Herman is jarenlang actief geweest als coördinator van onze activiteiten in Haaksbergen. Hij was daar het gezicht van de Voedselbank. Hij zorgde ervoor dat de grote groep vrijwilligers elke week klaarstond om de pakketten uit te geven en voedsel op te halen binnen Haaksbergen.
Herman was erg betrokken bij het wel en wee van de cliënten. We zullen zijn inzet en enthousiasme, zijn vrolijkheid en lach, zijn charme en zijn mooie verhalen gaan missen.
Wij wensen Ria en de familie heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.

Vrijwilligers en bestuur van de Voedselbank Enschede-Haaksbergen

Als collega fysiotherapeut heb ik 14 jaar met hem samengewerkt. Hij heeft mij aangenomen in zijn praktijk Fleer en Poen in 1999. Jan en Herman vormde een apart stel waar altijd wel wat mee te beleven was. Het waren 20 jaar lang 2 kapiteins op een schip, beiden met een verschillende visie. Dat heb ik 2 jaar mogen meemaken, waarna Jan afscheid nam in 2001. Daarna is Herman als enige eigenaar verder gegaan en noemde hij de praktijk Fleer Fysiotherapie.
Herman had door zijn Noorse opleiding tot Manueel Therapeut en zijn sterke lichaamsbouw een stevige aanpak bij zijn behandelingen, wat door velen als prettig werd ervaren. Hij hield niet van gezeur en was vrij robuust als er beslissingen genomen moesten worden. Dat 'on-Twentse' directe optreden contrasteerde met zijn loyale, vriendelijke en bourgondische karakter. Dus als je het kantoor binnenkwam en hij met een strenge blik zei : 'Frank, je werkrooster wordt aangepast vanaf morgen.' Dan had ik geleerd daar niet direct op in te gaan, maar eerst diep adem te halen, me om te draaien en een uurtje later even om de hoek te kijken of zijn gezicht meer op zonneschijn stond en hem dan naar de reden te vragen.
In de vrije tijd was hij geïnteresseerd en gul: we zijn met de praktijk op zijn kosten naar Barcelona gegaan na de overname in 2001, in combinatie met een voetbalwedstrijd Barcelona - Real Sociedad (nét geen kampioen) van zijn neef Sander Westerveld. We hebben ook de Sagrada Familia gezien, maar die was een beetje wazig zichtbaar. Wellicht had dat terrasbezoek vlak ervoor ermee te maken? Ook denderde hij met ons (4 jongemannen) een nogal suffe dansgelegenheid (stijldansen alleen) in: 'Hier gaan we naar binnen!' Na een uur vroegen we aan een jongedame of het nog wat werd die avond. Ze antwoordde: 'Tonight is tango.' Nou, dat beloofde wat.. Maar we hadden het niet goed verstaan. Ze had blijkbaar gezegd: 'Tonight is Techno!', want de hele zaal werd verbouwd, jongelui stroomde naar binnen en het werd een mooie, lange nacht. We gingen 4 uur 's nachts naar bed. Maar: Herman en ik stonden 8 uur (!) later weer terug in Hengelo achter de behandeltafel in de praktijk!
Ook in de jaren erna volgden er nog vele gezellige etentjes en uitjes. Onder Herman groeide de praktijk en namen de specialisaties toe. Hij stimuleerde innovaties en behaalde een ISO-normering (HKZ) voor de praktijk.
Hij wilde per se dat de praktijk na zijn pensionering overging op ons, zijn medewerkers. Dat is uiteindelijk goed gelukt en daar zijn we hem dankbaar voor, we hebben veel van hem geleerd.
Herman blijft verbonden aan onze praktijk.
Frank Bosman
namens Fysiotherapie Zuid Hengelo

Herman, een levensgenieter, altijd goedlachs. Mooie herinneringen. Turnwedstrijden door het hele land, mijn vaste fysiotherapeut. Vaak bezig om te stoppen met roken en even vaak toch "zondigen" :) . Zolang ik dat niet vergeet, is ie er nog steeds.
Deze songtekst wil ik graag meegeven:

Bram Vermeulen - Testament
Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is maar een lichaam dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij die bent vergeten.

En als ik dood ga, treur maar niet
ik ben niet echt weg moet je weten
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.

En als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is het verlangen dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten
dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

Waar voor menigeen bridgen een bloedserieuze aangelegenheid is, was Herman aan de bridgetafel altijd zichzelf. Of hij nu een moeilijk slem binnensleepte, of roemloos down ging in een simpel contract, het maakte Herman niet uit. We zullen ons zijn vrolijke lach en zware stem, waarmee hij vele contracten met voor iedereen hoorbaar commentaar voorzag, blijven herinneren.
Wij wensen Ria en de kinderen heel veel sterkte toe bij het verwerken van het verlies van Herman.,
Bridgeclub TVV,

Mijn herinnering aan Herman begint ongeveer 50 jaar geleden aan de gezelligheid in de Rommelton .Later alle reünies die we door de jaren heen hebben gehad. In 2019 was onze laatste reünie in St Nicolaasga .Wat hebben we een leuke dag gehad Ria kinderen kleinkinderen en verdere familie gecondoleerd met dit grote verlies en heel veel sterkte de komende tijd. Liefs Carla Reuver

HERMAN FLEER.
Als ik in gedachten aan Herman denk, dan zie ik voor mijn ogen:
- de Padangstraat waar Herman en ik opgroeiden, de een op nr. 45 en de ander op 71;
- de Ariens-gedachteniskerk, waar wij beiden als acoliet ( = oudere misdienaar ) zondags de Hoogmis dienden;
- Irma Tio die mij – begin 1967 - uitnodigde voor een fuif van de leerling-verpleegsters van het Jozefziekenhuis die woonden aan de Bisschopstraat 33 in het huis ” De Rommelton”;
- aan de vraag van Irma: “ kun je nog voor meer jongens zorgen?”
- aan mijn vraag aan jou of je ook zin had aan dit feestje. En… dat had je zeker !
- dat wij beiden ( de één iets eerder dan de ander ) sjans kregen met een van deze leerling-verpleegsters;
- Café Willem (Daalzicht) waar we na afloop van onze bezoek aan de Rommelton nog soms een pilsje gingen drinken omdat we het nog te vroeg vonden om naar huis wilden gaan;
- dat wij beiden uiteindelijk met de toenmalige keuze ( Ans en Ria ) zijn getrouwd.
Als wij in gedachten aan Herman denken, dan zien we voor onze ogen:
- de verrassende mededeling van Herman en Ria dat zij zouden gaan emigreren naar
- Noorwegen;
- het huis in Bø waar we in 1974 – met onze drank-express – gastvrij werden onthaald;
- de winter van 1975 toen wij weer naar Bø afreisden (zonder winterbanden) en door Herman en Ria werden getrakteerd op een verblijf in de sneeuw van de Hardangervidda waar Herman ons de eerste beginselen van het langlaufen bij bracht;
- de vele keren dat we jou (en Ria) weer frequenter zagen na jullie terugkeer in Nederland
- de vele reünies van de Rommelton die we sindsdien hebben beleefd en waar we weer konden bijpraten en herinneringen ophalen
- de vrolijke- maar af en toe ook ernstige - noot die Herman als gangmaker kenmerkte;
- de een-na-laatste reünie in 2017 waar je ons meedeelde dat je prostaatkanker had
- dat we het nauwelijks kunnen voorstellen dat je er de volgende keer niet meer bij bent.

- Dat wij het denken aan jou moeten omzetten in het herdenken van jou.
- Dat zullen we blijven doen.

Marcel en Ans Bolhaar-Helmink

Herman Fleer.
Begin jaren 90 kwam Herman bij Twente Wal, een vriendenclub voor genieters van het leven: Arend, EricJan, Frank A, Frank N, Gerard, Theo, Marcel, Cliff en Frans.
Om de drie weken kwam Herman op vrijdag naar Enschede , vaak met de bus heen en de laatste weer terug.
We begonnen met een borrel om de afgelopen week door te spreken en af te sluiten , en na ons diner eindigen we ook weer met een borrel om de komende week door te nemen.
Door Herman belanden we op onze eerste buitenlandreis in Liverpool, bij Sander.
Wat hebben we daar een plezier gehad, en vele reisjes hebben we samen gemaakt.
Onze laatste reis samen was in Vietnam
Na zijn pensioen is hij gestopt bij onze club, hij had nu veel meer vrije tijd.
We hebben hem daarna gemist, en zullen hem nu voorgoed missen.
Herman rust zacht en geniet van je laatste reis!

Steven Soons

Het mannenkoor ClipperS Crew Singers verliest met het overlijden van Herman een zeer gewaardeerd lid. Niet alleen aLs zanger met zijn warme diepe basstem, maar ook als mens. Zijn meelevendheid met ieders wel en wee, zijn betrokkenheid en inzet voor een goed verloop van op- en afgaan bij optredens, zijn kritisch meedenken zonder daarbij enige vorm van betweterigheid te hebben. Kortom, we verliezen in Herman een mooie mens. We leven mee met het verdriet van Ria en de kinderen.
Graag hadden we als koor bij zijn afscheid gezongen. Door de huidige situatie is dat helaas niet mogelijk. Wat we wel kunnen is een erehaag voor hem vormen waarmee we ons meeleven tot uitdrukking kunnen brengen.
Wim Karreman, Vz.