Op 2 januari 1980 trad ik in dienst bij de Rijksuniversiteit Leiden. Mijn functie was vakgroepsecretaresse Ethologie bij de Subfaculteit Biologie, gehuisvest in het Zoologisch Laboratorium, Kaiserstraat 63. Mijn kantoortje in het begin was in de ratten- eekhoornzaal op de 1e verdieping, waar ik al vroeg op de dag aan de slag ging. Elke ochtend om half 8 ontmoette ik een student die uit Meijendel kwam waar hij geslapen had vanwege zijn meeuwenonderzoek. Mijn eerste vogelcolleges.
Een keer kreeg ik ochtendbezoek van een verkleumde studente die uit Meijendel kwam en vertelde dat zij net een bosuil had gezien. Ze was met een groep en een docent op vogelzangcursus in geweest.
Opgewarmd door hun verhalen, mijn interesse voor vogels gewekt, zocht ik die docent op om vanaf dat moment wekelijks met Gerrit Jan mee te lopen.
Wat een rijkdom aan kennis, eindeloos maar nooit saai. Verhalen, doorspekt met humor, woordspelingen. Over o.a. de ijstijd, mieren, geschiedenis van de oude en nieuwe duinen, de geschiedenis en ecologie van de streek rond Leiden.
En het onuitputtelijk geduld waarmee hij mij eindelijk de zang van de roodborst na 3 jaar had geleerd. (Mijn kleinzoon vertelt graag: Ja, oma, het duurde wel 3 jaar voordat jij door die man met die baard de roodborst herkende. Zelf heeft hij de cententeller onthouden.)
Zo jammer vond ik het dat het vogelen alleen maar van februari tot juni duurde, althans dat dacht ik. Met in februari als een van de eerste de zang van de boomklever, en de zingende koperwieken, dan als afsluiter op 4 juni de wielewaal in de Amsterdamse Waterleidingduinen.
Echter, woonachtig in Den Haag en vogelen, bracht mij op het Haagse trektelpunt De Vulkaan, en de Scheveningse Havenhoofden. Weer een wereld ging open: Twitchen! Ook op 5 juni bleek het vogelen door te gaan …. En ik werd meegesleept door de Haagse twitchers, waarmee ik op het zoeken naar dwaalgasten weer andere excursies meemaakte.
De ideologie van Gerrit Jan was, ik ga niet op zoek naar vogels, zij komen mij maar opzoeken!
Hoe trots was ik dat ik hem, zowel als Jopie en Deirdre, ’s morgens half 7 meekreeg naar de 23 Vale Gieren die in Voorhout bij bomen in een bollenveldje waren neergestreken. Ze vlogen half 12 op, weWe hebben allen genoten.
Ook de 13 paren bijeneters die in mijn kavelgebied het Solleveld succesvol broedden, kon ik met hen delen.
Op een ochtend bij de boerderij Meijendel kregen Gerrit Jan en Deirdre een boos meningsverschil, over: was het wel of niet een buizerd. Deirdre hield vol dat zij een buizerd had gehoord.
Voor mij een mooie herinnering aan dit voorval tussen vader en dochter.
De ontmoeting met Gerrit Jan is een draad door mijn leven geworden. Ik verveel me nergens, het met andere oren luisteren is een levenservaring geweest.
Hoe erg, maar mooi was het toen wij als groepje hem tot bijna aan de tenen van de rietzanger moesten begeleiden, omdat dat een van de eerste geluiden zijn die wegvallen door ouderdom.
Losse flodders
- Ik had het druk deze week, maar omdat ik niet tegelijkertijd bij 3 vergaderingen kan zijn, ben ik nergens naar toe gegaan.
- Mij werd gevraagd een keer een groepswandeling van Gerrit Jan over te nemen. Tijdens de wandeling vertelde ik dat ik de zang had geleerd van GJ. Bij de 30e soort zei een jochie van 6 tegen mij: Kun je nu eens ophouden met maar steeds over Gerrit Jan te hebben, weet jijzelf niets?
- Een keer kwam ik uit Meijendel op mijn werk aan. Een collega vroeg: En? Wat heb je gezien? Ik vertelde dat we de eerste tjiftjaf hoorden, een jaarlijkse terugkerende belevenis. Bij de volgende keer zei ze: En? Hebben jullie die tjibtjab gehoord?
Daarna heeft ze zich fanatiek aangesloten bij ons kleine clubje.
Barry dArnaud
