Lieve vrienden en familie van Ellen,

Ik leerde Ellen kennen bij de VPRO toen ik daar nog niet zo lang redacteur was. Ze zat altijd vol verhalen en aangezien ik een minor journalistiek had gevolgd genoot ik altijd van haar ervaringen en anekdotes uit haar journalistieke carrière. Dat vond ik altijd zo inspirerend, het opende letterlijk en figuurlijk mijn blik op de wereld. Daarnaast zat Ellen ook altijd vol ideeën: toen we samen aan de slag gingen voor een journalistiek online format voor kinderen verbaasde ik me hoe creatief ze was en met hoeveel gemak ze associeerde en verbanden legde. Ze was doortastend en liet zich niet makkelijk van de wijs brengen. Ellen was daarbovenop ook heel lief en motiverend. Ik gun iedereen een mentor-collega als Ellen. Veel liefs en sterkte voor al haar dierbaren….

Lieve groet,
Melanie

Jullie kennen me niet, toch wil ik deze herinnering aan jullie moeder graag met je delen. Het was ergens halverwege 2023, de eindexamens waren aan de gang en dus een spannende tijd voor alle leerlingen die er mee bezig waren, maar zeker ook voor hun ouders. Ellen was er daar één van.

Jullie moeder was in die tijd met hart en ziel aan de slag om voor ons organisaties in de WO2-sector een uitdagend project af te ronden. Een project om jongeren beter en aansprekender te betrekken bij de verhalen van de Tweede Wereldoorlog. Dat resulteerde in die periode in een concept voor podwalks.

Samen met Gertie Schouten, haar steun en toeverlaat in dit project, kwam het gesprek tijdens een van de afrondende online besprekingen al snel op de eindexamens en de kinderen. Beiden hadden namelijk een schoolverlater thuis. Ik herinner me nog goed de manier waarop jullie moeder met liefde en passie sprak over waar jullie mee bezig waren en hoe fijn het was om na die drukke periode met jullie op vakantie te gaan. De trots spatte van het scherm af.

Het typeert Ellen dat ze overal vol voor wist te gaan. Je mag trots op haar zijn. Veel sterkte de komende periode. We zullen als samenwerkende WO2-organisaties nog regelmatig aan haar denken bij de verdere uitwerking van hetgeen zij in gang heeft gezet. Mede namens hen,

Gert-Jan Jacobs
Stichting Liberation Route Europe

Familie en vrienden van Ellen,

Van harte gecondoleerd, we mogen verdrietig zijn, want dit was een mens uit duizenden.

Bij Beeld & Geluid werkte ik aan geheel andere projecten toen Ellen op mijn pad verscheen. Ze werkte al een tijd aan het toen nog te vernieuwen museum en stelde mij een vraag waarvan ik dacht "waarom stelt niemand die nou niet?" Er zouden er nog vele volgen. Het zegt misschien iets over haar doortastendheid. Ik kwam naar de Bijlmer om samen naar antwoorden te zoeken. Uiteindelijk hebben we niks met onze arbeid gedaan, maar ik rolde niet veel later wel hetzelfde museumproject in.

Mijn laatste contact met haar dateert van vorig jaar en was een mail met een waslijst aan verbeteringen voor het museum, dat inmiddels een paar maanden af was.
Uren en uren overleg hebben we in dat museum gestopt. Veel van Ellens ideeën zijn gerealiseerd. Veel ook niet. Dat kon ook niet. Maar met haar connecties in de journalistiek en veelzijdige achtergronden heeft ze een enorme stempel gedrukt op wat er nu staat. En we kunnen op basis van Ellens to-do-lijst nog jaren vooruit.

Ellen heeft veel van de wereld gezien en is binnen haar vakgebied - had ze één vakgebied? - ook overal en nergens geweest. Daar kon ze heerlijk over vertellen, bijvoorbeeld over haar rol als beginnend politiek journalist, mogelijk nog in opleiding, rond het Bami-akkoord in 1993. In een boek hierover is Ellen te zien op een foto uit die tijd en wordt ze abusievelijk een secretaresse van Elco Brinkman genoemd in het onderschrift. Een jonge vrouw in de entourage van een CDA-prominent, dat moet natuurlijk wel ondersteund personeel zijn geweest. Die schrijver heeft de echte Ellen duidelijk nooit ontmoet. Met haar rijke carrière in je achterhoofd is zo'n fout lachwekkend, ondanks de bedroevende seksistische ondertoon.

En zo zijn er nog meer anekdotes die ik niet ga factchecken of uitpluizen, omdat ze mij dierbaar zijn. Ellen kwam net als ik uit een familie van Trouw-lezers. De enige krant, zegt mijn vader dan, de rest is bedrukt papier. "De steppe zal bloeien" is heel herkenbaar. We hebben het vaak gezongen. Daar houden we ons dan maar aan vast. In ons verdriet.

Jop Euwijk
B&G

Lieve Ellen & familie, mijn verdriet is meer machteloosheid. Zo graag wilde ik dat Ellen er goed doorheen kwam. Ze heeft ons (= de collega’s van Beeld & Geluid) direct van haar diagnose en perspectief op de hoogte gebracht. Ellen zag het meteen als een inhoudelijk interessant project en dat wás het ook. Gaandeweg werd het proces taaier. Ellens wereld leek kleiner te worden. De laatste keer dat we contact hadden in mei of juni reageerde ze met een appje op mijn telefoon oproep. Wat me bijbleef is haar tekst ‘ het proces is eenzaam’. Dat greep me aan en maakte duidelijk dat ze besefte en aanvaardde dat ze aan het begin van het einde stond. We vielen stil en ik wist wat dat betekent. Dat het onvermijdelijke nu is gebeurd stemt me onbeschrijfelijk verdrietig en machteloos. Ik had Ellen en jullie de overwinning gegund. Na inspanning mag je resultaat verwachten en ingespannen heeft Ellen zich! Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Ik vind de tekst over de bloeiende steppe erg goed getroffen. Dat is Ellen. Ik heb jarenlang als hoofdredacteur met Ellen gewerkt aan het nieuwe Mediamuseum van B&G. Mijn kortste samenvatting is: onstuitbaar. Áltijd buiten de lijntjes willen kleuren. Soms lastig te temperen in haar dadendrang maar wat een lieve, leuke, trotse en betrokken collega. Ineke

Lieve nabestaanden. Wat een verlies: Ellen! Gecondoleerd. Ik heb haar leren kennen als een superbetrokken en gepassioneerde eindredacteur bij de VPRO, met wie ik graag samenwerkte. Ik heb vanmiddag op mijn vakantieadres in Frankrijk een kaars voor haar opgestoken in de plaatselijke kerk! Veel sterkte en liefde toegewenst. Groet, lotje ijzermans

Dit was niet de afspraak, we zouden met kanker allebei 100 worden.
Wat hebben gelachen met het sterrenteam!
Sterkte voor je familie en vrienden, een makkelijk mens was je niet, maar wat hebben gelachen met het sterrenteam.
Tot later, daar ergens!
Hans

Een warme collega
Aanstekelijk enthousiasme
Een blijvende herinnering

Willem Schoonen
Trouw & HTF

Beste familie van Ellen,
Ik leerde Ellen kennen tijdens een project. Zij als projectleider, ik als een van de deelnemende Herinneringscentra Tweede Wereldoorlog. Samen op zoek naar een digitale strategie om de verhalen van onze sector te delen. Ellen dacht in kansen, niet in 'ja maar...' . Haar energie was inspirerend! Wat een gemis. Heel veel sterkte.