Lieve familie van Hans,

Door jullie bericht in de Volkskrant las ik van het plotselinge overlijden van Hans, wat een verdriet. Ik voel met jullie mee en zal jullie bij wijze van troost en afleiding iets proberen te vertellen over wat mij dierbaar is. Mijn herinneringen aan Hans zijn van een lang vervlogen tijd, ze gaan over 1978 toen ik Hans ontmoette op het scholierencentrum waar ik mijn eerste baan kreeg en hij als vrijwilliger actief was tot hij ging studeren.

Hans en ik hadden een hechte band, hij was serieus, mild maar ook zeer beslist over politieke kwesties herinner ik mij. Ik kreeg van hem een houtsnijwerkje, een vogeltje dat ik sinds die tijd naast mijn bed heb staan. We kwamen elkaar zelden tegen ookal wonen we in de zelfde stad. Maar hij is nooit heel ver uit mijn gedachten geweest, een heel mooi en dierbaar mens. Wat hebben we gelachen om niks, maar het was ook Hans die mij belde toen we weer eens de harddrugsgebruikers uit het centrum hadden laten verwijderen door de politie, en we opgeacht werden door boze jongeren. Hij attendeerde ons er op dat we ongezien via de werfkelder van de Oudegracht konden verdwijnen. Dat heben we toen ook gedaan. Het was een hele andere tijd.
We waren vol idealen en sterk daarmee aan elkaar verbonden. Hans hoorde daar voor mij, net als die idealen, als vanzelfsprekend bij. Ik vind het vreselijk voor jullie dat jullie hem moeten missen. Ik wens jullie sterkte, warmte bij elkaar en veel mooie verhalen over Hans toe.