Ik leerde Emiel zo'n 6 jaar geleden kennen, toen mijn dochter Eva in het studentenhuis in Enschede ging wonen. Terwijl ik bezig was met de studentenkamer te voorzien van een laminaatvloer, kwam Emiel even een praatje maken en bood mij koffie aan. Hij had in zijn kamer muziek aan staan uit de jaren 60 & 70, iets wat ik niet had verwacht te horen in een studentenhuis. Al snel ging het gesprek over Creedence Clearwater Revival, Queen, Rolling Stones en The Eagles.

Tijdens het koffiedrinken vertelde Emiel mij dat hij de studie "Forensisch Onderzoek" deed aan Saxion hogeschool in Enschede. Toen ik hem vertelde dat ik bij het "Kennis Centrum Wapensystemen & Munitie" bij het Ministerie van Defensie werkte, was hij meteen geïnteresseerd in het werk wat we daar deden. Al vrij snel werd de afspraak gemaakt om met de Studentenvereniging IDent (opleiding Crime Science en Forensisch Onderzoek) een keer een bezoek te brengen aan het KCW&M in 't Harde.

Niet veel later kreeg ik de vraag van Emiel of er een mogelijkheid was voor een stageplek voor hem bij ons. Nadat ik de vraag bij mijn commandant had neergelegd, werd de goedkeuring gegeven en begon Emiel in 2017 aan zijn stage 'Onderzoek Riccochet gedrag van klein kaliber munitie'. Zo nu en dan liep ik even bij hem langs als hij op kantoor aan het werk was, of hij kwam even bij mij een praatje maken
als ik op de schietbaan of in de munitiewerkplaats bezig was.
Ook na zijn stage sprak ik hem nog een aantal keer in het studentenhuis en dronken we een bak koffie.

De tijd stond even stil, vol ongeloof toen Eva mij dinsdag belde dat Emiel was overleden.. Ook al ben jij niet meer hier, de herinnering aan jou zal altijd blijven.

Voor alle familie en vrienden, sterkte met dit grote verlies.

Harry Spijker

Lieve Emiel,

Wat is het een feest dat ik 5 jaar jouw huisgenoot heb mogen zijn en je 6 jaar heb mogen kennen. De afgelopen dagen blijven de herinneringen door m’n hoofd razen. Ik ben blij dat we samen zoveel toffe dingen hebben mogen meemaken in Huize Altijd Blauw en daarbuiten. Er ging geen dag voorbij zonder één van jouw flauwe, maar gevatte woordgrappen. Flink ouwehoeren, lachen, (huis)feestjes, rode wijnavondjes op de bank, lunch en speciaalbier op het terras, dingen regelen in huis en natuurlijk karaoke. Ik ken niemand die ‘Can’t hold us’ van Macklemore zo goed kan meezingen en rappen als jij. ‘S ochtends kwam je graag brak de woonkamer in lopen zonder shirt, pak houdbare melk in je hand, teenslippertjes aan en een dik ‘plakkaat ei’ in de pan, om vervolgens snurkend op de bank in slaap te vallen. En wanneer we vroegen of je sliep kregen we standaard een “Echt niet!” terug. Je zorgde ervoor dat iedereen zich op zijn gemak voelde.
Naast alle leuke, bijzondere en grappige momenten hebben we in de afgelopen jaren af en toe ook de minder leuke dingen in het leven onder ogen moeten komen en door serieuze gesprekken over gevoerd. Met elkaar (en als huis!) door dik en dun, letterlijk en figuurlijk ;).

Emiel, ik ga je missen man. Het besef dat jij nooit meer vrolijk de deur binnen komt lopen is haast niet te bevatten. Je laat een lege plek achter die onmogelijk op te vullen is. Ik hoop dat je hebt gevonden waar je al die tijd naar op zoek bent geweest. Rust. Laat die rust voor jou op den duur ook de rust voor je omgeving zijn.

Heel veel liefs,
Eva