Mijn Zandbak vriend
Mijn vriend van het eerste uur. Wat je meemaakt met je vrienden uit de zandbak is onvervangbaar en zul je ook nooit met anderen beleven. Onze eerste kennismaking was ongetwijfeld in de zandbak van de kleuterschool in Roosteren. Onze ouders zullen ons daar ergens in januari 1972 afgeleverd hebben, we schelen elkaar op de kop af 14 dagen. Vanaf dat moment hebben we veel samen beleefd. We doorliepen alle klassen van de plaatselijke school samen, we gingen samen bij de plaatselijke voetbalclub voetballen. Alle jeugdelftallen speelden we samen. Jij rechts voor, pijlsnel en moest zo’n beetje alle doelpunten maken, “die met dat brilletje” want zo kenden velen jou. Geen training of wedstrijd werd gemist. We hadden lol. We verloren, verloren en verloren in de eerste jaren. We fietsten naar uitwedstrijden, werden met een nul of tien afgedroogd en fietsten vrolijk naar huis. Nooit een slecht humeur, ik kan het mij in ieder geval niet herinneren.
We waren de eersten die met VV Roosteren op kamp gingen. We gingen naar Huijbergen. Uitgelaten en opgewonden kwamen we aan en dachten die anderen eens een poepje te gaan laten ruiken. We verloren alles met dubbele cijfers. Ook de technische nummers, de bal hoog houden. De besten onder ons die konden dat toch makkelijk een keer of 10 á 20. Ter plekke waren gasten die na vijf minuten en 500 keer hoog houden werd verzocht te stoppen omdat ze uit de tijd gingen lopen. Wat een ervaring maar wat hebben we plezier gehad.
We kwamen op elkaars kinderfeestjes jaar in jaar uit één dolle bende.
De jaren streken voort en we werden ouder. We leerden het voetbalspelletje beter beheersen en gingen ook nog eens winnen. Het plezier werd groter want regelmatig werden wedstrijden gewonnen. Allemaal derby’s, naar Susteren, De Hei, Buchten, Holtum noem maar op. Op den duur kenden de jongens tegen wie we voetbalden je allemaal. Wat bleef was je snelheid, kracht en je brilletje. Je was beresterk, ik heb het horen kraken in Obbicht, ijzingwekkend. De jaren streken voort.
Ik kwam vaak bij jullie, mocht mee met je vader met de vrachtwagen. Wat een belevenis. Toen we opgroeiden brachten we uren bij jullie door in de huiskamer, koffie drinken. Oei we moesten voorzichtig zijn van je moeder want koffie met melk dat gaf vlekken. Wat hebben we gelachen, uren lang, gelachen om niks. Met niks waren we gelukkig.
Toe we pubers waren mocht ik mee met jullie op vakantie. Waar gaan we naar toe. “Vanaf Parijs is het ongeveer nog 600km zei je vader” dat wordt een hele reis dacht ik eerst. Maar we gingen naar Texel. Op Texel werd een wielerwedstrijd georganiseerd. We fietsten in de laatste ronde samen met een ander vooraan. Toen die de eindsprint inzette kwam die in de berm omdat jij net even tactisch stuurde, ik won, jij werd tweede. Zo ken ik je, onbaatzuchtig de weg vrij maken voor de ander die er met de eer van door gaat, teamplayer pur sang. We wonnen een rondvlucht boven Texel. We waren helemaal door het dolle. Maar dat was van korte duur, wat een vlucht in een kleine rammelkist, met knikkende knieën, lijkbleek en bijna kotsend stapten we uit. Nooit meer vliegen zeiden we toen.
We werden jonge volwassenen. We gingen op stap, dronken bier, meters bier, zo veel bier dat je er een zwembad mee kan vullen (denk ik). Het voetbal bleef maar we voetbalden niet meer samen. We gingen met een hele groep op stap. We hadden plezier en dronken, maar jij was de verstandigste ondanks dat ik een stuk ouder ben. Je zorgde voor iedereen. Jij was de gentlemen en bracht de meisjes naar huis zodat zij veilig thuis kwamen. Jaren lang.
We gingen ieder onze eigen weg. Er kwamen vriendinnetjes, maar onze vriendschap bleef hecht ondanks dat onze levens uit elkaar ging lopen. Jij ontmoette Nicole, jullie kregen kinderen. Wij gingen onze eigen weg, weg uit deze regio. We hielden contact. Je hielp mee verhuizen toen ik vertrok. Nooit vergeet ik het hilarisch schouwspel dat we een loodzware bureau door het dakkapel in de binnenstad van Gouda naar boven probeerden te takelen. Onverrichterzake hebben we hem weer mee naar huis moeten nemen, onmogelijk dat zware ding naar binnen te hijsen.
Je volgde je hart en je eigen principes. Je was er niet meer altijd bij als we met vrienden iets organiseerden. Nooit zal ik je uitspraak vergeten dat je liever bij ge gezin was dan een hele dag op stap gaan. We hebben er om gelachen maar wisten dat je eigenlijk gelijk had. Dat kenmerkt je, je maakte je keuze en je gezin was alles voor je.
Een aantal jaren geleden haalden jullie mij over weer te komen voetballen bij de veteranen. Jeetje wat kon jij nog ballen. De welvaart was bij jou inmiddels ook zichtbaar want dat goddelijke lichaam had inmiddels ook wat bandjes gekregen. Maar ik stond versteld van de kracht en snelheid die jij nog op de groene mat ten toon spreidde. Niks veranderd nog altijd snel en sterk, inmiddels wel voorzien van contactlenzen. Volgens mij was jij de enige die fysiek nog iets bij te zetten had van al onze v
