Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Emo,
Iets hield mij tegen om hier een berichtje achter te laten. Het voelt nog steeds zo onwerkelijk en dat ik dit nu schrijf maakt het zo echt. Het doet veel pijn.
Ik heb je iets meer dan 2 jaar geleden leren kennen via Morris en Johanna. Ik zag je in die tijd vaak bij feestjes, avondjes drankjes doen en we zijn met elkaar naar Lowlands geweest. Het was altijd zo fijn met jou erbij. Ja was altijd aardig voor iedereen en een hele fijne toevoeging aan de groep.

Ik wens de ouders, familie en vrienden heel veel sterkte en kracht toe.

We missen je vriend.
Nu een grote lach daarboven.
Liefs, Roanne

Lieve Aart en Prisca,
Wat zouden we graag bij jullie zijn, bij het afscheid, om jullie te steunen. Maar dat gaat nu niet. Later komen we heel graag jullie verhalen horen over deze prachtige man, alles wat je maar wilt vertellen. Ik hoop dat jullie echt steun ervaren van al deze reacties. Wat fijn dat hij zoveel goede vrienden had en dat zoveel mensen hem goed hebben gekend en hem echt gezien hebben.
Heel, heel veel liefs van Machiel en Lolkje

Lieve Emo,
Afgelopen dinsdag kreeg ik een appje met daarin de vraag of ik het bericht over jou al had ontvangen. Dat had ik niet, dus ik ging nadenken. 'Zou Emo het corona virus hebben opgelopen?' Maar al snel kwam een heel ander bericht. Ik zou bijna zeggen, was dat eerste maar het bericht dat er over jou te melden was.

Al snel kwamen herinneringen op die ik heb aan jou, met het musical liedje 'roep hem erbij' in mijn achterhoofd. Ik zag jou en de jongens weer van de glijbaan bij Duikerdel gaan, natuurlijk wel met die onderbroeken veels te hoog boven die zwembroeken uit. Ook moest ik denken aan de laatste keer dat ik je zag. Dit was in de bus van Alkmaar naar Langedijk. We spraken kort over hoe het ging. Ik vertelde dat we met een aantal bezig waren met het bedenken van een eventuele reünie en jij liet voor we afscheid namen nog weten dat dit je ook een leuk idee leek.
Maar de eerstvolgende keer dat we de oude groep 8 treffen, zal nooit meer hetzelfde zijn. Want jou krijgen we niet meer terug. Vanmiddag begroette ik je voor een laatste keer. Toch is het nog steeds alsof dit allemaal helemaal niet waar is.

Emo ik hoop zo voor je dat je nu ergens op een plek bent waar je gelukkig kunt zijn. En Emo, ik vind het zo erg dat je zo hebt moeten worstelen.

Voor ik afsluit wil ik je ouders Aart en Prisca nog heel veel sterkte en kracht toewensen. Niet alleen voor de komende tijd. Voor altijd.

En natuurlijk ook heel veel sterkte aan alle familie en vrienden. Ik denk aan jullie.

Na jaren samen te hebben opgetrokken heb ik je zojuist voor een laatste keer mogen begroeten.
Wat ben ik blij dat jij een deel hebt uitgemaakt van mijn leven. Hoewel we elkaar de laatste jaren minder zagen was je voor mij alsnog een waardevolle vriend. Samen hebben we prachtige herinneringen gemaakt, bijvoorbeeld de keer dat we een vlot probeerde te maken om de sloot tussen onze tuinen te overbruggen. Ondanks jouw lengte bleek die 3 meter sloot een te grote opgave voor ons. Met Maxx en Lennart gingen we het Han Fortmann avontuur aan, wat een mooie tijd was dat. Na school bij jou thuis pannenkoeken eten om vervolgens te gaan skaten. Samen ons techniek so'tje leren door te bellen; jij hing uit je raam en ik lag op de trampoline, op die manier waren we toch verbonden. Ik las dat je graag piano wilde leren spelen, elke keer als ik thuis achter mijn piano ga zitten zal ik daarom aan je denken.

Mijn gedachten gaan uit naar alles en iedereen om Emo heen, met Prisca en Aart in het bijzonder. Ik ga je nooit vergeten.

Liefs, Machiel.