Lieve Ellen,
Ik heb je maar een paar keer ontmoet. De eerste keer was op Schiphol. Dat is lang geleden, eind jaren 90, je kwam toen met mijn dochter Cynthia terug uit Pakistan. Later ben je nog wel eens bij mij thuis geweest. Je was altijd zo'n mooie opgewekte verschijning, met open lach, zo'n lieve trouwe vriendin voor mijn dochter. Ik heb op afstand erg met je meegeleefd, de afgelopen jaren dat je ziek was. Ik vind het bijzonder verdrietig dat je er niet meer bent, het zou zo niet moeten zijn. Mijn gedachten en medeleven gaan uit naar jouw moeder, en je zussen, en Tonko en Dictus.
Met lieve groet,
Helma (de moeder van Cynthia)

Lieve familie en vrienden,
Ellen en ik ontmoetten elkaar bij de VPRO op de online redactie. Ellen creativiteit en blijheid voerden steevast de boventoon. Scherp ook! We ontdekten al snel gedeelde roots in het Drentse. Zij bleek op Dingstede te hebben gezeten en ik op Het Reestdal in Meppel. Heel wat jaartjes later zaten we opeens weer in hetzelfde cluppie bij Beeld en Geluid. Meteen weer vertrouwd en lol. Ik vertrok daar eerder en zag via Facebook dat ze ziek was. Ook ik dacht dat het beter ging… Maar nee. Iemand anders verwoordde het hier mooi: van de natuur kunnen we het niet winnen. Ik ben blij dat onze wegen in dit leven meermaals kruisden. Ik zal me haar plezier in en voor het leven herinneren en er een stukje van meenemen.
Dag mooie Ellen!
Nelleke Klop

Lieve Ellen,
wat ben ik geschrokken van het bericht dat jij bent overleden… dat is niet mogelijk, was het eerste dat ik dacht. Jij zou het natuurlijk gaan redden, tussen de kuren door bleef je stevig en sterk ons project aansturen.
Ik herinner je als een warme, betrokken, intelligente, doortastende en boeiende vrouw en zeker nog lang niet klaar met het leven.
Ik wens jouw nabestaanden heel veel sterkte en warme herinneringen toe.
Liefs, Marjon Hermeling (Nationaal Onderduikmuseum, we hebben samengewerkt in het 2World project)

Ellen en ik waren buren tussen 2014 en 2016 op IJburg. We hebben heel wat wijntjes gedronken terwijl we het leven bespraken en vooral gelachen. Samen met onze andere, hele lieve en gezellige buren. Ellen en ik hadden allebei twee jongens, toen nog tussen 6 en 12 jaar die met elkaar speelden en we hebben ook uitstapjes gemaakt. Ik herinner me haar als een heel lieve, optimistische en slimme meid. Ik had bewondering voor Ellen hoe zij haar carrière voortzette na haar vertrek bij de vpro met ontzettend leuk freelance werk. Heel hard dat dit haar moest overkomen. Ik wens haar zoons alle sterkte en goeds.

Lieve Ellen, wat een schok. Ik ging er klakkeloos van uit dat je de ziekte had overwonnen. Zoals je tegenslagen altijd te boven kwam. Nooit bij de pakken neerzitten, ook niet toen je verblijfsvergunning in India - waar je correspondent was - opeens niet werd verlengd. Omdat je goede, kritische verhalen maakte over het land.
Het was om razend van te worden maar je liet je niet kisten. Je bent altijd die bevlogen journaliste gebleven en een goede verteller van bijzondere verhalen, of het nou in letters was of in beeld of geluid. Al moest je ervoor naar de andere kant van de wereld reizen, je deed het gewoon. Het zat je in het bloed.
Daarnaast heb je zoveel andere bijzondere projecten gerealiseerd en mensen geïnspireerd!
Maar bovenal was je een trotse, lieve en toegewijde moeder. Van Marieke kreeg ik een foto van you, Tonko en Dictus, gemaakt in Frankrijk waar jullie vorig jaar een heerlijke vakantie hadden in Fontaines. Zo vrolijk en vol energie. Zo wil ik aan je blijven denken.
Van de krachten der natuur winnen we het helaas nooit. Je hebt alles gegeven.
Lieve Ellen R.I.P
Joan