Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Emo,
Vanaf groep 6/7 leerde ik je echt kennen, maar daarvoor kon ik je al. Jij was namelijk de jongen die altijd opendeed voor +- 10 kinderen die elke keer weer voor je deur stonden om met je te spelen. Je was drie koppen groter en zij zagen jou echt als de 'Grote Vriendelijke Reus'.

En dat was je ook. Niet alleen voor hen, maar ook voor mij, onze vrienden en alle andere mensen die je leerde kennen.

Er zijn zo veel mooie herinneringen die we met z'n allen hebben gemaakt. Van simpelweg een balletje trappen op straat tot vakanties in het buitenland. Je was zo leergierig en vroeg altijd hoe het met iemand ging, je vroeg door op dingen die je interessant vond en hierdoor werd je een steeds wijzere man, waar wij ook weer veel van konden leren.

Emo, je hebt mij onwijs veel laten lachen, de mooiste herinneringen samen laten maken en altijd een fijne plek gegeven wanneer dit nodig was. Ik hoop dat jij nu ook een fijne plek hebt gevonden.

Je beste vriend, Maxx.

Lieve familie en vrienden van Emo,

Ontzettend veel kracht en sterkte toegewenst, dit nieuws komt aan als een bak ongeloof toen ik dit net hoorde van een mede-psychologiestudent. Ik heb letterlijk maar 1x met met Emo een keer tijdens een Network-Workshop van de UvA een groepsopdracht gedaan, maar ook letterlijk alles wat jullie over hem zeggen heb ik in een eerste indruk en de daaropvolgende 15 minuten meegemaakt en ervaren. Wat een ongelofelijke, vriendelijke, ambitieuze en oprechte jongen is dit. Wat vreselijk dat de wereld zo’n bijzondere jongen nu moet gaan missen.. Ik kan het niet geloven dat dit in hem omging. Mijn gedachten zijn bij jullie allemaal.

Heel veel sterkte met dit onwerkelijke verlies,
Irene Ruhe
(Mede-psychologiegenootje)

Lieve Emo,

Als bijna brugpiepers leerden wij elkaar kennen, wanneer dat exact is geweest weet ik niet meer. Het zal rond 2009 zijn geweest, de klik was er meteen.
Waar veel jongens zich op die leeftijd een soort schild voorhielden deed jij dat anders.
Jij koos er voor om gewoon Emo te zijn, lief, zorgzaam en open.
Ik had nooit gedacht dat ik in die periode mijn vrienden voor het leven heb gemaakt.
Wat hebben we een hoop herinneringen gemaakt..
Voetballen bij de Duizend eilanden school, zwemmen bij de Noorderplas of gewoon uren “chillen” bij het achtje dichtbij de Primera. Waar we ooit één van onze eerste sigaretjes hebben gerookt. Hoe lang je ook was, hoe zwaarder je stem werd ze trapte er niet in. Dan moesten we altijd eerst meerdere plekken bezoeken om dit uiteindelijk te kunnen regelen, maar het lukte ons altijd.
Daarna rookte wij met 4 of 5 man een sigaretje, uit een pakje L&M die we samen deelde. Ik durf te wedden dat wij de eerste pakjes niet eens over onze longen hebben gerookt. En maar hoesten en proesten als dat wel gebeurde Maar hey, we stonden er wel stoer bij. Het roken zagen wij overigens niet als een probleem.
“We konden toch gewoon stoppen wanneer wij dat wilde?”
Zo gezegd, zo gedaan, het is jou inderdaad niet heel moeilijk af gegaan om te stoppen.
Mij is dat nog niet gelukt, je consequentie was dan ook bewonderingswaardig te noemen.

Zo nam je me op latere leeftijd wel eens mee te sporten, hoe moeilijk het ook was om mij te motiveren. Ook daar had je wat voor, Pre workout! Als je dit neemt warmen je spieren sneller op en je zal er beter van trainen. “Kom op Sam, ik maak ook een glas voor jou”. Toen we bij de laatste rotonde aan kwamen rijden vroeg ik je nog, “is het normaal dat alles begint te tintelen?” Ja! Zei je overtuigend. Dat betekend dat het gaat werken. Eenmaal in de sportschool heb ik één gewicht aangeraakt, de rest van je workout heb ik helaas op het toilet moeten doorbrengen, mijn lichaam kon dezelfde hoeveelheid natuurlijk helemaal niet aan. En dat heb ik geweten ook.
Gelukkig was ik net op tijd om samen weer naar huis te rijden.

Vroeger fietste jij vanuit Bram vaak met mij mee tot het begin van mijn straat, zodat ik niet alleen hoefde te fietsen, en mijn moeder gerust zou zijn. Onze vriendschap heeft stand gehouden tot het punt dat ik mijn rijbewijs haalde, en jou “ff een slinger naar huis kon geven” zoals je dat altijd vroeg.

S ’avonds een appje van je krijgen, waarin stond “ey, is er nog een planning?” Om vervolgens te wachten tot je ouders naar bed waren. Zoals altijd gingen we met z’n 3e een kaartje leggen aan de ronde tafel in je keuken, daarna deden we steen papier schaar om te bepalen wie de tosti’s ging maken, ook als ze al in het tosti apparaat zaten deden wij steen, papier, schaar om te bepalen wie ze in de gaten hield, en wie ze er uit zou halen. We zaten vaak tot zo laat bij je thuis, dat uiteindelijk de studentenhaver en het laatste mandarijntje er ook aan moesten geloven.

Lieve Emo, bedankt.

Bedankt voor de diepgaande gesprekken, de inhoudsloze gesprekken, de lach kicks en de momenten dat we samen discussieerde over welk nummer wij van Hef zijn nieuwe album het “hardst” vonden.

Bedankt voor alles wat je gegeven hebt. Ik ga je missen maat.

“Je bent en blijft de beste vriend die ik mij ooit heb kunnen wensen.

Een professor bezocht de bekende zenmeester Nan-in.
Hij stelde zich voor en vertelde hem over alle kennis die hij al verworven had en alle waardering die hij had gekregen en vertelde Nan-in toen waarom hij gekomen was.
Hij wilde van de zen-meester zelf horen wat eigenlijk de diepste essentie van zen was.
Maar in plaats van dat uit te leggen, kreeg hij een kopje voorgezet. De zen-meester schonk het in met thee, maar stopte niet toen het kopje vol was. De professor zag dat aan en kon het niet laten om te zeggen.
“Het kopje zit al vol hoor, het stroomt over, er kan niets meer bij”

“Tenzij je kopje leeg is, zul je niets kunnen leren.” Was het antwoord.

Zelf ben ik nogal geïnteresseerd in de oosterse wijze van denken over het leven.
Het idee, dat we in essentie niet de inhoud zijn van onze geest, (kort door de bocht gezegd, dat we ons denken zijn), maar juist de ruimte waarin dat alles mogelijk is.
Alleen een leeg kopje heeft de mogelijkheid iets van buiten in zich op te nemen.
Ik heb dat Emo, altijd leergierig naar diepere inzichten, eens verteld en het was ook iets waar we regelmatig op terug kwamen.
Ook nu moest ik weer aan dit verhaal denken na een laatste meningsverschil, maar dan in een andere setting. Onze bezorgdheid was de laatste tijd weer toegenomen, toen Emo steeds moeilijker benaderbaar werd en zich steeds meer terugtrok op zijn kamer en ons zelfs netjes toestemming vroeg om zijn warm eten op zijn eigen kamer te mogen eten.
Vanuit mijn bezorgdheid zei ik, dat ik dat geen goed idee vond. Waarop hij haast wanhopig zei; “ Ja maar het zit me tot hier, ik kan helemaal niets meer verdragen”. En hield toen zijn hand tot zijn haargrens.
Onbewust misschien toch dat beeld gebruikend van dat overvolle kopje. Maar in dit geval was ik de onwetende en probeerde ik hem te vullen met al mijn goede bedoelingen, terwijl hij al overvol was en snakte naar de ruimte en leegte waar alles weer gewoon kon binnenkomen. Iets wat misschien ook gold voor al die zorgen en goede bedoelingen, van alle anderen die zich zorgen om hem maakten. Allemaal dachten we onbewust denk ik, dat als we hem maar bombardeerden met liefde, dat hij dan wel beter zou worden. Want daar heeft het hem echt niet aan ontbroken.
Ja, en wat hadden we dan moeten doen? Wat ik nu denk is, vooral nog meer ruimte maken voor hem. Hoe dat dan had gemoeten, daar kun je geen regels voor maken.
Nog veel meer dat luisterende oor, misschien.
Aart (Emo’s vader)

Lieve vrienden van Emo, familie en betrokkenen,

Het heeft ons goed gedaan om zoveel steun te ontvangen na het overlijden van Emo, de lieve teksten op deze website, de grote hoeveelheden kaarten en bloemen [zeg maar bloemenzee..]
De boeketten bij Emo’s baar, zorgvuldig gemaakt door vriendinnen uit de vriendengroep.
Het vakantiehuisje van Bram’s opa dat liefdevol werd aangekleed door zijn vrienden. Dit werd de plek waar hij weer thuis mocht komen en waar bezoekers een laatste groet aan Emo konden brengen. Iedereen werd zorgvuldig ingepland door Bram en vrienden zodat, ondanks de restricties ivm Corona, iedereen afscheid kon nemen.
[de eerste optie was; twee maal 6 mensen]
Zijn vrienden maakten het allemaal mogelijk.

Wij hielden veel van Emo en met ons velen. Dit zal een blijvende steun geven in ons leven, wat nu door moet gaan.
Deze man die zo graag anderen ondersteunde, zo graag met zijn vrienden optrok. Hij heeft volop in het leven gestaan; sociaal en genietend. Maar hij was ook ambitieus; hij wilde zich ontwikkelen en wilde streven naar nieuwe doelen. Hij legde zijn lat hoog.

De stilte na deze storm van gebeurtenissen is oorverdovend.
Emo, met zijn grote hart, is opgenomen in ons hart.

Lieve groet,
Prisca.

Wat ben ik blij dat jij een viertal jaar geleden het initiatief nam om mij iedere zomer op te zoeken in de Spaanse Pyreneeën. Natuurlijk spraken en zagen we elkaar tijdens mijn veelvuldige bezoeken aan Zuid-Scharwoude en zijn we in je jeugd heel vaak samen op vakantie geweest. Maar iemand die je een week lang op bezoek krijgt leer je toch op een speciale manier kennen, zeker als je ook samen voor lange tochten de bergen ingaat. Over gespreksstof hoefde ik niet te klagen, hoe groot het generatie verschil en onze leefwereld ook waren. Jij kwam bijna altijd zelf met boeiende vragen en thema´s en was ook oprecht geïnteresseerd in wat mij bezig hield. Een paar zomers geleden bekende je dat je vooral voor de studie Psychologie had gekozen omdat je jarenlang met een half oor de ellenlange conversaties had aangehoord tussen jouw vader en mij over psychologie, spiritualiteit, zen, non-dualiteit en dergelijke.

Ook je laatste bezoek in de zomer van 2019 was zeer geslaagd en er leek geen wolkje aan de lucht. Daarna moet het in rap tempo bergafwaarts zijn gegaan. Er kwam desillusie in de studie en in de liefde, je hebt geprobeerd te schilderen, te musiceren, een boek te schrijven. Het lukte allemaal niet, maar je wilde ook zo veel en er was waarschijnlijk te weinig echte focus. Andere jongeren rollen hier al dan niet probleemloos of schadeloos doorheen. Je hebt zelfs andere ´mannen´ op weg geholpen met hun ´plannen´ (in de gelijknamige vereniging). Jij kon jezelf niet helpen en je wilde je niet laten helpen. Misschien zijn er ook andere fysieke dan wel mentale factoren in het spel gekomen waar we voorlopig alleen maar over kunnen speculeren. Dat je zo diep in moeilijkheden was gekomen heeft niemand begrepen en ik was totaal verbijsterd toen mij het bericht ter ore kwam.

Maar wat als een paal boven water is komen te staan na alle verhalen van de vrienden en kennissen die ik de afgelopen dagen heb gehoord en gelezen, tijdens de condoleantie bezoeken, de rouwdienst en in deze website, is dat je ongelooflijk geliefd was en gewaardeerd werd en dat simpel en alleen om hoe je was. Geen enkele ontwikkeling of zelfverwerkelijking kan verbeteren wat jij gewoon al in al je oprechtheid, eenvoud en levenslust was. Het is daarom ook niet zo moeilijk om het tragische einde als een ongeluk te zien en dat stralende en stimulerende van jou als herinnering vast te houden.

Je Oom André.

We hebben helaas veel te vroeg afscheid van je moeten nemen, maar de mooie herinneringen
aan jou, “GROTE” vriend van Maxx, blijven voor altijd in onze gedachten.
We wensen Prisca en Aart en al je vrienden en vriendinnen heel veel sterkte.
Rust zacht lieve Emo