Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Een professor bezocht de bekende zenmeester Nan-in.
Hij stelde zich voor en vertelde hem over alle kennis die hij al verworven had en alle waardering die hij had gekregen en vertelde Nan-in toen waarom hij gekomen was.
Hij wilde van de zen-meester zelf horen wat eigenlijk de diepste essentie van zen was.
Maar in plaats van dat uit te leggen, kreeg hij een kopje voorgezet. De zen-meester schonk het in met thee, maar stopte niet toen het kopje vol was. De professor zag dat aan en kon het niet laten om te zeggen.
“Het kopje zit al vol hoor, het stroomt over, er kan niets meer bij”

“Tenzij je kopje leeg is, zul je niets kunnen leren.” Was het antwoord.

Zelf ben ik nogal geïnteresseerd in de oosterse wijze van denken over het leven.
Het idee, dat we in essentie niet de inhoud zijn van onze geest, (kort door de bocht gezegd, dat we ons denken zijn), maar juist de ruimte waarin dat alles mogelijk is.
Alleen een leeg kopje heeft de mogelijkheid iets van buiten in zich op te nemen.
Ik heb dat Emo, altijd leergierig naar diepere inzichten, eens verteld en het was ook iets waar we regelmatig op terug kwamen.
Ook nu moest ik weer aan dit verhaal denken na een laatste meningsverschil, maar dan in een andere setting. Onze bezorgdheid was de laatste tijd weer toegenomen, toen Emo steeds moeilijker benaderbaar werd en zich steeds meer terugtrok op zijn kamer en ons zelfs netjes toestemming vroeg om zijn warm eten op zijn eigen kamer te mogen eten.
Vanuit mijn bezorgdheid zei ik, dat ik dat geen goed idee vond. Waarop hij haast wanhopig zei; “ Ja maar het zit me tot hier, ik kan helemaal niets meer verdragen”. En hield toen zijn hand tot zijn haargrens.
Onbewust misschien toch dat beeld gebruikend van dat overvolle kopje. Maar in dit geval was ik de onwetende en probeerde ik hem te vullen met al mijn goede bedoelingen, terwijl hij al overvol was en snakte naar de ruimte en leegte waar alles weer gewoon kon binnenkomen. Iets wat misschien ook gold voor al die zorgen en goede bedoelingen, van alle anderen die zich zorgen om hem maakten. Allemaal dachten we onbewust denk ik, dat als we hem maar bombardeerden met liefde, dat hij dan wel beter zou worden. Want daar heeft het hem echt niet aan ontbroken.
Ja, en wat hadden we dan moeten doen? Wat ik nu denk is, vooral nog meer ruimte maken voor hem. Hoe dat dan had gemoeten, daar kun je geen regels voor maken.
Nog veel meer dat luisterende oor, misschien.
Aart (Emo’s vader)

Lieve vrienden van Emo, familie en betrokkenen,

Het heeft ons goed gedaan om zoveel steun te ontvangen na het overlijden van Emo, de lieve teksten op deze website, de grote hoeveelheden kaarten en bloemen [zeg maar bloemenzee..]
De boeketten bij Emo’s baar, zorgvuldig gemaakt door vriendinnen uit de vriendengroep.
Het vakantiehuisje van Bram’s opa dat liefdevol werd aangekleed door zijn vrienden. Dit werd de plek waar hij weer thuis mocht komen en waar bezoekers een laatste groet aan Emo konden brengen. Iedereen werd zorgvuldig ingepland door Bram en vrienden zodat, ondanks de restricties ivm Corona, iedereen afscheid kon nemen.
[de eerste optie was; twee maal 6 mensen]
Zijn vrienden maakten het allemaal mogelijk.

Wij hielden veel van Emo en met ons velen. Dit zal een blijvende steun geven in ons leven, wat nu door moet gaan.
Deze man die zo graag anderen ondersteunde, zo graag met zijn vrienden optrok. Hij heeft volop in het leven gestaan; sociaal en genietend. Maar hij was ook ambitieus; hij wilde zich ontwikkelen en wilde streven naar nieuwe doelen. Hij legde zijn lat hoog.

De stilte na deze storm van gebeurtenissen is oorverdovend.
Emo, met zijn grote hart, is opgenomen in ons hart.

Lieve groet,
Prisca.

Wat ben ik blij dat jij een viertal jaar geleden het initiatief nam om mij iedere zomer op te zoeken in de Spaanse Pyreneeën. Natuurlijk spraken en zagen we elkaar tijdens mijn veelvuldige bezoeken aan Zuid-Scharwoude en zijn we in je jeugd heel vaak samen op vakantie geweest. Maar iemand die je een week lang op bezoek krijgt leer je toch op een speciale manier kennen, zeker als je ook samen voor lange tochten de bergen ingaat. Over gespreksstof hoefde ik niet te klagen, hoe groot het generatie verschil en onze leefwereld ook waren. Jij kwam bijna altijd zelf met boeiende vragen en thema´s en was ook oprecht geïnteresseerd in wat mij bezig hield. Een paar zomers geleden bekende je dat je vooral voor de studie Psychologie had gekozen omdat je jarenlang met een half oor de ellenlange conversaties had aangehoord tussen jouw vader en mij over psychologie, spiritualiteit, zen, non-dualiteit en dergelijke.

Ook je laatste bezoek in de zomer van 2019 was zeer geslaagd en er leek geen wolkje aan de lucht. Daarna moet het in rap tempo bergafwaarts zijn gegaan. Er kwam desillusie in de studie en in de liefde, je hebt geprobeerd te schilderen, te musiceren, een boek te schrijven. Het lukte allemaal niet, maar je wilde ook zo veel en er was waarschijnlijk te weinig echte focus. Andere jongeren rollen hier al dan niet probleemloos of schadeloos doorheen. Je hebt zelfs andere ´mannen´ op weg geholpen met hun ´plannen´ (in de gelijknamige vereniging). Jij kon jezelf niet helpen en je wilde je niet laten helpen. Misschien zijn er ook andere fysieke dan wel mentale factoren in het spel gekomen waar we voorlopig alleen maar over kunnen speculeren. Dat je zo diep in moeilijkheden was gekomen heeft niemand begrepen en ik was totaal verbijsterd toen mij het bericht ter ore kwam.

Maar wat als een paal boven water is komen te staan na alle verhalen van de vrienden en kennissen die ik de afgelopen dagen heb gehoord en gelezen, tijdens de condoleantie bezoeken, de rouwdienst en in deze website, is dat je ongelooflijk geliefd was en gewaardeerd werd en dat simpel en alleen om hoe je was. Geen enkele ontwikkeling of zelfverwerkelijking kan verbeteren wat jij gewoon al in al je oprechtheid, eenvoud en levenslust was. Het is daarom ook niet zo moeilijk om het tragische einde als een ongeluk te zien en dat stralende en stimulerende van jou als herinnering vast te houden.

Je Oom André.

We hebben helaas veel te vroeg afscheid van je moeten nemen, maar de mooie herinneringen
aan jou, “GROTE” vriend van Maxx, blijven voor altijd in onze gedachten.
We wensen Prisca en Aart en al je vrienden en vriendinnen heel veel sterkte.
Rust zacht lieve Emo

Ik heb je maar één keer in het echt ontmoet, maar veel gesprekken met je moeder gehad waarin je naam genoemd werd.
Ik kan geen woorden geven aan deze gevoelens. Ik voel een leegte, zoals ook je ouders en vrienden deze leegte zullen voelen.
Ik kan alleen maar iedereen sterkte, kracht en liefde wensen in deze verschrikkelijk moeilijke tijd.
Liefs, Lenneke (een collega van je moeder)

Lieve Emo,
Ik ben zo dankbaar dat ik jou vier jaar geleden heb mogen leren kennen. Je heb mij altijd een warm welkom gegeven binnen jullie vriendengroep. Er straalde altijd zoveel positiviteit en enthousiasme om jou heen. Het is een groot verlies dat wij jou nu moeten missen. Ik hoop dat je rust heb daarboven.
De mooie herinneringen met jou zullen altijd blijven.
Dag lieve Emo
Heel veel sterkte voor de familie.