Lieve pap, ik leef in ongeloof en verbijstering en zie een leegte tegemoet. Ik ben geëmotioneerd door alle ontroerende, lieve en oprechte teksten die over jou zijn geschreven, ook hier op dit mooie "in memoriam". Hoe meer ik over je hoor, hoe meer ik besef hoe bijzonder je was. Gelukkig heb ik dit 18 jaar lang mogen meemaken, maar natuurlijk wilde ik nog veel meer tijd met je doorbrengen.
Collega's, vrienden, kennissen, misschien alleen bekenden van Harry: Bedankt voor het medeleven en bij deze ook bedankt voor de mooie advertenties in de krant.
Zijn dood, ook al ontwijk ik die 2 woorden het liefst, daar ik het nog niet geloof, heb ik nog niet verwerkt. Of ik het ooit zal doen? Het een plaats geven zal tijd kosten, hoeveel weet ik niet. Maar ook hier is hij mijn grootste voorbeeld: Harry heeft ook zijn vader verloren op jonge leeftijd. Toch is hij doorgegaan en tientallen jaren later heeft hij een lieve vrouw, 4 kinderen die hij alles kan geven wat ze wensen en tevens een mooi huis en een baan van zijn dromen.
Ik ben trots op je, pap. En ook al is het vanzelfsprekend: Ik zal je nooit vergeten!
Dag lieve pap, hopelijk tot ooit.
Jouw Daantje
