Lieve Fred,

Jaren lang liep je grommend, tierend, lachend, vrolijk, minder vrolijk door het NOS pand. Wat heb je veel voor de NOS gedaan. En niet alleen voor de NOS, ook voor mij. Onze gezamenlijke passie voor fotografie verbond ons net zoals dat wij allebei vonden dat als je iets doet, dat je het dan goed moet doen. Want kritisch zijn we allebei.

Man, wat zal ik jou en onze gesprekken missen. Veel te vroeg en veel te snel ben je vertrokken en dit heb jij en je familie niet verdiend. Ik zeg je het doet verschrikkelijk pijn bij mij en al mijn collega's. We zijn er allemaal stil van.
Nooit meer grappen over dat jij een duurdere camera hebt of dat het vlinder-, torren- of libelle week is op Facebook. Ik ga je vreselijk missen en omdat ik je altijd sprak tijdens het werk hierbij een paar foto's van jou in actie. Gewoon zoals je was. Fred Tanis. Grote mond soms, maar een klein en warm hart.

Ik ga jou en onze gesprekken en foto's missen.
Liefs en sterkte voor jouw familie.

En als je toch boven bent, fix dan even de bekabeling daar.

Liefs Ferry

Maandag 5 september 1977 moesten Fred en ik ons melden voor onze dienstplicht. In de 3-tonner waarin we naar de kazerne werden gebracht zaten we naast elkaar. Er was direct een klik. Het toeval wilde dat vanaf die dag onze wegen parallel liepen via opleiding en parate plaatsing. De klik is gebleven, ook na onze diensttijd, tot heden. Fred was goudeerlijk, recht voor zijn raap, soms een klein hartje en boterzacht als het ging over zijn "Dien". Ik zal jou en onze klik missen.
Dineke, Katja en Mark, heel veel sterkte!
Stef Berbee