Lieve Jacq,
Ik weet het, je bent niet meer hier, maar dat kan ik eigenlijk nog niet bevatten. Dat we je zo snel na de diagnose al moeten missen, dat is moeilijk te aanvaarden. In de zomer van vorig jaar hebben we samen nog een wandeling gemaakt in de buurt van Zeist. Het was prachtig weer en we genoten volop van het bos en van elkaar om weer eens goed bij te praten. Je had last van je voet, een klapvoet zei je en was op zoek naar de oorzaak, die mogelijk in je knie zou kunnen liggen. Dat uiteindelijk de diagnose ALS daar uit zou komen..
Ik leerde je kennen bij Pharmacia, als een zeer goede collega, maar uiteindelijk werden onze gesprekken persoonlijker en dieper. Ik heb zulke dierbare herinneringen aan onze etentjes, die we ook nadat we geen collega's meer waren hebben voortgezet. Het ging altijd ergens over, over het leven, over relaties, over communicatie, over onze gezinnen maar ook lekker uitbundig lachen. Eind november hebben René en ik jou en Bas bezocht in het vakantie-appartement in Egmond aan Zee, jullie hebben daar nog een paar fijne dagen doorgebracht en gelukkig kon ik nog wat tips geven voor een mooie wandeling en een museumbezoek. Wat was het fijn om je weer even te zien, maar bij het afscheid had ik heel sterk het gevoel dat dat afscheid definitief was. We hebben elkaar een tijdje vastgehouden, woorden waren eigenlijk niet nodig. Lieve Jacq, wat ben je dapper en positief geweest de hele periode van je ziek zijn, maar ik kan me goed voorstellen dat er een moment komt dat het niet meer gaat. Ik ben heel erg blij en dankbaar dat we een een tijd lang deel hebben uitgemaakt van elkaars leven, dat zal ik nooit vergeten. En ook onze uitbundige dansmomenten op de diverse bedrijfsfeestjes, die staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Dag mooi mens.
