Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Als ik aan Frank denk, denk aan wilde grijze krulletjes, een geruite blouse, een grijs vest wat altijd tot op zijn navel dicht was en die altijd mooie schoenen, waar je het getik vanaf de andere kant van de gang al hoorde aankomen. Ik denk een hele lieve man, die altijd het beste met iedereen voor had, altijd vrolijk, altijd gezellig en vond alles altijd een goed idee. Hij was nooit streng, behalve die ene keer in de tweede klas toen we onze docent huilend de klas uit hadden gejaagd. Hij kwam na 10 minuutjes naar ons toe en zei toen "Ik ben niet boos, alleen diep teleurgesteld in jullie". Ik denk aan, altijd dezelfde soort toetsen, 10 multiple choice vragen, vijf open vragen en altijd op een geel blaadje. Hij deelde ze dan heel langzaam uit en deed dan alsof hij niks hoorde als de persoon die als eerste de toets kreeg riep "Het antwoord op vraag 1 is A!".

Toen ik Frank voor het eerst zag, was het de kerstviering. Hij stond toen op het podium, in de aula met Arjaan luid keels mee te zingen met de kerstmuziek, om daarna het bedrag te vertellen wat dat jaar hadden opgehaald voor serious request.

Ik ben hem dankbaar voor de mooie reis die wij hebben mogen maken naar Duitsland Polen. Hij was er altijd zo enthousiast over, die reis was pas in de derde, maar begin de tweede stond hij er al over te vertellen. Op de reis zelf en dan vooral in de bus, stond hij door de microfoon mee te zingen met de muziek die opstond. Ik weet nog heel goed toen we op de laatste avond in een restaurant zaten en Guus een feestje stond te geven in de kamer naast ons, Frank stond even te luisteren en vroeg toen hoe hij Guus kon onterven, want zo had hij hem niet opgevoed, hij ging toen lachend terug die kamer om mee te dansen.

Nu hij er niet meer is, zullen we ons nog altijd moet melden in ¨ Het kamertje van Frank¨, het is gewoon 402, maar niemand heeft enig idee waar het is.

Dankjewel Frank voor de mooie tijd op het VMBO die je mij, maar ook alle andere leerlingen heb gegeven. Dankjewel voor vertrouwen en geloof wat je in ons allemaal had.

Frank de zon scheen altijd als ik jou in het gebouw zag, nooit chagrijnig en ook wist je je leerlingen op te vrolijken.
Je was een goed mens en een fijne collega. het was een genoegen om met je te mogen werken, want ook ik liep de deur bij je plat.
Je zal zeer gemist worden en niet alleen door mij.
Rest in peace, Frank......

Merwin Kruiner

Frank Vlaardingerbroek ... mijn mentor van klas 1D en 2D ... heerlijk om door hem begeleid de nieuwe en spannende tijd op de middelbare school te beginnen :-)
Hij heeft zich ook sterk gemaakt voor een plaatsje voor me op het gymnasium en ik ben hem daar nog altijd dankbaar voor ... en idem voor de fijne gedeelde momenten, de daltonuren die we gezellig doorbrachten, de steun die hij kon geven zoals geen andere docent dat kon, de cassettebandjes die hij voor me maakte (met speciaal uitgezochte muziek), zijn tekst in mijn poezie-album (OMG :-D) en ... jaren later zijn bezoek bij me in Montpellier (Z-Fr) waar hij met Margot 'n cursus Frans en Wijn kwam doen om te beleven hoe het nu met me ging ... hoe speciaal is dat !!
Rest in Peace Frank ... Je ster staat aan mijn hemel

Ik ben lang mentor geweest in de afdeling van Frank.
In mijn beginjaren van de MAVO tot in het tegenwoordige VMBO.

Frank was de afdelingsleider van de korte lijntjes: even snel overleg in de pauze of op de gang over lopende zaken. Als mentor 8 mailtjes per jaar en dat was het wel. Dit is bij andere afdelingsleiders wel anders.Je had een grote mate van zelfstandigheid. Je kon zelf veel invulling geven aan het mentoraat.

Maar indien er lastige zaken zoals slechte resultaten of conflicten in de klas speelde, kon je bij Frank terecht om gezamenlijk een strategie op te zetten om dit probleem aan te pakken. Vaak lukte het om in gesprekken met leerlingen of ouders iets in beweging te zetten. Frank was vlot in het gesprek en kon de leerlingen goed inzicht in hun eigen handelen geven. Deze, soms lastige, gesprekken gingen altijd in een ontspannen sfeer.

Frank was goed in het relativeren: indien je je druk maakte over de resultaten in de klas of problemen met collega’s, kon Frank met 1 gevatte opmerking de angel uit het probleem halen. Frank was niet van het conflictmodel. Frank was van het harmoniemodel. Daar voelden wij ons als mentor prima bij.

Elke leerling kreeg veel kansen om te laten zien wat hij waard was. Veel leerlingen hebben hun diploma gehaald op het Dalton door het vertrouwen wat Frank leerlingen in gesprekjes gaf.

Frank heeft voor de DU-PO reis de laatste vergadering bijgezeten. Het voelde vertrouwd. Hij pakte, als vanouds, de regie. De laatste punten werden besproken en we zijn naar Berlijn vertrokken. Dit heeft Frank goed gedaan: het voelde als een soort van afscheid. Dit benoemde hij ook zo in het cafe waar we een laatste keer bier hebben gedronken.
Ik had nog steeds moeite om jouw tempo te volgen.

Frank gaf smoel aan het VMBO. Er is amper verloop in het mentorenteam. Iedereen werkt al jaren met elkaar samen. De VMBO-afdeling is geen ondergesneeuwd kindje op het Dalton. Dat is de verdienste van Frank. Het VMBO is een hechte club docenten en mentoren die er met een goede samenwerking wat van proberen te maken. Aan de docenten en mentoren de zware taak jouw erfenis in stand te houden.

Rust zacht. Ik zal je missen.

Peter Hartman

Dag Frank. Als afdelingsleider leerde je mij, nieuwkomer op het Dalton, veel over de principes van het Daltononderwijs. Ik heb enorm veel respect en bewondering gekregen voor jouw wijze van omgaan met leerlingen, ouders en collega's. Altijd betrokken, altijd geduldig en met humor. En altijd stonden de leerlingen bij jou centraal.
Ik wens jouw vrouw en jongens heel veel sterkte met het verlies.

Tranen van ontroering op de eerste ouderavond. Wat een passie voor de school, voor jouw VMBO kinderen. Wat ben ik blij dat mijn dochters onder je hoede kwamen.
Tranen later, weer die ontroering om de verhalen hoe je om ging met die pubers. Vol liefde, humor en respect.
Tranen nu om het verlies voor je familie en de school. Maar je hebt mensen geroerd en je passie doorgegeven. Sterkte allemaal.

Frank was een dierbare collega in de tijd dat ik nog werkzaam was op Dalton Voorburg. Altijd vrolijk en in voor een praatje. Bij de leerlingen was hij ook zeer geliefd. Helaas is hij veel te vroeg heen gegaan. Gecondoleerd met dit grote verlies. Laat de mooie herinneringen een troost zijn in de toekomst.
Groeten van Elles Driessen