op al dat hout met een bloedvaart terug te hobbelen. Maar wat ik vooral mooi vond aan Edo op die vakanties was de kenmerkende tevreden gniffel als met een goed glas wijn of pastiche in de hand, de verdeling bij het boerenbridge precies zat zoals voorspeld of dat het rode gevaar bij risk een mooie poets was gebakken. Want ook al moest het rode gevaar af en toe buiten afkoelen bovenal zag ik een vader die ontzettend trots was op zijn zoon! Ik zal hier altijd met een warm gevoel aan terug denken. Jonne en Jeanine, heel veel sterkte met dit verlies.
Dirk

Edo was mijn baas bij de Gemeentelijke Dienst Volkshuisvesting. Maar meer nog ken ik Edo als directeur van het Platform Gemeentelijke Woningbedrijven. Alles moest geprivatiseerd worden, zo ook de gemeentelijke woningbedrijven. En het Platform moest dat faciliteren i.p.v. de bestaande koepels. Edo zal het niet als zijn meest succesvolle periode gezien hebben. Toch was het Edo ten voeten uit. Voor de ex-gemeente ambtenaren mocht bijvoorbeeld niet het vermaledijde bedrijfstakpensioenfonds verplicht worden.

Het liep allemaal anders. De werkelijkheid geeft toch steeds weer een andere draai aan de dingen dan gehoopt of verwacht.

Maar de wereld veranderen begint bij het te willen. Edo deed dat.

Ik wens Jaenine en Jonne veel sterkte en de moed door te gaan.

Ik ken Edo van de vele G4 overleggen vanaf begin jaren negentig. We hadden een directe klik zowel persoonlijk als qua werk. Hij Amsterdam en ik Rotterdam ( wonend in Amsterdam). Ook in die tijd was hij nieuwsgierig naar andere praktijken dan de Amsterdamse. Dat tekende Edo: open, kritisch, betrokken en altijd geïnteresseerd.
Ook sinds ik in Amsterdam werk zijn mijn ontmoetingen met Edo altijd vrolijk makend: scherpe humor over kabinetten die de Volkshuisvesting afbreken en mooie gesprekken over wat er nu in de stad gebeurt.
Ik ga je missen!

Marien de Langen

Het is al weer lang geleden dat Edo en ik elkaar leerden kennen,ik weet niet eens meer wanneer precies.Het moet rond 1980 zijn geweest,Edo werkte bij Volkshuisvesting Amsterdam en ik bij VH in Rotterdam.In de loop der jaren kwam je elkaar regelmatig tegen en verloor je elkaar weer uit het oog .Tot ik in 1997 gevraagd werd of ik de Zuidas als project-directeur wilde gaan trekken.Edo heeft mij toen enorm opgevangen en wegwijs gemaakt in het Amsterdamse krachtenspel dat altijd aanwezig is rond grote projecten.En hij had ook een geweldig geloof in het project.Bovendien was het fijn om weer eens samen te lachen,vooral als het spannend werd.
Siwart Kolthek