En natuurlijk een paar pretogen er boven. Dat zijn toch de eerste dingen waar ik aan denk bij Hans. Niet heel lang na elkaar begonnen met parachutespringen in Hoogeveen. Aan ronde parachutes, dus niet de tegenwoordige luxe van zachte landingen en goede bestuurbaarheid. Niet alleen het landingsterrein maar ook de ruimere omgeving werd regelmatig verkend zal ik maar zeggen. Het kon Hans nauwelijks deren. Alleen als hij een stuiter had gemaakt bij de landing was hij soms wat minder opgewekt, maar voor de rest altijd lachen als hij weer kwam aandraven met de parachute in zijn armen. Dus ook toen hij terugkwam uit een vers geploegde akker waar hij na de (verder zachte) landing doorheen gesleept was. Hij kon prima meedoen bij de intocht van Sinterklaas, zo zwart was tie. En door dat zwarte hoofd viel die grijns van hem nog meer op.
Niet bang uitgevallen, maar zeker niet roekeloos. Slimme vent die best van alles wilde proberen maar wel bleef nadenken. En nooit te beroerd om te helpen of voor een geintje.
Hans kwam vaak op een enorm grote motor en ik had geen eigen vervoer en moest terug naar Amsterdam met de trein. Dus bood hij aan me thuis af te zetten. Overall aan, helm op en daar gingen we. Er moest nog wel even getankt worden en toen we het tankstation uitdraaiden zei hij iets. Ik kon het niet goed verstaan dus vroeg "wat zeg je?". Het antwoord was "hou je vast". Oh-oh. Snel mezelf vastgeklampt (zowel aan de motor als aan Hans geloof ik) en het gas ging open. Aan het begin van de invoegstrook ging het gas er weer af en kon ik naar voren leunen om even op de meters te kijken. Kilometertje of 170 meen ik me te herinneren. Even bijremmen om netjes in te voegen en daarna op ontspannen manier door naar huis. Geintje was achter de rug, terug naar wat belangrijk was. Thuiskomen.
De keren dat we elkaar nog tegen gekomen zijn lagen best wel ver uit elkaar. Op een vliegveld uiteraard, ik springend en hij vliegend of allebei vliegend. Alle keren was het alsof er nauwelijks tijd tussen had gezeten. Zo makkelijk in de omgang. Heel fijn.

Dus eigenlijk weinig gezien de laatste jaren, en elkaar nog een keer tegen het lijf lopen zit er niet meer in. Maar vergeten?........Onmogelijk
Rust zacht kerel.

Veel sterkte aan Eline, Claudia, Mark en de rest van de familie en vrienden.

Lieve Hans,
Ik heb je leren kennen als een superlieve papa van Claudia en Mark. Altijd vrolijk en vol passie. Ik zal je nooit vergeten.

Denkend aan jou :
De jaren dat je mijn werkgever was : een charismatische leider, maar altijd ongedwongen.
Dat je van iets negatiefs altijd iets positief probeerde te maken.
De wedstrijden waar we samen naar toe gingen, wat hadden we het naar ons zin!
Lachen, gieren en brullen.
Die bijna 20 jaar dat ik je mocht kennen hadden er veel meer moeten zijn.
Ik ga je missen!!

Alex Janse.

Mede door Hans en zijn open houding heb ik me snel welkom gevoeld bij de familie
de Vriend Schenk.
Hans een man van weinig woorden maar de woorden die hij sprak waren oprecht en gemeend! Dat voelde je.. bij een van onze laatste keren pakte hij me vast en zei: Je hebt een mooi gezin wees er zuinig op. .ik zei Jij hebt ook een mooi gezin Hans en je knikte en lachte. Nu zo waardevol!
Dag Lieve Leuke Hans ik ga je missen!