Hé kanjer, zoals je zelf ook altijd zegt.
Al 31 jaar mijn collega en vriend. Ik ga je missen.
Zoveel meegemaakt samen, dat we daar wel een heel dik boek over kunnen schrijven.
Begonnen samen als eerste nieuwe collega’s.
Alle opleidingen samen, samen de nachten. samen bij de portiers en samen op de B.D en C sectie.
Altijd met respect en eerlijk naar elkaar toe, geen geheimen en nooit echt ruzie gemaakt.
En eerlijkheid daar hield jij van, geen nagemaakte nee, echt moet je zijn.
Ik heb je van ver zien komen, in zeer donkere tijden meegemaakt.
Dat was in de tijd dat ik je tegen kwam bij de drie musketiers in de stad om een uurtje of 6 in de ochtend.
Wij vlogen elkaar om de armen, terwijl onze maten aan het vechten waren.
Die dachten dat we ruzie aan het maken zijn.
Hebben we altijd hard om gelachen.
Gelukkig werd het alleen maar lichter voor je de laatste tijd.
In mijn ogen alleen maar positief sinds je Brenda hebt ontmoet.
Rustiger, nog meer genieten als vroeger, maar dan op een andere manier.
Zelf klussen, alleen een gaatje maken in een deur met een ijzerboor is niet handig.
Maar goed, dat was voor jou ook weer nieuw.
Ik zag je steeds positiever veranderen, je kreeg zelf kleur op je wangen.
Het was niet meer Casper, het spookje, zoals ik je vroeger noemde.
Zoals in juni 2019 op de boot met Brenda, zo gelukkig en relaxed.
Dacht bij mezelf: eindelijk alles voor elkaar, het komt goed.
Maar helaas door omstandigheden kon je het verdriet niet meer aan.
Daaruit blijkt hoeveel je om haar gaf.
Rust zacht Eric of zoals vroeger (Casper het spookje).