Lieve Elly, Lotte en Sil,

Wat een enorm verlies, jullie vrolijke Hans die er ineens niet meer is! We herinneren ons de logeerpartijtjes met de kinderen en ook de zwemles waar Hans actief meedeed.
we wensen jullie heel veel sterkte en denken aan jullie,

groetjes Andre, Desiree, Esmee en Celine

Hans heb ik helaas lang niet meer gezien. Hans heeft bij mij wel indruk gemaakt en achtergelaten. Zijn naam staat nog steeds op mijn kalender, ook de laatste weer. Hans maakte op mij indruk met zijn eenvoud, zijn integriteit, zijn hartelijkheid, zijn humor, zijn gesprekken, zijn gedrevenheid, zijn passies. Biologie was daar eentje van. De allereerste keer dat ik hem zag, weet ik nog als dag van gisteren. Hij kwam met zijn neef Markwin naar mijn ouderlijk huis. Ik weet nog dat ik hem superaardig vond. Direct maakte hij een zeer warme indruk, betrouwbaar, en met inhoud. Een man om van te leren ook, toen nog een jonge jongen. Het leven moest nog beginnen. Later woonden we samen in een huis, dat van zijn oma was. Hans en Elly toen al snel. Dat was ook altijd goed. Het was een mooie tijd. Met Hans kon je alles bepraten, heb ik altijd ervaren. Hans, wat vreselijk naar voor jou en voor je gezin, Elly en je kinderen, je ouders, je familie en vrienden, dat je hen moest verlaten zo vroeg. Hans, ik blijf aan je denken, vaak, en in ieder geval elk jaar op jouw verjaardag. Mijn deelneming aan Elly, kinderen, ouders, familie, vrienden. Diana van de Wetering.

Verbazing en ongeloof, je houdt er geen rekening mee en toch gebeurd het. Ik hoorde het van mijn jongere broer. Elly, eerst mijn vader en daarna jouw vader,.. dat lag nog in de lijn der verwachtingen, dit echter niet. Persoonlijk heb ik Hans niet goed gekend, alleen dat hij bij mij de indrukken rustig en vriendelijk heeft achtergelaten. Ik hoop dat jullie het maximale uit jullie tijd samen hebben gehaald en troost je met de gedachte dat een deel van hem in jullie kinderen zit. Sterkte voor jullie allen.
Lieve groetjes van een neef en partner;
Guido Meijer & Linda Nijhof

Ik kende Hans als vader van Lotte, mijn beste vriendinnetje van de basisschool. Ik kwam regelmatig bij jullie thuis en ben altijd met veel plezier mee geweest op weekendjes Duinrell en Slagharen. In mijn ogen was Hans een hardwerkende en ontzettend lieve man. Ik zie hem nog in de tuin zitten of rond fietsend door Lunetten met zijn kenmerkende zeer tevreden glimlach op zijn gezicht, waar ik samen met Lotte nog wel eens om moest lachen.

Ik heb er geen woorden voor dat hij ons nu al heeft moeten verlaten.. Ik wens Lotte, Justus, Ellie, Sil en verder iedereen die Hans gekend heeft heel erg veel sterkte met dit grote verlies..

Twee meisjes bij Jolie, vriendinnen nog voordat ze konden kruipen. Twee ouderparen die het goed konden vinden en met elkaar praten bij het brengen en halen.
Dat was in 1993. En dat is door de jaren heen zo gebleven, in een andere vorm, omdat alles in ons leven veranderd en ontwikkeld is. De meisjes werden kleuters, gingen naar school, studeerden en bleven vriendinnen. Beste vriendinnen. En wij, jij, Elly, Rob en ik bleven ook samen praten, op verjaardagen, met nieuwjaar, bij een barbecue in de tuin. Met wisselde frequentie, maar altijd met het gevoel alsof we elkaar vorige week nog gezien hadden. Al 23 jaar lang.
Het gevoel van 'vorige week' zal blijven, maar tegelijk voelt het zo anders, met zo'n intens gemis.
Een lach en een stoel minder, een zucht die gemist wordt als alles op tafel staat en je kunt gaan zitten met een lekker drankje, terwijl Elly de barbecue bemande. Bij een gezellige avond hoorde bijna altijd jullie heerlijk bbq. En bij een feestje hoorde taart.
Heel geregeld moet ik nog denken aan de zondag dat wij bij jullie aankwamen om verlaat een verjaardag of een iets anders te vieren en jij nog even een boodschap was doen. Even later kwam je met een rood hoofd aangefietst , want je was 'even' op en neer gereden naar Overvecht om taart te halen. Daar was de vlaaienzaak op zondag open (toen nog als enige) en bij een feestje hoorde taart. We vonden echt dat het niet had gehoeven. Maar jij vond van wel. En daar ben ik heel blij mee, want het is een hele warme en dierbare herinnering geworden.
Niet vanwege de taart, dat snap je. Maar omdat het je zo typerende: hartelijk, warm, gastvrij, gesteld op je vrienden, met een eigen mening, over taart bij een feestje en over alle andere dingen in je leven. Heerlijk om daarover met je te praten. Want al was je stellig in je meningen, je stond tegelijk ook open om naar die van mij te luisteren, terwijl ik net zo stellig was in die van mij. Jij nam mijn visies mee in je overwegingen en ik die van jou. Zo maakte je deel uit van wie ik was en hoe ik werd. En dat ervaar ik als heel speciaal!

Hans, je was en blijft een fijne vriend, die er niet meer is, maar toch altijd zal blijven. Mooie en warme herinneringen die ik in mijn hart bewaar. En wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.

Liefs, Marja

Beste Elly, Lotte en Sil,
Wat een vreselijk nieuws toen we zagen en hoorden dat onze overbuurman Hans plotseling overleden was. We kenden Hans niet echt maar wel van de dagen dat hij met zijn kop koffie in de hand over straat liep om naar zijn werkplek te gaan en je altijd vrolijk begroette. Dit zullen we missen. We denken aan jullie en mochten we iets kunnen betekenen dan horen we het graag. Teun, Sytske, Yasmine,Vera, Tjalle

Als hij je zag in Lunetten, meteen: een goedlachse 'Hoi', voorbij flitsend op de fiets.
Ooit: Hans & Elly samen met de vele andere ouders in de lange Flex-wachtrij, elk jaar weer, voor de Musketon, want Lotte en Pippi, en ook Sil, gingen natuurlijk op Flex.
Hans, altijd enthousiast en in voor een gesprekje.

Elly, Lotte en Sil, we wensen jullie heel veel sterkte toe.
Rob & Pauli