Lieve familie,vrienden en kennissen,
Lieve Frank,
Ik had graag een mooie herinnering willen delen,uit onze jeugd bijvoorbeeld of van kort geleden. Zoals laatst, met een ijsje in de zon met jou en James. En toen dacht ik aan vroeger, hoe het was.
Zoals dat hoort tussen een broer en zus hebben wij heel wat geruzied en keek ik ontzettend tegen je op. Ik wou alles wat jij deed ook,luisterde naar dezelfde muziek, wou ook een legerbroek en kisten...ondertussen liet jij me kiezen, vliegen of schieten. Waarbij jij in beide gevallen hard aan mijn oren trok. Maaike weet wel wat ik bedoel.
Maar op onze weekendjes in Center Parcs was er een wapenstilstand. We speelden verstoppertje in het zwembad. Jij ging je verstoppen en ik ging naar jou op zoek. De hele dag, want ik vond je zelden. Glijbaan in, bubbelbad in, trap op, trap af, wildwaterbaan in en uit. Ik vond je nooit.
Die wildwaterbaan, daar maakte ik de meeste kans. Soms zag ik jou daar voorbij schieten met een grijns op je gezicht en een twinkeling in je ogen en dan zette ik alles op alles om er razendsnel achterna te gaan. Bont en blauw kwam je daar als kind uit, als je op het verkeerde moment door de bocht dook kon er een enorme vrouw in badpak je de weg blokkeren of nog erger, een duitser in speedo je onderwater duwen waarbij je je verslikte in het chloor. Jij was altijd sneller maar ik bleef het proberen want wie weet won ik dit keer en had ik je gevonden.
Toen we ouder werden, verloor ik je helemaal uit het oog. Ik weet niet waarom. Het was okay, we hadden geen ruzie, je had je eigen leven en we zagen elkaar alleen op verjaardagen. Een paar jaar geleden hebben we elkaar weer gevonden. En ondanks dat dit door enorm slechte omstandigheden kwam ben ik hier zo ontzettend dankbaar voor. We hadden weer contact en ik heb je beter leren kennen en keek soms in een spiegel.. Ik had eindelijk mijn grote broer weer terug. Achteraf terugkijkend, vond ik je te laat.
Ik ontdekte dat jouw leven eigenlijk zoals die wildwaterbaan is geweest.
Een paar keer op het verkeerde moment meegevoerd met de stroom.
Soms uit de bocht gevlogen,
soms tussen de verkeerde mensen beland die je meesleurden onder water.
Soms niemand in de buurt om je boven water te houden.
Soms op het verkeerde moment in het diepe gesprongen, en op een gegeven moment dan kan je niet meer terug. Dan doe je je ogen dicht, hou je je adem in en hoop je op het beste.
De laatste weken, maanden en jaren werd je steeds meer vermoeid. Teruglopen tegen de stroom in, dat is zwaar. Je deed zo je best om de strijd te winnen, dat heb ik gezien en bewonderd. Ik kijk nog steeds tegen je op lieverd. Dat zal nooit veranderen. Ik ken weinig mensen zo sterk als jij.
Lieve Frank, ...ik hou van je...je hebt nu rust. Ik tel tot 10 en blijf jou een levenlang zoeken.
