Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve familie, schokkend om te ervaren dat het nu alweer 5 jaar geleden is. Het nieuws van de schok echoot nog altijd na en nooit zijn Gosse en zijn jonge gezin uit mijn gedachten geweest...
Het gat dat zij hebben achtergelaten kan onmogelijk worden gevuld, maar de kracht en liefde die zij hebben verspreid zijn in ons allen aanwezig en voelbaar!
Ik wens jullie in deze opnieuw zware dagen, maar ook daarbuiten, alle kracht toe...
Fred van Eck (oud-collega ANWB)

Ik heb er nog steeds geen woorden voor. Als ik terugdenk aan die periode na 12 jan 2010 dan voel ik nog hetzelfde verdriet en het ongeloof. Samen gestorven op het hoogtepunt van hun geluk. Het had niet zo moeten zijn…
Gosse en Gaby voelen nog steeds dichtbij en zijn in mijn hart verankerd. Tijdens mijn bezoek aan het graf deze week, samen met Miranda, Bas en Frederike, voelde ik me rijk dat ik Gosse, Gaby en hun familie heb leren kennen. Ik ben blij om te zien hoe Bas en Frederike omgaan met dit gemis, de leegte. Ik heb daar veel bewondering voor.
Het leven gaat door, maar de leegte zal in welke vorm dan ook blijven bestaan. Tijd verzacht de pijn, maar niet het gemis.
Ik wens alle nabestaanden sterkte en veel geluk voor 2015.
Yvonne Mens, Zoeterwoude

Ook 5 jaar later heb ik geen woorden..
Levens die op het moment dat het mooiste nog zou komen abrupt tot een einde zijn gekomen. Het had niet zo moeten zijn.
Koude rillingen, als ik een foto van jullie vieren, en zoveel warmte zie.

Het is oneerlijk dat dit Gaby, Gosse en de kinderen heeft moeten overkomen. Ze leefden met zijn vieren naar dit moment van samenzijn toe. Op de foto's spatte hun geluk ervan af. Dit geeft troost.Als ik mij Gaby herinner denk ik aan deze gelukkige momenten die zij met zijn vieren hebben beleeft. Heel veel sterkte .

Inge van der Kleij, Den Haag

Telkens als er een ramp in de wereld zich voordoet komt het gevoel van machteloosheid weer terug. Zo oneerlijk dat een jong gezin dit is overkomen. De kinderen zouden een prachtig leven hebben gehad.

Nooit zal ik het beeld vergeten van de 4 kisten op het podium van de schouwburg terwijl Frederique Spigt het lied "Ga maar vast vooruit" zong.
Voor altijd in mijn hart gegrift.
Ik zal dit nooit vergeten.