Dag Gerard,
Mijn eerste herinnering aan jou is dat Rutger en ik voornemens waren een Erasmus periode aan de Popakademie te Mannheim te studeren. We twijfelde of Duitsland ‘the place to be’ was en jij nodigde ons, 18-jarige-broekies, uit in je kantoor om ons er van te verzekeren dat dit wel het geval was. Je deed dit gek genoeg niet door ons van iets te proberen overtuigen, maar door simpelweg naar ons te luisteren. Hieraan terugdenkend valt het me vooral op hoe gelijkwaardig dit gesprek aanvoelde. Je zei nog: ‘ook de koningin laat haar broek zakken tijdens het schijten’
Dit bovenstaande werd eigenlijk de rode draad van onze band door de jaren heen: mooie gesprekken met daarin altijd oprechte interesse van jou kant uit. Het valt me op dat andere mensen ook altijd met veel bewondering over je spraken. Iemand met visie, empathie en verbindende kwaliteiten.
Voor mij ben je, zoals voor zovelen, een inspirator en een mentor geweest op pad naar het volwassen, werkende leven als musicus en mens. Bedankt hiervoor Gerard! Wij zagen elkaar voor het laatst in Rotterdam een paar jaar terug toen je in overweging nam bestuurder te worden in mijn Stichting. Die rol heeft voor jou uiteindelijk geen doorgang gevonden, maar wederom was je een luisterend oor. behulpzaam en aandachtig en hielp je mij, mijn concept aan te scherpen. Het nieuws van jou overlijden heeft mij erg aangegrepen.
Gerard, ik hoop dat ze een mooie plek voor jou hebben gereserveerd daarboven en wie weet zien we elkaar ooit weer.
Sterkte, gecondoleerd en veel liefs aan Annelies, het gezin, de Familie en alle anderen dierbaren en vrienden die Gerard nu moeten missen.
Liefs,
Ivo Schot