Harald zijn vader ken ik al mijn leven lang als vroegere buurjongen. Harald zelf heb ik als kind en teenager voor het laatst gezien. Maar natuurlijk hoorde ik steeds als ik in Holland was, hoe het met hem en zijn broer ging. Deze foto is bij de Rupertsklamm bij Koblenz gemaakt. Harald liep steeds te dicht langs de afgrond en veel te vlug zodat zijn moeder hem voortdurend tot orde moest roepen. Hij was het in de bergen lopen nog niet gewend, en zag de eventuele gevaren nog niet. Onze 2 dochters konden lekker spelen met Harald en zijn broer Alwin als ze bij ons logeerden of wij in Haarlem te gast waren. We leven erg mee met Harald zijn ouders en broer.

Harald hield er een eigen woordenschat op na.
Na het opstaan eerst door de wasstraat, gevolgd door de ochtendknaag.
Rond het middaguur was het tijd voor de middagknaag en na een welbestede dag hobby'en werd de avondknaag genuttigd. Tussendoor werd een slurp gezocht om de dorst te lessen en 's avonds een snurk om de nacht door te brengen.
Wat ga ik dat missen....

In Parijs tijdens onze Frankrijkreis

Vrijwel altijd die eerste like op facebook bij een nieuwe foto van de zonsopkomst. Of van een trein of bijzonder dier. En wat hadden we nog graag vele bordspellen met Harald willen spelen.
Heel veel sterkte aan alle vrienden en familie.

Sommige mensen maken indruk.
Je was onderdeel van de Paashobbel. Als een lefgozer: zonder gedoe, iets nieuws aanpakken, gaan. In alle rust en bescheidenheid, de opperste humor zonder clown te zijn. Mee-genietend.
En een scherp oog voor detail. Toen je een keer moest afzwaaien tijdens de rit kon en deed je dat met een minimum aan lawaai en op het juiste moment. Je had uiteraard het OV ter plekke immers al uitgezocht.
Wanneer het seizoen weer opent hebben we een Haraldvormig gat.

Ik heb Harald niet heel goed gekend, maar kwam 'm jaren geleden regelmatig tegen op OV-hobbyreisjes, en later nog regelmatig bij Maurits en Karolien. Deze foto is van een spontaan Berlijn-reisje in 2008. Ik zal me Harald herinneren als een bijzonder vriendelijk, zachtaardig en eigenzinnig persoon, met een bijzonder gevoel voor humor. Ik wens zijn familie en vrienden veel sterkte toe met dit grote en plotselinge verdriet.

Ergens halverwege de jaren '90 had Harald het plan opgevat om in het Guiness Book of Records te komen. Om dit te bereiken zou hij in een recordtijd per trein alle provinciehoofdsteden aandoen, de details weet ik helaas niet meer. Wat een enorm gepuzzel moet dat zijn geweest bedenk ik me nu, maar dat was natuurlijk helemaal zijn ding. En vervolgens kwam het op de uitvoering en de bewijslast aan: er moest een getuige mee! Bij gebrek aan andere kandidaten vroeg Harald me mee.

Ik herinner me van die dag dat hij een tikje opgewonden was; alles was supergoed voorbereid op z’n Haralds, maar je wist het maar nooit met de NS…. En op spannende overstapmomenten met héél weinig tijd raceten we perrons af en op. The struggle was real: Harald moest natuurlijk niet door mijn slakkegang zijn record mislopen. Aan het eind van die dag was ik total loss, maar het is allemaal gelukt en officiëel vastgelegd.

Harald, je was een goede, trouwe vriend met een onnavolgbaar gevoel voor humor. En met een brede muzieksmaak en een extra zintuig voor wat meer obscure bands en artiesten, waardoor je ook nooit om gespreksstof verlegen zat.

Ik heb je maar één keertje wat pissig tegenover me gehad, dat was toen ik niet het enthousiasme voor de band ‘The Gathering’ kon opbrengen dat jij had en dit wat té duidelijk uitsprak. De laatste keer dat je bij ons thuis was, was je weer lovend over voormalig leadzangeres Anneke van Giersbergen. En ja je hebt gelijk. Ik heb nu eens goed geluisterd: wat kan díe vrouw zingen.

We missen je nu al.

Harald, ik en Willem op het rangeerterrein waar Willem eerder over schreef en waar ik nu zelf vlakbij woon, al is het rangeerterrein er als zodanig niet meer.