Ik heb Jan leren kennen tijdens corona. Bij RTV Magazine op zaterdag, kwam hij met grote regelmaat aan het woord, over de cijfers die rondgingen en die hij dan kon duiden.
Wij starten toen het programma "samen ben je nooit alleen" wat iedere dag van 17.00 tot 18.00 te beluisteren was. Hij kwam vaak bij mij op woensdag in het programma. Wanneer ik hem belde om als gast te verschijnen, maakte hij altijd tijd. Omdat Jan overal over mee kon praten en ook over alles een mening had, was hij voor mij als presentator een geweldige gast. We hebben het o.a. gehad over de Amerikaanse verkiezingen, de 2e kamer verkiezingen en de gemeenteraadsverkiezingen. Ook was hij op de hoogte van alles wat er speelde in de gemeente Katwijk. Hij kwam dan ook regelmatig binnen met ideeën, waar we het over konden hebben. Jan was altijd vrolijk en had een groot gevoel voor humor, waar ik in de periode volop van genoten heb.
Ik heb hem leren kennen, als een zeer prettig mens.
Jean

Milwaukee, Whitnall high school bij Gail en Jack.
We vlogen op Chicago O Hare, KL611, auto huren en naar het Noorden. Tussen Chicago en Milwaukee was (is misschien nog steeds) Six Flags. Wij stopten bij dit theme park want we hadden wat tijd over en hebben in no time alle achtbanen “gedaan”. Geen rijen en dus konden we in een (1) move al die roller coasters af. Dat was gaaf!

Sportlaan in Katwijk, zo dicht bij zee.
Dat vonden josefien en jurriaan (en wij) geweldig. Auto bij jullie in de tuin parkeren en dan lekker naar het strand; spelen in zee en op zand. Wat eten en drinken (frietje, slibtongetje) in de strandtent en weer naar de Sportlaan, waar snel afgespoeld kon worden. Mooie dagen en herinneringen. Joos en Jur weten het ook nog!

De eerste NWD en de Alympiade
Ik zat in Madison toen jullie de NWD bedachten en uitwerkten. Wat was het spannend of er wel voldoende mensen zouden komen. En wat werd het een succes. Wauw. Net als dat andere event waar de eerste keer ook nieuw en pionieren was: de Alympiade, vissenbotjes en vuistbijlen. Hoe gaaf dat leerlingen in groepjes dagen aan een opdracht konden werken. Heel inspirerend, leuk en wat gaf het veel energie om erbij te zijn.

For those of you who didn’t have the privilege of knowing and working
with Jan de Lange, you missed a force of nature. Jan was a man of
extraordinary energy. He commanded any room he walked into. As director
of the Freudenthal Institute in Utrecht in the Netherlands, he made
an outsized impact on mathematics education—in the Netherlands and throughout
the world. In the 1990s, it was impossible to read about mathematics
education and not see his name or learn about his curriculum experiments.
I met Jan in Leeds, England in 1989 at a conference on the popularization
of mathematics. He was well into writing a new version of the Dutch curriculum,
based on applications and modeling. How I envied him: Five years to design the curriculum, another five years to train Dutch K-12 teachers before implementation. (Compare that to the roll-out of the Common Core almost before the ink was dry!). Jan became both a colleague and a friend.
Fast-forward to 1992, when I was writing the COMAP proposal to the
National Science Foundation for a comprehensive secondary school curriculum.
I asked Jan whether he and his Freudenthal team would help us
on the assessments for the ARISE project (which led to Mathematics: Modeling
Our World, an integrated core curriculum for high school based on
the premise that students learn best when they are actively involved in the
process). He was happy to work on it with us. But on Day 1, he explained
how, like many Dutch people, he tended to be frank. As I came to understand,
“frank” meant that he would quite openly criticize anything we
wrote that he didn’t agree with—and that was pretty much everything.
But Jan and his team—Henk van der Kooij, Anton Roodhardt, and Dédé
de Haan—worked and lived with us on our six-week summer writing sessions
for four years, providing the grade 9-11 assessments. And what assessments
they are! If you ever get a chance, you should read through
the assessments package for Mathematics: Modeling Our World. Whatever
you may think of the curriculum that we wrote or of teaching mathematics
through modeling and applications, I dare say that you would pray to have
high school students be able to get their heads around these problems. In
my opinion, this is some of the best work COMAP has ever published.
And it was more than worth those daily arguments with Jan and his team
to produce them.
While Jan was a serious man, he had a lovely sense of humor. Consider
the assessments that he tried to get past us. One was a problem on the
growth of bird populations. As with all of the assessments from Freudenthal,
they were based on real data, in this case, about real birds. However,
the title of the assessment was the name of the bird species: great tits. For
9th grade. Jan called me all sorts of reactionary names for vetoing that
one. A second assessment, for geometry classes, featured a painting by
Salvador Dali of a head of Lincoln. The head is finely pixelated, and in
one pixel there is a small but quite clear picture of a woman in full frontal
nudity. Again, Jan ridiculed my veto. I swear that his team was trying to
see how carefully I read their work!
And that was Jan—serious, dedicated, frank, opinionated, stubborn as
all hell, and a man who loved a good joke and a hearty laugh. In his later
years, as he observed his own children growing up, his research moved
away from curriculum design to trying to understand our native mathematical
abilities and interest. He came to see school as a place where that
natural-born mathematical aptitude was systematically destroyed. This
work absorbed him until the end of his life.
Jan was an original thinker who had the ability to influence those around
him. It was my privilege to have known him. He will be sorely missed.

Lieve Jan, wat kan jij inspireren en mij anders laten kijken, brutaal zijn met jouw mooiste ginnegaplach, niet bang zijn jongen het zijn feiten, je mag het zeggen (ze zijn dik dom en arm). Ik zie je aan komen rijden met een oude auto vol met dozen met knikkerbanen, de dozen sjouw je zelf, de banen zet je zelf in elkaar; iedereen laat zijn knikkers rollen en jij loopt trots rond; uitleggen, zelf nadenken; hoe kan dat, waardoor is dat? Bij het begin van de tedex zie ik je zelf met de tafel sjouwen, je praat met geestdrift, beweegt ietwat onhandig; als een puber eigenlijk. We blazen ballonnen om autootjes te laten rijden, propellers te laten opstijgen; wat spelen we goed. Jij laat ons met robotjes spelen, en het voelt goed. Ik neem je mee voor een job interview. Je vertelt de dame, die trots haar boek over het universum laat zien, dat ze dat wel wat slimmer had kunnen aanpakken. Ik zou veel meer weglaten zeg je zonder blikken of blozen, waardoor de mensen zelf gaan nadenken. Na de lezing over het bombardement op de dammen gaan we natuurlijk ook steentjes keilen over het water, om ook met de juiste hoek een nieuw stuiterrecord te zetten. Dansen bij de expired faces; geen tijd om te praten, dansen, wiskundige figuren dansen, springen zonder rem als een jonge god. We rijden elke dag over jouw groene brug, lopen elke dag over jouw groene wandelpad. Je brein stopte nooit met stormen, ook niet op het laatste, op elke vraag komt jouw antwoord, confronterend, stimulerend, vanuit een onverwachte hoek bekeken. Wat hebben wij inderdaad een geluk gehad met jou! Piet

Wat hebben we altijd genoten van Jan's verhalen en zijn heerlijke lach, zaten we met z'n allen om de tafel met een biertje en wie was er aan het woord: Jan!
Ook zijn aanstekelijke enthousiasme met zijn plannen voor een oorlogsmuseum bij de barakken zorgden er voor dat ik zelf ook net zo enthousiast werd.
En wat hebben we genoten van zijn boeiende optredens bij de bibliotheek en het warm-winter-fest wat blijk gaf van zijn brede interesse en kennis van Jan.
Liefs Hans en Geerke

It is with great sadness that we I have learnt that Jan has passed away after some years of serious illness.
I - Mogens - vividly remember my first encounter with Jan, which took place at a conference in Hurdalsjøen in Norway in 1978, where we both made a presentation. I also remember our last pleasant and joyful meeting at a conference in Warsaw some years ago.
In the years between these two conferences our paths have happily crossed on numerous occasions, when we combined interesting and significant professional experiences and work with personal and enjoyable activities: At lots of conferences and other gatherings, including ICTMAs and ICMEs, at the inauguration of the Freudenthal Institute, at Istron meetings, and for several years as close collaborators in the PISA maths expert group. One particular event stands out: When Kirsten and I visited Jan and his family - Kasper and Karlijn were young children at that time - in Katwijk, where we had a wonderful meal together at a lovely beach restaurant, eating lots of formidable baby soles accompanied by an excellent Chablis.
During these more than four decades of professional collaboration and personal friendship there was never any doubt that Jan made a real difference in mathematics education, nationally and internationally. If I were to point out a single characteristic feature of all Jan's contributions - apart from Realistic Mathematics Education, the Freudenthal Institute, including it's branch in the USA, and PISA - it must be his never failing belief in students' ability to independently think and reason mathematically beyond specific mathematical formalisms. For all his contributions Jan deserve immense praise and thanks.
Honoured be his memory.

Kirsten and Mogens Niss who's sincerest condolence and sympathy goes to Jan's family and close relatives