Ik wil graag wat schrijven namens mezelf maar vooral ook namens de andere boys van Café van Randeraat, waar de basis ligt van onze band met Erik en elkaar.



“Het is wat het is, en toch is het niet wat het zou moeten zijn.” Dat was de koptekst bovenaan de aankondiging.

Nou, dat mag je wel zeggen inderdaad… Want het is totaal niet wat het zou moeten zijn. Het hoort niet zo te zijn om afscheid te moeten nemen van iemand van slechts 47 jaar. En toch is het wat het is. Vandaag moeten wij afscheid nemen van Erik en dat valt ons allemaal heel zwaar.



Zo’n 25 jaar geleden heb ik het genoegen gehad ruim 2 jaar onder één dak te wonen met Erik. Ook broer Pieter was natuurlijk van de partij evenals Ed. Vlietwaard nummer 10 was onze eerste zelfstandige thuisbasis na het ouderlijk huis. We hebben daar ontzettend gelachen en heel veel lol gehad, veel geleerd, ook van elkaar en zelfs compleet nieuwe schimmels ontdekt toen de vaatwasser eens een week stuk was. Een echt mannenhuishouden, zeg maar.

Vanzelfsprekend was dit huis ook de zoete inval voor andere stamgasten van ons honk in de stad, Café van Randeraat. En zoals dat vroeger ging als je ergens regelmatig kwam, werden we na korte tijd ook te werk gesteld achter de bar daar; de start van onze horecacarrière. Met andere college’s en gasten ontstonden als vanzelf vriendschappen waarvan sommige tot op de dag van vandaag voortduren. Erik speelde daar een grote rol in. Hij had energie voor 10, had humor en was geliefd bij iedereen, was vrienden met iedereen en wilde dat ook graag zo. Met Erik kòn je simpelweg geen ruzie krijgen.



Alles was precies zoals het zou moeten zijn…





Toen iedereen na een aantal jaren uitwaaierde en een een eigen stek vond, al dan niet met vriendin, verwaterde dat dan ook niet. We werkten nog steeds met zijn allen in het café en ondernamen daarbuiten ook genoeg. Vakanties, weekendjes weg en andere uitjes. Erik’s brede muziekkennis kwam ook uitstekend van pas bij de vele popquizen die ik jarenlang met hem op de donderdagavond heb bezocht in het oude Atlantis aan de Breedstraat. Want hij wist dan weer precies wiens broer de gitarist was van een of andere obscure rockband die exact één hit had gehad toen hijzelf nog niet eens was geboren… Dat was Erik, altijd op zoek naar het spel- en competitie-element. Memorabel is ook hoe we samen de halve marathon van Egmond hebben volbracht, waar uiteraard de nodige gezamenlijke trainingsuurtjes aan vooraf zijn gegaan. Maar ook toen kon hij het niet laten om bij de finish nog even een sprintje te trekken om van ons tweeën toch wèl als eerste te eindigen, puur voor de eer. Dat was Erik.



Toen alles nog precies was hoe het zou moeten zijn…





Helaas veranderde dat langzamerhand in de jaren die daarna volgden. Liefdesrelaties strandden, werkrelaties eindigden en Erik kwam alleen thuis te zitten, zonder de regelmaat die een baan biedt of iemand die thuis op je wacht en om je geeft.

We kennen allemaal zijn worstelingen die daarna volgden, met vele ups en downs. In stilte voerde hij een gevecht met zichzelf en probeerde zijn problemen tevergeefs te negeren, verborgen te houden voor de buitenwereld of kleiner te maken dan dat ze in werkelijkheid waren. Met gedrag dat daarvoor kenmerkend is.

Het is een realiteit die we niet kunnen ontkennen, maar tegelijkertijd was Erik zoveel meer dan die worsteling alleen.

 

Erik was iemand die de kamer kon vullen met zijn energie. Met een aanstekelijke lach, humor die vaak precies op het juiste moment kwam en een hart dat groot genoeg was om de hele wereld lief te hebben. We willen ons ook vooral diè Erik herinneren. De Erik die optimistisch en vrolijk was, adrem, altijd in voor een geintje, een kwinkslag, een woordgrapje. Erik het gezelligheidsdier en de Erik die altijd klaarstond voor iedereen die hulp nodig had met wat dan ook.

De Erik die bloedfanatiek was met allerlei spelletjes, of het nou kaarten, dobbelen, darten ,bowlen of een quiz was, gewonnen moest er worden! En al helemaal als broer Pieter ook meedeed. Dan was het met het mes op tafel en was soms sprake van een heuse broedertwist, welke werd omlijst met een zeer bloemrijk vocabulaire. Dat is de Erik die we in onze gedachten en harten moeten houden.



“Het is wat het is, en toch is het niet wat het zou moeten zijn.” Maar zelfs in dat wat het niet zou moeten zijn, proberen we troost te vinden in hoe Erik was. Een vriend, een mens met een hart van goud. Erik, bedankt voor alle plezier en en vreugde die je ons hebt gegeven. Vaarwel en we zullen je nooit vergeten.



Ook al is het niet zoals het had moeten zijn…

Erik, wij kenden elkaar al een heleboel jaren. Vanaf de brugklas! Toen ik alle foto's aan het bekijken was kwam ik alleen maar gezellige foto's tegen. In de Randeraat of op een feestje waar jij de muziek te veel geplingel, plongel, kets, ,kets vond want techno was geen muziek. Door de jaren heen is het contact minder geworden, maar toch altijd een aantal keren per jaar wat berichtjes over en weer. Een berichtje: he Daan herinner je dit liedje nog!? Of gewoon even: Hoe is het? Ik herinner jou als een charmeur en een attente vent. Familie en vrienden heel veel sterkte toegewenst, hij zal gemist worden liefs Daan