Beste Inge en Vincent (en Margot, Paul) en alle nabestaanden, ik zeg het op zijn Engels: I am sorry for your loss.
Vorig jaar na het overlijden van mijn moeder zocht ik herinneringen op uit mijn verleden, online. Ik had er een vreemd gevoel bij voordat ik Frank had ingetypt op google (ik woon sinds eind jaren 90 niet meer in Velsen), alsof ik mijn goed maatje niet meer in deze tijd kon voorstellen. Geen idee hoe dat werkt. Intuitie misschien. Frank en ik haalden vroeger veel kattekwaad uit en zochten vaak het avontuur op. Bijna te pletter vallen of bijna een draai om de oren krijgen hoorde daar ook regelmatig bij. Nadat we een keer door een beheerder (we waren over een hek geklommen) ergens achterna gezeten waren en waren ontsnapt, hadden we besproken dat het leek alsof we op afstand telepathisch elkaar hadden gewaarschuwd om vanaf verschillende plekken te klimmen en weg te rennen, zonder geluid te maken. Ik heb dat niet echt met andere mensen meegemaakt tot op heden. Daar deed het me dus aan denken, intuitie. Toch enorm geschrokken toen ik de memori pagina van Frank vond. Die dag had ik twee A4 blaadjes volgeschreven met al mijn bijzondere en minder bijzondere herinneringen aan en met Frank. Ik heb later ook van dat papier afscheid genomen. Ongeveer 1/3 waren ondeugende dingen die niet zo netjes in om hier te delen, maar waar ik wel vrolijke herinneringen aan heb. Frank had veel humor en kon enorm lachen. House plaatjes voor elkaar aanvragen bij de lokale radio, bunkers, daken, kelders, Suomi, IJmond Trekkers, Nirvana, Osdorp Posse, skelet en doodskist als spaarpot, meisjes en late televisie programma's zijn eeew! Frank kon super grappig enorm giechelen en dit afwisselen met 'Gatver!'(we waren nog jong toen we buddies waren), de light gewicht mountainbike van Frank die in twee brak, botten opgraven naast school en daarna ontsnappen toen andere kids de Indiana Jones vondst wilden zien / afpakken. Frank vertelde me eens een keertje over hoe zijn kleine broertje Paul als peuter een tostie in de videorecorder had gedaan (moet kunnen toch), daar lag Frank ook van in een scheur.
Ik herkende een hoop van wat Ieme heel mooi had geschreven op deze pagina. Over de latere invloed van Frank op zijn leven. Ik heb later nog een hoop grenzen en avonturen opgezocht, daarnaast ook wel specifiek interesse in oude gebouwen etc. Tegenwoordig heet het online Urbex of Urban Exploration. Frank is wat dat betreft mijn Urbex inspiratie geweest. Ik heb ook leuke herinneringen aan toen ik op vakantie ging naar de Eiffel in Duitsland, toevallig kwamen we jullie (fam Verhoog) daar in een soort pretpark tegen. Volgens mij zat Inge helemaal achter in een trein die door het park reed. Frank en ik waren achter die trein aangerend, maakten een sprong en hingen toen aan het treintje. In plaats van tour guide praatjes werd er volgens Inge in het Duits omgeroepen dat we daar mee moesten stoppen. Frank en ik deden er best een tijdje over voordat we dat geloofden :) Ook met Vincent en Frank heb ik leuke herinneringen. We reden een keer van de bioscoop naar huis, ik denk in een Espace. Frank en ik waren gewend dat 'oude mensen' mensen 'onze muziek' niet aankonden. Vincent speelde nonchalant een house casette van Frank af, terwijl er zeer ondeugende dingen in de muziek waren verwerkt. Vincent drumde en swingde relaxed met de beats mee alsof er niks aan de hand was en Frank en ik ontplofden bijna van schaamte... Geweldig. Frank heeft een hoop muziek en ook de interesse in digitale techniek, computers en games aan mij geïntroduceerd. Frank legde dan vaak iets uit aan mijn oudere broer die mij dan later hielp op de pc. Doom, Wolfenstein 3d, sims etc.
Frank was naast een waaghals, avonturier, gamer, goede vriend en meer ook een gevoelig individu met denk ik al vroeg een filosofische interesse als ik het zo mag noemen. Ik had het interessant gevonden om als volwassenen over het leven en evt het hiernamaals met Frank gedachten uit te wisselen. Zo jong.
Voor jullie als nabestaanden is het vroege verlies van Frank niet in woorden uit te drukken.
Het is mooier en voelt vrediger wanneer kinderen afscheid nemen van hun ouders ipv andersom..
Ik ben enorm blij met mijn mooie herinneringen aan Frank.
Berend

Vandaag, luister ik een nummer van Nirvana en moet denken aan mijn jeugd. In de popbunker in IJmuiden. Onder andere met Frank, die by far het meest talent had van iedereen. Ik heb mijn hele vroege jeugd tegenover Frank gewoond op de Hofdijklaan. We speelden veel samen. Ik met jou en mijn broertje Riekes met Margot. En we zaten bij elkaar in de klas op de basisschool. Later in onze pubertijd kwamen we ook weer in dezelfde vriendengroep terecht. Concerten en zelf muziek maken. Ik heb je al jaren jaren niet gezien. Ik was erg geschokt om te horen van jouw plotselinge overlijden 3 jaar geleden. Ik heb vreselijk meegevoeld met Inge en Vincent en Margot. Vandaag, 3 jaar later, wil ik alsnog mijn medeleven delen. Hoewel lang geleden, de herinneringen die ik heb aan Frank zijn levendig. Een creatief, gevoelig en bijzonder iemand was hij. Ik wens de hele familie en schoonfamilie heel veel sterkte op deze loodzware dag.
Veel liefs,
Pauline Beelen

Vandaag kwam op werk een ijskelder ter sprake. Ik weet precies hoe zoiets eruit ziet. Op landgoed beeckesteijn staat er eentje, als een soort hobbithol in de hoek van het landgoed. 'VERBODEN TOEGANG - broedplaats van VLEERMUIZEN' stond geschreven op de deur. Of iets van die strekking in ieder geval. Meer uitnodiging hadden wij niet nodig; het was praktisch uitlokking.

Nog geen week later stonden wij binnen. De zaklampen die we mee hadden waren geen overbodige luxe. Ik herinner me nog het overloopje waarop we stonden, en vooral de donkere kuil daarachter. Reusachtig, in mijn herinnering. Al zal het kinderperspectief dat wel wat vertekenen. Maar geen vleermuizen. Die zouden pas een jaar later op ons pad komen.

Na vijf minuten hadden we het ook wel gezien daar. Het ging ons vooral om de ontdekking. Die spanning wat er zich achter de deuren van zo'n leegstaand pand zou begeven. Van die leegstaande villa met de lugubere naam 'Grim Hilde', het inbreken in een bunker (waar wèl vleermuizen waren en wij in blinde paniek weer uit waren gerend), tot de kelders van de kazerne tegenover je huis. Shit, zelfs je huis was een voormalig crematorium.

Ik voel die spanning nu nog, het anticiperen voordat ik een leegstaand gebouw betreed. Ik heb er mijn werk van gemaakt. Het kan niet anders of dat komt door die vormende jaren die ik met jou heb mogen meemaken. En het heeft mij ook op zo veel vlakken gevormd. Daar ben ik je ontzettend dankbaar voor. Ik moet er nu alleen nog steeds aan wennen dat sommige deuren ook voorgoed dicht blijven. En die gedachte maakt mij ook erg verdrietig

Zou jij Frank even willen helpen om een matras te ruilen bij de Ikea? Ja hoor, geen probleem. Op het moment dat in het had uitgesproken had ik eigenlijk al spijt maar goed familie help je. Wij dus naar de Ikea, eenmaal op de slaapafdeling aangekomen werd er gevraagd wat het probleem was, het matras was niet stevig genoeg. Op dat moment kijkt het personeel van Ikea ons aan en wij kijken elkaar aan en schieten in de lach. We voelde ons precies hetzelfde op dat moment; een stelletje van het zelfde geslacht die om een steviger matras vroegen, geen schaamte maar wel gieren dus. Zwager, dat zal ik nooit meer vergeten! Veel plezier daar met Kurt, Jimi, the ODB en the BIG

Hey Frank,
Vandaag al weer een jaar...een jaar dat snel is gegaan als je er aan terug denkt, maar lange dagen heeft op ieder moment dat je er bij stil staat. Frank, goeie gouwe rare Frank, wat de fuck kerel...als we je nog hadden kunnen zeggen hoeveel we je missen had je het niet eens geloofd. Maar goed, ook al praten we nog vaak over je, ook al drop je nog random een "lvl up" in ons kanaal, je bent er niet meer bij. Voor jou game over voor ons nog een continue. Je hoopt je vrienden pas te verliezen als je oud bent, verhalen hebt van 'weet je nog'. Verhalen hebben we, maar het waren er zeker niet genoeg. We missen je gek, ik mis je. Al weer een jaar te veel.

Duizend tranen in mijn hoofd wachten op het grappige grinnikje.
Hehe.....het relativerende antwoord in de catastrofe, het wat sarcastische glimlachje,
het ok ik snap het wel geluidje, het meelevende lieve lachje, hehe.....
Ik zal het niet meer horen of lezen. Het was een oorverdovend stil jaar zonder ons kind, zonder Frank.

Beste Frank,

Ik schrok toen ik het erge nieuws hoorde. Ik wil ook graag wat zeggen en een herinnering delen. Ik kende jou een paar jaar, toen was je zusje 16. Dat maakt jou toentertijd volgens mij 18. Ik heb je leren kennen als de grote broer. En één van mijn herinneringen is dat je mij hebt uitgelegd dat je files (computerbestanden) kon verstoppen achter plaatjes op internet zodat je ze kon delen met andere, en ik was daar erg onder de indruk van. We hebben ook genoten van al je gedownloade films. Het gaat je goed.
Groet Johan.

I refuse to say goodbye because saying goodbye means going away and going away means forgetting. ONE LOVE FRANK MCDANK