Harry en ik ontmoetten elkaar in het voorjaar van 1997. We spraken over een professionaliseringsslag binnen de NCRV, op initiatief van Martin Veenendaal. Ik had het beeld van een ietwat warrige, zeer creatieve en vrolijk in het leven staande man, en ook een beetje wereldvreemd ten aanzien van zakelijkheid. Harry, eerlijk over zijn twijfels ten aanzien van het traject binnen de NCRV, ikzelf niet goed wetend hoe deze onbeteugelde vrije geest wat zakelijker te krijgen. Na enkele gesprekken werd besloten toch gezamelijk deze route te gaan lopen. We zouden beginnen in januari 1998. Op 2e kerstdag stelde Harry mij in kennis van het plotselinge overlijden van Martin. Harry had toen het lef om algemeen directeur te worden, ondanks zijn bedenkingen ten aanzien van zijn managementcapaciteiten. Hij werd bedreven in strategie, vond eindverantwoordelijkheid leuk worden en genoot van het coachen van anderen. En hij was erg goed, vond ik. Inspirerend, vol plezier, vervelende zaken ook bij de kop pakkend en overal verantwoordelijkheid voor nemend.
Wat mij het meest dierbaar was, was zijn aarzelend:'jaaaa,jaaaa' als er weer een nieuwe en onbekende taak wachtte in zijn leerproces en vervolgens zijn onversneden lol als hij het weer had geflikt. Ogen wat samengeknepen en een klein sigaartje als beloning:'Het is eigenlijk heel eenvoudig als je maar weet hoe de hazen lopen, het ging fantastisch man!!'De professionalisering van de organisatie NCRV werd met name door Harry en zijn MT een succes.
Uiteindelijk werd de mate van Harry's professionaliteit ook de confrontatie met het NCRV bestuur. En hij bleek te succesvol en te krachtig. Het is mij werkelijk een voorrecht om de ontwikkeling van deze getalenteerde, gepassioneerde en buitengewoon bijzondere gewone man van zo dichtbij te hebben mogen meemaken.
