Lieve Ellen, een jaar geleden hadden we voor het laatst contact, toen verontschuldigde je je via Whatsapp omdat je niet op mijn verjaardagsfeestje was, en in het daarop volgende korte whatsappcontact schreef je dat het herstel je soms zwaar viel. Maar je klonk vrolijk en krachtig, en het woord herstel was voor mij fijn en geruststellend. We hadden nog tijd, we gingen weer bijpraten. Lachen. Koffiedrinken.
Het begon op de basisschool, toen onze jongsten in dezelfde klas zaten en soms met elkaar speelden. Dat was van korte duur, maar er was ook in de jaren daarna altijd wel iets dat jou weer op mijn pad bracht, of andersom. Onze kinderen, ons werk, onze scheiding, onze ziekte.
Ik herinner me een avond met jou en een andere gescheiden 5mw-moeder in de kroeg, hoe we ons kapot hebben gelachen, en hoe zwaar ik toen weer onder de indruk was van je humor, je levenskracht en je unieke kijk op de dingen. Ik bewonderde de manier waarop je je eigen weg bepaalde, en die vervolgens ook ging. Wie doet me wat? Een sterke, vrolijke en levenslustige vrouw, die open en toegankelijk was, en altijd leek te stralen. Zo karakteristiek gevat in de foto op de rouwkaart.
Het bericht dat je er niet meer bent, kwam als een mokerslag binnen. Wat een immens gemis voor jouw zonen, en wat gaven zij vandaag ontroerend treffend blijk van de kracht en invloed die jouw moederschap was - en is - en wat maakten ze goed duidelijk hoe jouw karakter in hen zal voortleven.
Ik keek net even wat de naam Ellen betekent en ik las: "God is mijn licht . Het is ook mogelijk dat Ellen afstamt van de Griekse naam Helena, met 'fakkel' als betekenis. In dit geval betekent de naam 'de stralende, de schitterende'." Het past allemaal perfect bij alles wat ik vandaag over je hoorde tijdens de indrukwekkende dienst vanuit de Dominicuskerk, die ik vanaf mijn vakantieadres heb kunnen bijwonen.
Dag mooie lieve Ellen, rust zacht.
