Hans zag ik eerder dan ik hem leerde kennen. Ik stond in de hal van het toenmalige Cineac Damrak en daar kwam een man binnen die eruitzag als een geblokte Russische of Oostduitse agent die zijn Amerikaanse collega Bullitt kwam bespioneren inzake de aanpak van ongewenste elementen .

Meestal vergeet je iemand die je opvalt in een willekeurig publiek. Hans echter niet, want niet veel later in 1969 herkende ik hem in de volstrekt onverwachte ambiance van mensa Weesperstraat, thuisbasis voor menigeen maar kennelijk ook voor Hans.

Ik zag hem daar niet alleen maar kon mij gelukkig prijzen in dezelfde kringen terecht te komen als waarin hij verkeerde.
Wat hem kenmerkte en hem ook zijn enorme prestige gaf, was zijn scherpte in de discussie, of het nou menselijke, economische of politieke drijfveren betrof. Zijn analyse dienaangaande kon maar zelden weerlegd worden. Herinnering aan het discussiëren op de 7e etage van de Weesperstraat of bij Jules Scheijer op de 1e dan wel in de P-horeca blijft voor eeuwig dierbaar.

Het trof mij als iets bijzonders dat verderop in de 70er jaren Hans verkering kreeg met de mooie Maria, dat terwijl hij voordien niet de indruk maakte voor dergelijke intieme zaken in de markt te zijn. Voor mij is die relatie verbonden met een bezoek aan een herenhuis in Santpoort waar Hans en Maria te gast waren bij Dafni Chiotakis en Nico Timmer die tijdelijk het huis van een bevriende psychiater bewoonden.
Hans in de ?wilde natuur? en in een bourgeois omgeving, zou je nooit bedacht hebben maar het leek toch even normaal.

Hans kon wel werken als barkeeper met mensen om zich heen, maar niet binnen werkverhoudingen.
Die geaardheid bracht hem naar de journalistiek en uiteindelijk naar het vertalerschap Als journalist kreeg Hans regelmatig ruimte binnen de NRC, en dat op zich is al een kwaliteitskeurmerk. Tot mijn verbazing verscheen op een zeker moment zijn paginagrote bespreking van het geruchtmakende incestonderzoek van Nel Draijer eind tachtiger jaren. Toen ik afgelopen week de onderzoekster vroeg naar haar herinnering daaraan was het eerste wat ze zei dat het ?t eerste artikel was waarin de recensent blijk ga het werk daadwerkelijk bestudeerd te hebben i.p.v. anderen die het niet hadden gelezen na te papegaaien. De 2e opmerking gold de moed van de bespreker omdat zijn positieve commentaar inging tegen de negatieve storm die alom woedde tegen de uitkomsten van dat onderzoek. Eens een onafhankelijke geest altijd een onafhankelijk geest, zo kennen wij Hans.

Rob Giebels, Edo Polak , Piet Ligthart en ik prijzen ons gelukkig een jaar geleden een hele avond Hans als vanouds aan onze tafel in Arti gehad te hebben. Uitermate geanimeerd, vertrouwd en smakend naar meer vervuld van nostalgie naar de avonden op de Weesperstraat.

Nu ineens is Hans niet meer onder ons, het kan niet en toch is het zo. Wij allen zullen dezelfde gevoelens delen. Hans wel uit ons midden maar nooit uit ons hart en onze geschiedenis.

Hans kwam uit Rotterdam (net als ik) en studeerde aan de UVA psychologie (net als ik). Na mijn vertrek uit Amsterdam verloren we elkaar wat uit het oog. Tot we elkaar weer ontmoetten in de wandelgangen van de literaire wereld. Hij als vertaler van spannende boeken, ik als recensent van precies diezelfde boeken. Daar stonden we dan, hij met een bierglas in de ene hand, een sigaret in de andere, een dromerige glimlach gericht op iets in de verte waarvan ik zelden de indruk kreeg dat het iets met ons gespreksonderwerp uitstaande had. Maar je wist het nooit zeker. Rotterdammers zijn een ondoorgrondelijk volkje.

Hans Kooijman? Goeie gozer!

Hans! Niemand kan en zal ooit nog kunnen tippen aan het aangename gehalte van jouw gezelschap aan de toog. Gelukkig dat ik je dat wel eens heb gezegd, want nu hoor je mooi niks meer. Marianne Braun

Ik had je zo graag nog een keertje vóór willen zijn.
Fluitje?
Kus je.

MEDEDELING
Wij nemen afscheid van Hans Kooijman op dinsdag 20 april om 11.00 uur in de aula van De Nieuwe Ooster, Kruislaan 126, Amsterdam, Watergraafsmeer.
Meteen na afloop wordt er bier geschonken in Cafe de Pels in de Huidenstraat 25.
Mensen die iets willen zeggen of doen tijdens de herdenkingsbijeenkomst: svp vooraf contact opnemen via mail mariavanrooijen@alice.nl.
A.s. zaterdag 17 april verschijnt er een advertentie in Het Parool.

Zal nooit vergeten hoe ik,als jonkie in de Pels, je zag binnenkomen , naast een willekeurige klant plaatsnam met de tekst:\\\"mijn vriend hier en ik willen iets van hem drinken \\\" of dat je Maarten aanbood de kroeg te schilderen in een door hem gewenste \\\"Bruincafe\\\" kleur. Enkel en alleen voor het moment om de volgende ochtend de totale ontreddering te zien op de gezichten van allen in een totaal (ik geloof ) Paarse omgeving
met die scherpe blauwe ogen. die glimlach.
Mensen die altijd blij waren je te zien.Ik zal je nooit meer vergeten.!

No bearded non-smoking guy in my clear blue sky.

De jongen die op zijn 14e in alle buurten van Rotterdam werd uitgenodigd om te komen vechten en altijd won,
De student die dwars door een houten deur sloeg en een sigarettenautomaat van de muur trok omdat die leeg was,
De barkeeper die twee volwassen mannen tegelijk het café uitzette,
maar nooit iemand een haar krenkte,
De man die zich altijd bleef verbazen en vrolijk maken over het gedrag van zijn medemens.
Die zich ook wezenloos kon ergeren maar ondanks dat toch iedereen, altijd, te drinken gaf.
Die ondanks de hardste cynische grappen de zachtaardigheid zelf bleef.
Die, zoals hij zelf zei, langer op zou moeten blijven om meer te kunnen roken dan hij deed.
Het rookgordijn is opgetrokken, de laatste as gevallen.
Je blijft om van te houden.

Lieve hans, ik zal je aangename , rustige gezelschap en goede gesprekken erg missen.
Je was een van de weinigen die niet oordeelde en goed kon luisteren ,dat waardeerde ik zeer.

Inderdaad heeft het rookbeleid een inbreuk gemaakt in jouw leven. Maar kloppen doet het niet!
We zullen het nog lang over jou hebben.

X Rosalie