Gerrit en ik woonden een tijdlang in hetzelfde studentenhuis (op de Kamp). Niet dat we de deur bij elkaar platliepen, maar we maakten praatjes, aten wel eens samen of dronken koffie. Dat was altijd gezellig. Gerrit had altijd wat te vertellen en kon ook goed luisteren.
Voor mij was Gerrit op dat moment als een soort broer. Ik denk dat hij dat voor velen is geweest. Het was alsof ik hem al heel lang kende. En ik was altijd bij hem op mijn gemak, vooral doordat hij niet oordeelde. Het maakte niet uit of je in je badjas aan kwam kakken met je haar door de war. Of je nu vrolijk was of sip. Of je net iets stoms had gedaan. Het was altijd oké.
Wat ik zo bewonderde aan Gerrit, was dat hij zich niet druk leek te maken. Er ‘hoefde’ niet zoveel van hem. Waar ik ‘iets wilde bereiken’ en ‘dingen moest van mezelf’ maakte Gerrit zich niet druk om een tijdje als vuilnisman te werken. Het was leuk werk en het betaalde prima. Hij kon er plezier aan bleven en het betaalde prima, dus geen probleem voor hem.
Gerrit was authentiek. Forceerde zichzelf niet tot iets wat hij niet intrinsiek wilde. Daarmee vond ik hem heel ‘vrij’ en ik benijdde hem daar ook wel eens om. Hij stelde zich niet de vraag of het ‘goed genoeg’ was wat hij deed. Hij danste, vlagde, speelde djembé, tekende. Hij was zichzelf vol overgave.
In die tijd gingen we ook naar dezelfde kerk en we werden op dezelfde dag (als volwassene) gedoopt. Ik heb een foto waar hij naast me staat, ook in zijn doopjurk.
We hadden de laatste jaren weinig contact meer. Mijn leven had een andere wending genomen. Het geloof heb ik losgelaten, dus in de kerk zag ik hem niet meer. We hadden soms nog wat contact via Facebook. Trots stuurde hij me foto’s van zijn mooie huisje. We wilden nog eens koffie drinken, maar daar is het niet meer van gekomen.
Dag mooi lief mens, bedankt voor wie je was en alles wat je me daardoor leerde.
