Lieve Hans,
Geschokt door het bericht dat jij tijdens het beoefenen van één van jou grote passies door een noodlottig ongeval bent overleden. Waarom jij, jij die altijd de controle had bij iedere situatie.
Vol passie vertelde je altijd over de ritten die je maakte en gemaakt had in Spanje, Portugal en binnenkort Griekenland. De ritjes die je jaarlijks maakte met de zijspan om kinderen met een handicap een onvergetelijke dag te bezorgen. Als zij blij zijn ben ik het ook zij je dan.
De afgelopen dagen zitten vol ongeloof dat jij er niet meer bent, niet meer bellen, niet meer appen, niet meer mailen maar vooral niet meer samen op pad. Door jou ben ik in de zonnepanelen terecht gekomen. Het was onze wederzijdse vriend Berend die ons bij elkaar bracht.
Jou enthousiasme werkte aanstekelijk en ik raakte geïnteresseerd, je werd mijn mentor en collega.
Het klikte tussen ons en we werden vrienden en uiteindelijk beste maatjes. We leerden van elkaar, we deelden veel maar hadden vooral veel plezier. Werken met jou was een feestje.
Als we dan zaten te eten en jou broodtrommel ging open zij je altijd trots; kijk eens wat mijn meisje voor mij heeft klaar gemaakt. Nee, voor de kinderen deed ze dat niet, dat kunnen ze toch goed zelf zei jij dan weer lachend.
Een blik, een knik of jou lach was voor mij voldoende om te weten wat je bedoelde. En andersom was dat precies hetzelfde. En op weg naar huis als we samen in de bus zaten dan waren daar weer de mooie verhalen. Het werk, onze hobby’s en onze gezinnen. Saai was het nooit met jou.
We doen het goed of we doen het niet was jou motto en afspraak is afspraak. Zo kan ik mij een klus herinneren in Culemborg dat we zo goed als klaar waren maar er ontbrak één stekkertje. En terwijl het al laat was heb je mij thuis afgezet en ben je weer terug gegaan met het stekkertje om de klus af te maken, want je had de klant beloofd dat de installatie die dag zou werken.
Je wilde niet vast in mijn agenda staan maar als ik jou nodig had dan mocht ik je bellen. En als ik dan belde dan kon je altijd of paste jij je agenda aan. Je was oprecht mijn beste maatje.
We waren nog niet klaar, je had weer nieuwe ideeën, we bespraken de mogelijkheden maar helaas is daar nu abrupt een einde aan gekomen. En dat doet pijn, heel veel pijn.
Hopelijk maakt het verdriet plaats voor de herinnering aan de mooie momenten die we samen hadden en koester ik de periode dat ik je heb mogen meemaken.
Ik wens Eline, Claudia en Mark, familie en vrienden heel veel sterkte met het dragen van dit enorme gemis.
Ik wilde afsluiten met de woorden rust zacht vriend maar ik doe het zoals jij dat gedaan zou hebben;
“Proost Maatje”
