Lieve Inge,
'Milooooooooooooo!!!!' Het is elf uur 's ochtends en vanuit mijn bed hoor ik je opgewekt roepen. 'Ja?', roep ik terwijl ik mij afvraag hoe het komt dat ik zo'n hoofdpijn heb. 'We gaan snacken!!!! Wil je patat?' Daar moet ik niet aan denken maar plots weet ik wel weer wat we gisteravond hebben gedaan. Het was weer eens feest in ons huis op de Overtoom.
Zo ging dat tussen 2016 en 2017 bijna wekelijks. Patat was jouw medicijn tegen de kater. Precies een jaar deelde ik een huis met jou en eerst Maaike en later Linde. Met je energie en enthousiasme zorgde je altijd voor gezelligheid. Jij was altijd de aanstichter van het feest. Stond ik op het punt om vroeg naar bed te gaan, zei jij met een glimlach van oor tot oor: ‘zullen we nog een biertje bij Balu doen?’ Wilde iemand daar voor sluitingstijd naar huis, dan hield jij hem eigenhandig tegen. ‘Nog even een shotje Jägermeister hoor!’
De dag erop stuurden we in de groepsapp naar elkaar hoe erg de kater was. ‘Maar het was wel leuk!’, appte jij dan steevast terug.
Nadat we verhuisden zagen we elkaar minder maar we hebben altijd contact gehouden. Ik ben heel blij dat ik je nog heb gezien in het ziekenhuis. Je voelde je die dag net wat beter en zat rechtop in het bed. Samen met Maaike, Linde, Bart en je ouders hebben we toen oude herinneringen opgehaald. Een laatste keer hebben we heel hard gelachen om die keer dat jij woedend op mij werd omdat ik midden in de nacht een serenade ging brengen op mijn gitaar voor een vriendin van jou.
Het is ongelooflijk verdrietig dat zo’n mooi en lief persoon als jij er niet meer is. Ik kan me niet voorstellen hoe ontzettend veel pijn het moet doen voor Bart, je ouders, je zussen en al je vrienden. We gaan je allemaal heel erg missen maar zal altijd met een grote glimlach terugdenken aan die mooie tijd met jou als huisgenoot.
Liefs, Milo
